ΑΘΗΝΑ ΜΑΞΙΜΟΥ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 11/11/2015 13:10
H Αθηνά Μαξίμου φέτος, με τον Αιμίλιο Χειλάκη, κάνουν ένα καινούργιο βήμα, αναλαμβάνοντας το θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ. Εκεί, εκείνος, στήνει ήδη, τον πολυαναμενόμενο «Ταρτούφο», ενώ εκείνη ερμηνεύει (από 28/9), την Πηνελόπη Δέλτα, στο έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ». Παράλληλα τη βλέπουμε και ως δασκάλα του Μπίλι Έλιοτ, στο ομώνυμο μιούζικαλ, στο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Η εποχή, όπως λέει η ίδια, δεν σηκώνει επανάπαυση, για αυτό επέλεξε να πράξει και μάλιστα σε πολλά ταμπλό, βιώνοντας την πιο δημιουργική φάση της ζωής της.
-Πώς αποφασίσατε να αναλάβετε το ΚΙΒΩΤΟΣ;
Καταρχάς ήταν κάτι που κι ο Αιμίλιος κι εγώ, το παλεύουμε χρόνια. Η ανάγκη μας είναι να δημιουργήσουμε ένα κέντρο για τους ανθρώπους που εκτιμούμε και πιστεύουμε, δεν είναι αυτοσκοπός να παίζουμε μόνο εμείς, το μέλημά μας είναι να συνεργαστούμε με ανθρώπους που επικοινωνούμε κι έχουμε μια κοινή οπτική για το θέατρο. Είναι μια Κιβωτός των ανθρώπων που αγαπούμε και εκτιμούμε λοιπόν. Πέρα από θεατρικές παραστάσεις, θα κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως μουσικές βραδιές, δίνοντας το βήμα σε φίλους μουσικούς και τραγουδιστές, να κάνουν κάτι που δεν έχουν τολμήσει ή δεν μπορούν να κάνουν αλλού... Θα ξεκινήσουμε το πρόγραμμα με την «Εποχή του Κυνηγιού» του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα, ταυτόχρονα θα παίζεται το «Κουρδιστό πορτοκάλι» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με τον Κων/νο Ασπιώτη και μετά θα ακολουθήσει ο «Ταρτούφος».
- Δύσκολο καλοκαίρι περάσαμε… Πώς βλέπετε το θεατρικό χειμώνα;
Πιστεύω ότι όπως είναι η κατάσταση, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να πράξει, οτιδήποτε δεν έχει σχέση με παραίτηση. Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, δεν πρέπει να μείνουμε σπίτι. Η τέχνη είναι χρήσιμη και κυρίως σε περιόδους κρίσης. Για μένα το απελπιστικό, δεν είναι αυτό που συμβαίνει, αυτό υπάρχει κι είναι αποτέλεσμα χρόνων. Το απελπιστικό είναι, ότι δεν έχεις να στραφείς κάπου. Έρχονται εκλογές και ακούω ανθρώπους. να λένε ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν, είναι λάθος αυτό. Είναι υποχρέωσή μας να ψηφίσουμε. Δυστυχώς όμως, έτσι όπως είναι η πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει κάπου να στραφείς και να αισθανθείς ότι δεν σε κοροϊδεύουν. Είναι μια έξτρα απελπισία αυτή, μέσα στην απελπισία που ζούμε και στη δυσκολία που βρισκόμαστε.
-Τι είναι η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ; Υπάρξουν αλλαγές από την περσινή παράσταση;
Υπαρχουν κάποιες σκηνικές μετατροπές στο χώρο. Αυτό το έργο δημιουργήθηκε από μια παρέα. Κάποια στιγμή, πέρσι το χειμώνα ήμασταν με την Φωτεινή Μπαξεβάνη στα «Κόκκινα Φανάρια» και μιλώντας, μου είπε να κάνουμε κάτι μαζί. Ήταν μεγάλη χαρά κι έτσι μιλήσαμε με τον Γιάννη Σκαραγκά που είναι καλός φίλος και των δύο μας, μας ξέρει καλά και γράφει υπέροχα. Του είπαμε την ιδέα μας και του ζητήσαμε να σκεφτεί κάτι για εμάς. Μετά από λίγο καιρό, μας είπε την κεντρική ιδέα του έργου και ενθουσιαστήκαμε. Στη συνέχεια ήρθε και η Λίνα Ζαρκαδούλα, γιατί θέλαμε ένα άξιο τρίτο μάτι να μας καθοδηγήσει. Όταν ξεκινήσαμε πρόβες, δεν είχαμε ακόμα το φινάλε του έργου. Συζητούσαμε ώρες και κάπως έτσι γράφτηκε η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ. Το αγαπήσαμε πολύ αυτό το έργο όλοι μας κι εγώ προσωπικά. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που είμαι σε αυτή την παράσταση.
