ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 19/01/2016 12:50
Η Ελένη Ευθυμίου, η σκηνοθέτις της ομάδας εν Δυνάμει, μας «ξεναγεί» στο ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ, που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
- Τι σημαίνει ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ; Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα;
Το ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ είναι μία παράσταση με πολλές αληθινές ιστορίες για τα σπίτια των ανθρώπων, αλλά και για το μέρος που κάποιος μπορεί να βρεθεί, όταν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ζει άλλο στο σπίτι του, δηλαδή τον χώρο του ιδρύματος. Με άξονα τον προβληματισμό της καλλιτεχνικής διευθύντριας της ομάδας, Ελένης Δημοπούλου, σχετικά με τους χώρους δημόσιας διαμονής και τον ιδρυματισμό, τόσο εκεί, όσο στα ίδια μας τα σπίτια, ξεκινήσαμε με την ομάδα μία έρευνα μεταξύ μας για το τι σημαίνει σπίτι, η οποία επεκτάθηκε, με επισκέψεις σε ιδρύματα και γηροκομεία, σε χώρους όπου ζουν άνθρωποι μακριά από το σπίτι τους. Μιλήσαμε μαζί τους και απομονώσαμε τις ιστορίες που μας έκαναν εντύπωση, ενσωματώνοντάς τες στην δραματουργία της παράστασης.
- Τελικά εμείς διαμορφώνουμε το χώρο μας, το " σπίτι" μας 'η το αντίθετο;
Νομίζω και τα δύο! Άλλοτε είμαστε γεμάτοι ζωή και μαζί με εμάς αλλάζουμε τον χώρο μας, τον περιποιούμαστε, τον αγαπάμε και αυτός μας το ανταποδίδει, νιώθουμε άνετα κι ευχάριστα μέσα σε αυτόν, εμπνεόμαστε και παίρνουμε ενέργεια εκεί κι άλλοτε τον ξεχνάμε και αρχίζει κι αυτός να αλλοιώνεται από τη δική μας παραίτηση και στο τέλος μας επηρεάζει αρνητικά-σαν να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μία ζωντανή σχέση, έτσι το βλέπω- και η σχέση με τον χώρο κάνει αυτόν τον περίεργο φαύλο κύκλο.
- Πώς προέκυψε το υλικό της παράστασής σας και το κείμενο; Γιατί το ονομάζετε θέατρο- ντοκιμαντέρ;
Το υλικό προέκυψε μέσα από συζητήσεις μέσα στην ομάδα, αυτοσχεδιασμούς, ασκήσεις και ερωτηματολόγια και μέσα από τις επισκέψεις που ανέφερα στους χώρους των ιδρυμάτων. Μικρές ομάδες από εμάς, επισκεφτήκαμε ιδρύματα και μιλήσαμε με ανθρώπους που ζουν εκεί. Ήταν μία πολύ έντονη εμπειρία όλο αυτό και μέσα από την παράσταση είναι στιγμές που θα τις θυμόμαστε για πάντα. Το γιατί το ονομάζουμε θέατρο ντοκιμαντέρ οφείλεται στο ότι μιλάμε για αληθινές ιστορίες ανθρώπων, μερικές από τις οποίες ανήκουν στους ανθρώπους που τις αναπαριστούν επί σκηνής -ωστόσο θα προτιμούσα να το λέγαμε θέατρο για τις ζωές των ανθρώπων ή προσωπικό θέατρο ή και τίποτα ειδικό, μιας και οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση περιχαρακώνει την καλλιτεχνική ελευθερία.
- Δουλεύοντας με πραγματικές μαρτυρίες, ήρθατε αντιμέτωπη με πράγματα που αγνοούσατε και πιθανόν όλοι αγνοούμε; Τι μάθατε μέσα από αυτό το ταξίδι;
Ναι, είναι αλήθεια πως ενώ ξέρεις ή φαντάζεσαι πώς μπορεί να είναι η ζωή σε ένα ίδρυμα είναι τελείως διαφορετική η προσωπική επαφή με το θέμα. Αυτό που ίσως έμαθα είναι ότι οι άνθρωποι σε όποια συνθήκη κι αν βρίσκονται αναζητούν κοινά πράγματα, πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν οικεία και ανθρώπινα, πράγματα μικρά, απλά και καθημερινά, όπως μία φωτογραφία ενός αγαπημένου προσώπου, μία εικόνα ή ένα λεμονάκι.
- Η ομάδα εν Δυνάμει δουλεύει με άτομα με αναπηρία. Πώς ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία και ποιος ο βασικός στόχος της ομάδας;
Ο βασικός στόχος της ομάδας είναι η ομαλή ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία μέσα από τη συνύπαρξη και την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δημιουργία. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2008 από την Ελένη Δημοπούλου και την Μαρία Ιωαννίδου και θα έλεγα ότι είναι κάτι σαν την ιδανική κοινωνία, ένα σύνολο που συνεργάζεται ισότιμα και με αλληλεγγύη αξιοποιώντας τις δυνατότητες όλων των ανθρώπων προκειμένου να επιτύχει το ακατόρθωτο...και μπορώ να πω πως το πετυχαίνει. Είναι πολύ ωραίο να ζεις με τους Εν δυνάμει.
- Οι πόλεις μας δεν είναι ιδιαίτερα φιλικές, ας το πούμε έτσι, σε άτομα με αναπηρία. Αρά το "σπίτι" δεν είναι ένα ασφαλές καταφύγιο γι' αυτούς τους ανθρώπους. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;
Να δημιουργηθούν όσο γίνεται περισσότερες δομές ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία. Να δίνονται δουλειές και κίνητρα σε αυτούς τους ανθρώπους. Να καταλάβουμε ότι είναι χρήσιμοι και δημιουργικοί. Να τους δώσουμε χώρο να υπάρχουν. Να σταματήσουμε να τους βλέπουμε σαν “άλλους”. Να τους γνωρίσουμε. Από το πιο εύκολο μέχρι το πιο δύσκολο, όλα αυτά αποτελούν μικρά βήματα που έχουν όλα τη σημασία τους..
- Τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα φαινομενικά μας χωρίζουν;
Σίγουρα. Αλλά όσο μένουμε σε απόσταση, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ποιος θα κάνει λοιπόν το πρώτο βήμα;