ΑΡΙΣΤΟΣ | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 30/11/2020 11:51
Είναι από αυτές τις παραστάσεις που πλάθονται με τα ωραία υλικά του θεάτρου, διαδίδονται από στόμα σε στόμα και αγαπιούνται. Η παράσταση «ΑΡΙΣΤΟΣ» ή αλλιώς «Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΣΕΪΧ-ΣΟΥ», βασισμένος στο βιβλίο «Ο γύρος του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη, αποκτάει σώμα και ψυχή μέσα από τις κιτρινισμένες φυλλάδες του Τύπου, τα δικόγραφα, τα πρακτικά, τις μαρτυρίες όσων τον έζησαν.
Η υπόθεση του νεαρού «ανώμαλου» αλητάκου, λειτουργεί ως οπή ηδονής για τα αποβράσματα της πόλης του Βορρά, που τον κερνούν με θάνατο, μία ομιχλώδη αυγή του Φεβρουαρίου.
Στο φόντο, η περιπλάνηση της φτωχομάνας Σαλονίκης με τους προσωπικούς σταυρούς και τα αχαλιναγώγητα πάθη. Από τον τενεκεδομαχαλά της Τούμπας στο Γεντί Κουλέ, από το λιμάνι της εργατιάς στα καταγώγια, από το οργανωμένο παρακράτος σε κάτι αγοραίους έρωτες που ανθίζουν μόνο τη νύχτα.
Η πλύστρα μάνα, η Λολό, ο Μαμουνάς, η Σύλβα, ο χαφιές … όλοι εκεί παρόντες να θυμούνται.
Θέατρο ουσίας, με ευφυία πλαστουργεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου, σε λειτουργική διασκευή Θεοδώρας Καπράλου. Απέριττος αλλά ισχυρά συμβολοποιημένος ο σκηνικός χώρος της Κατερίνας Αριανούτσου και διεισδυτικές οι φωτιστικές δημιουργίες του Αλέκου Αναστασίου, εγκιβωτίζουν την επώδυνη μνήμη. Ακάματοι εργάτες οι τρεις πρωταγωνιστές, Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Λεάκος και Ιωάννης Αθανασόπουλος με υποκριτικές εγγραφές που συνταράζουν και πιστοποιούν το μεγαλείο της τέχνης τους. Βλέμματα υγρά και αλήθειες λειτουργούν σαν θείο αντίδωρο στους θεατές. Δίπλα τους, καθοριστικά ο Γιώργος Δούσος υπογραμμίζει μουσικά τα τεκταινόμενα. Την άρτια κίνηση διδάσκει με ακρίβεια η Μαρίζα Τσίγκα.
Θα θυμάμαι για πολύ καιρό την τελευταία σκηνή, «Μανούλα μου, είμαι αθώος».