ΜΠΕΡΝΑΡ-ΜΑΡΙ ΚΟΛΤΕΣ: Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 15/04/2016 10:47
Ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, ένας από τους πιο ιδιαίτερους και πολυπαιγμένους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς, "έφυγε" σαν σήμερα, 15/4/1989.
Γεννήθηκε στο Μετζ το 1948. Γόνος μεσοαστικής οικογένειας, ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη μαγεία του θεάτρου στα 20 του, όταν είδε την μεγάλη ηθοποιό Μαρί Καζαρέ στη «Μήδεια» στο Εθνικό Θέατρο του Στρασβούργου, που τον συγκλόνισε με την ερμηνεία της.
Έκτοτε αποφασίζει ν’ ασχοληθεί με το θέατρο και ν’ αφιερώσει τη ζωή του στη δραματική τέχνη.
Σε ηλικία 17-18 χρονών εγκαταλείπει το Μετς. Το 1968 κάνει το πρώτο του ταξίδι στον Καναδά κι έπειτα στη Νέα Υόρκη. Το 1970 γράφει το πρώτο του έργο "Οι πικρίες", που βασιζόταν στα παιδικά χρόνια του Γκόρκι και το σκηνοθετεί ο ίδιος.
Ιδρύει το θεατρικό θίασο Theatre du Quai και συνεχίζει να γράφει έργα και να τ’ ανεβάζει ο ίδιος : "Η Πορεία", "Μεθυσμένη Δίκη" (1971), "Η Κληρονομιά" ( 1972), "Νεκρές Αφηγήσεις" (1973). Το 1972 γίνεται ραδιοφωνική μετάδοση της "Κληρονομιάς" και το 1974 του έργου "Υπόκωφες Φωνές" σε σκηνοθεσία του Jacques Taroni από τον σταθμό Radio-France Alsace.
Το 1977 μετακομίζει στο Παρίσι όπου και γράφει το "Η νύχτα μόλις πριν απ’ τα δάση" που παρουσιάζεται στο φεστιβάλ off της Avignon, σε σκηνοθεσία του ίδιου, με τον Yves Ferry. Αυτή είναι και η τελευταία σκηνοθετική του απόπειρα.
Τον Φεβρουάριο του 1978 ταξιδεύει στη Νιγηρία και το καλοκαίρι με φθινόπωρο του ίδιου έτους ταξιδεύει στη Νικαράγουα, τη Γουατεμάλα, το Μεξικό και την Αφρική. Κατά τη διάρκεια παραμονής του στη Γουατεμάλα γράφει δύο μικρές ιστορίες και αρχίζει τη συγγραφή του έργου "Αγώνας νέγρου και σκύλων".
Το 1983 γίνεται πρεμιέρα του έργου στη Γαλλία σε σκηνοθεσία του Patrice Chereau στο Theatre des Amandiers της Nanterre.
Το 1984 ταξιδεύει στη Σενεγάλη. Δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Η φυγή με άλογο πολύ μακριά μες στην πόλη" που είχε γραφτεί το 1976. Άλλωστε το να γράφει μυθιστορήματα ήταν πάντα το μεγάλο του όνειρο, όπως είχε ο ίδιος δηλώσει.
Μεταξύ του 1983 με 1985 γράφει τη "Δυτική Αποβάθρα", που κάνει πρεμιέρα στο Άμστερνταμ στις αρχές του 1986 και μετά τη σκηνοθέτησε και Patrice Chereau στη Nanterre τον ίδιο χρόνο. Μέχρι το 1986 το έργο είχε παιχτεί σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Το έργο του "Ταμπατάμπα" παρουσιάστηκε μία φορά στο Φεστιβάλ της Avignon από το Theatre Ouvert σε σκηνοθεσία του Hammou Graia.
Το 1987 γίνεται πρεμιέρα του έργου "Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι" στη Nanterre από τον Patrice Chereau.
Το 1988 γράφει την "Επιστροφή στην έρημο", που ανεβαίνει την ίδια χρονιά, και τον "Ρομπέρτο Τσούκο", που η πρεμιέρα του έγινε το 1990 σε σκηνοθεσία του Peter Stein. Το έργο αυτό που ίσως είναι και το πιο διάσημο, το εμπνεύστηκε από την ιστορία του ψυχοπαθούς δολοφόνου Ρομπέρτο Σούκο.
Ταυτόχρονα, η υγεία του χειροτερεύει όλο και περισσότερο . Το χειμώνα του ’88-’89 ταξιδεύει από τη Λισσαβώνα στο Μεξικό, τη Γουατεμάλα και το Παρίσι και τελικώς στη Λισσαβώνα, όπου μένει ένα μήνα. Επιστρέφει στο Παρίσι για λίγο, όπου πεθαίνει στις 15 Απριλίου του 1989, από Αids..
Το θέατρο του Κολτές, είναι μία συνεχής αναζήτηση μιας κάποιας επικοινωνίας των ανθρώπων.
Η γραφή του αιχμηρή, με γλώσσα σκληρή και συνάμα βαθιά ποιητική, εκφράζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι ήρωες του είναι βίαιοι ή (καλύτερα θα λέγαμε ότι) χρησιμοποιούν τη βία ως μέσο αναζήτησης της αγάπης. Καταφεύγουν στη βία επειδή έτσι τους έμαθαν, επειδή δεν μπορούν αλλιώς. Όμως το αίτημα να βρουν τον Άλλον και να συνδεθούν μαζί του, είναι πάντα εκεί, γεμάτο αγωνία.
Ένα απάνθρωπο σύστημα έχει αποφασίσει γι’ αυτούς, μια Μοίρα τραγική από την οποία παλεύουν να ξεφύγουν κινεί τα νήματα, όμως εκείνοι πάντα θέλουν να στραφούν στο φως, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Γι’ αυτό ο Κολτές είναι ίσως ο πιο ρομαντικός πολιτικός συγγραφέας του σύγχρονου θεάτρου.