-Τι πραγματεύεται;
Η ιδέα είναι η εξής: υπάρχει μια γυναίκα που λόγω της κρίσης έχει καταστραφεί ολοσχερώς, όχι μόνο οικονομικά, έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από τη ζωή. Κλείνεται στο σπίτι της 10 μήνες και προσπαθεί να διαχειριστεί τα λάθη της, την κατάρρευσή της, οικονομική και ψυχολογική. Δεν μιλάει σε κανένα, οπότε επινοεί μια φαντασιακή φίλη, όπως κάνουν τα παιδιά. Όλο το έργο είναι η προσπάθεια αυτής της γυναίκας, της Πόπης, να καταλάβει τον εαυτό της. Αυτή η φίλη, που φέρει ένα πολύ γνωστό όνομα, είναι η Πηνελόπη Δέλτα, αλλά όπως την έχει φανταστεί η Πόπη, είναι σκληρή μαζί της και τρυφερή ταυτόχρονα. Τελικά μέσω αυτής, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και καταφέρνει να πει την αλήθεια στον εαυτό της για να πάει παρακάτω.
-Γιατί επιλέγει την Πηνελόπη Δέλτα;
Η Πόπη προσπαθεί να βάλει τις ιστορίες της ζωής της σε μια τάξη. Επιλέγει λοιπόν, μια συγγραφέα που θα της μάθει να λέει ξανά ιστορίες χωρίς φόβο και μέσα σε αυτές θα βρει τον εαυτό της. Μέσα στη φαντασιακή περιοχή της συγγραφής, ακουμπάνε πολύ προσωπικά θέματα. Επιλέγει λοιπόν μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γιατί τα παιδιά εφευρίσκουν φανταστικούς φίλους να καταλάβουν τον κόσμο, τον εξωτερικό και τον δικό τους ταυτόχρονα. Είχα κι εγώ τέτοιους φίλους, γιατί ήμουν μοναχοπαίδι κι έκανα διαλόγους κανονικά μαζί τους… Νομίζω ότι όλοι έχουμε περάσει μια τέτοια φάση.
-Η Πηνελόπη Δέλτα της Πόπης, έχει κοινά σημεία με την πραγματική;
Τη βλέπουμε όπως τη φαντάζεται η Πόπη στην πραγματικότητα. Σε ένα μονόλογο υπέροχο σαν ιντερμέδιο, μιλάει η Δέλτα για τον έρωτα που έμεινε ανικανοποίητος, που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο και δυστυχισμένο ταυτόχρονα, που πρέπει να τον διαχειριστείς μυστικά και μοναχικά, ενώ η ζωή τρέχει. Αυτός ο μονόλογος ,χωρίς να δηλώνεται, είναι εμπνευσμένος από την προσωπική της ιστορία. Εμφανίζεται ως άνθρωπος της εποχής της, πειραγμένη βέβαια, γιατί πάντα μέσα στη φαντασία τα πράγματα αλλοιώνονται και αποκτούν μια άλλη διάσταση. Η Δέλτα λειτουργεί ως ο αντίποδας της Πόπης, είναι σαν ένα πρόσωπο αυτές οι δύο. Μερικές φορές ερχόμαστε σε διλήμματα και υπάρχει μια φωνούλα μέσα μας που μας οδηγεί. Αυτή η φωνή λοιπόν, είναι η Πηνελόπη Δέλτα.
Μάλιστα η Φωτεινή με φωνάζει «φωνή μου» και στη ζωή για πλάκα. Τελικά η Πόπη βρίσκει τη σωτηρία μέσω αυτής της φωνής.
- Η Πόπη, ένας άνθρωπος που ζει την κρίση, σώζεται. Ποια πιστεύετε ότι είναι η διέξοδος σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση;
Είχα ακούσει σε μια συνέντευξη τον κύριο Ράμφο , που τον εκτιμώ πολύ, να λέει ότι δεν πιστεύει στις συλλογικές επαναστάσεις, αλλά στις προσωπικές. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… Όμως μπορώ να σώσω έναν, μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Γενικά πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια προσωπική επεξεργασία, μια έξοδο από τον εαυτό μας, αρκετά έχουμε αυνανιστεί με το εγώ μας, ας συναντήσουμε το εγώ μας στον απέναντι, ας δούμε ότι έχουμε πολλά κοινά, αλλά ταυτόχρονα και πως καθένας είναι μια μοναδικότητα, που πρέπει να σεβόμαστε. Και το λέω και για την γενικότερη πολιτική κατάσταση. Με τρομάζει η άνοδος της Χρυσής Αυγής και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να ψηφίσουμε, είναι υποχρέωσή μας. Δεν μπορώ να παραχωρήσω χώρο σε αυτό τον τρόπο σκέψης, ευνουχίζω το μέλλον μου και το μέλλον των ανθρώπων που έρχονται μετά από μενα. Πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, ακόμα κι αν δεν την κατανοούμε. Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλον;
-Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.