ΑΧ, ΝΑΤΑΣΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 05/02/2016 14:35
Χαμογελούσαμε εγκάρδια ο ένας στον άλλον όταν συναντιόμασταν, ρωτάγαμε ΄΄Καλά;΄΄ κι αυτό ήταν όλο. Δεν κάναμε παρέα. Τη συμπαθούσα όμως ιδιαίτερα, το εισέπραττε και μου το ανταπέδιδε.
Ποτέ μου δεν της είπα πόσες φορές την έχω αναζητήσει στο youtube για να μου φτιάξει τη διάθεση. Έχω ένα κόλλημα με το ΄΄Αχ, Μαρί΄΄ του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη. Είχα την τύχη να το ακούσω live σε μια επιθεώρηση από την αξεπέραστη Άννα Καλουτά και μούμεινε. Άκουσα δεκάδες εκτελέσεις έκτοτε αλλά μονάχα της Μανίσαλη δεν χόρταινα. Πληθωρική, αγαπησιάρικη, ελκυστική, αυτοϋυπονομευτική –αυτό θέλει και κότσια και ταλέντο- σχολίαζε ενώ συγχρόνως υποστήριζε το νούμερο. Γιατί το ΄΄Αχ, Μαρί΄΄ είναι ένα πλήρες νούμερο επιθεώρησης.
Άφηνε στίγμα η Μανίσαλη σε ό,τι κι αν έκανε. Το ξέρουν όλοι στο σινάφι. Κι αυτό το στίγμα τώρα θα μας λείψει. Μαζί με το χαμόγελό της, την αύρα της τη θετική.
Κανένας, λέει, αναντικατάστατος. Δεν είναι αλήθεια. Όλοι μας είμαστε μοναδικοί σε κάτι. Και κάποιοι εκτός από μοναδικοί έχουν και μια ιδιαιτερότητα που εκπέμπεται στο περιβάλλον και επιβάλλεται χωρίς καμιά προσπάθεια. Ανάμεσά τους και η Μανίσαλη.
Αν υπάρχει Παράδεισος, θα χαμογέλασαν τα αγγελούδια που θα την έχουνε παρέα.
Αχ, Νατάσα!
Υ.Γ. ‘’Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, ο πατέρας μου πίστευε ότι τα πράγματα ήταν πιο αξιοκρατικά. Μετά εξεπλάγη και πικράθηκε, σε σημείο που να μην θέλει πολύ να πηγαίνει και να βλέπει θέατρο. Θύμωνε. Γιατί μέσα στην καλοσύνη του ήταν πολύ έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ αγαθός άνθρωπος. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το ταλέντο ίσως και να μην πρωταγωνιστεί πια στις μέρες μας, ότι για να προχωράς χρειάζεται και ένα άλλο ΄΄πακέτο΄΄- χειρισμών ή δημοσίων σχέσεων. Έχω συμβιβαστεί ότι ίσως και να μην το χω αυτό το ΄΄πακέτο΄΄, έλεγε χαμογελώντας.