8+1 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥΣ ΤΟ 2018
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 27/12/2018 15:01
Το 2018 στάθηκε μια έντονη και δημιουργική χρονιά για το θέατρο, με εκατοντάδες προτάσεις να διεκδικούν την προτίμηση και την προσοχή του θεατρόφιλου κοινού. Κάποιες από αυτές διέγραψαν επιτυχημένη πορεία στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας, ενώ άλλες δεν κατάφεραν να προσελκύσουν το κοινό που επιθυμούσαν.
Από τις παραστάσεις που παρακολούθησα το χρόνο που σε λίγες μέρες εκπνέει (είτε άρχισαν το 2017, είτε τη χρονιά που διανύουμε) ξεχώρισα μερικές που άφησαν έντονο αποτύπωμα στη μνήμη μου. Οι επιλογές είναι καθαρά προσωπικές, ενώ υπήρξαν και ωραίες δουλειές τις οποίες δεν πρόλαβα να δω και να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη. Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία και δεν αποτελεί αξιολόγηση κατά αύξουσα ή φθίνουσα σειρά. Πάμε λοιπόν να τις δούμε:
1) Αρίστος. Το κείμενο του Θωμά Κοροβίνη για τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, γνωστού και ως "δράκου του Σέιχ Σου" υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Παπαγεωργίου έκανε τα πρώτα δειλά βήματά της στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Χωρίς να χαθεί τίποτα από την ουσία του κειμένου, έχοντας συναίσθημα, χιούμορ, μέτρο, κριτική ματιά, ευαισθησία και εξαιρετικές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές που έπαιξαν πολλούς και διαφορετικούς ρόλους κέρδισε βραβεία και συνεχίζει ακάθεκτη για δεύτερη χρονιά την επιτυχημένη της πορεία.
2) Το Δαχτυλίδι της Μάνας. Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις των αρχών του περσινού καλοκαιριού, το έργο αυτό του Γιάννη Καμπύση που γράφτηκε το 1898, διασκευάστηκε με μοντέρνο τρόπο, σκηνοθετήθηκε έξυπνα και ευρηματικά από τον Παύλο Παυλίδη, ενσωμάτωσε εξαιρετικά τη μουσική που παίχτηκε ζωντανά από το θίασο και κέρδισε δίκαια την επιδοκιμασία του κοινού, συνεχίζοντας και φέτος. Ένα θλιμμένο μουσικό παραμύθι με επτά νέα και ταλαντούχα παιδιά που έχει φαντασία και εξαιρετική αισθητική, εκπέμπει αισιοδοξία και αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεατρική πρόταση.
3) Η Απολογία της Μαρί Κιουρί. Η θεατρική συνεύρεση τριών ταλαντούχων γυναικών μας πρόσφερε μια παράσταση ντοκουμέντο για γεγονότα της ζωής της βραβευμένης με δύο Νόμπελ Πολωνής φυσικού και χημικού. Το εμπνευσμένο κείμενο της Ευσταθίας, που γράφτηκε μετά από ενδελεχή έρευνα, πρόβαλε τόσο την επιστήμονα όσο και τη γυναίκα, η σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή αξιοποίησε μεθοδικά, δυναμικά και ευφάνταστα το υλικό αυτό, ενώ η Πέγκυ Τρικαλιώτη κατέθεσε αστείρευτη ψυχή και ταλέντο στη σκηνή σε μία από τις καλύτερες και πιο σαρωτικές ερμηνείες της καριέρας της.
4) Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί με τόλμη και πρωτοτυπία ένα από τα νεανικά έργα του Σαίξπηρ, επενδύει στη σωματικότητα των ερμηνειών διατηρώντας το κωμικό τους μομέντουμ και όπως μας έχει συνηθίσει στις δουλειές της έχει αισθητική, στόχο και προσανατολισμό. Το φαρσικό στοιχείο είναι παντού, ο ρυθμός καταιγιστικός, το σκηνικό γίνεται ζωντανό κύτταρο της παράστασης, οι ερμηνείες είναι απαιτητικές και σε υψηλό επίπεδο και ο θεατής παρασύρεται απνευστί σε μία από τις καλύτερες θεατρικές προτάσεις της τρέχουσας σαιζόν.
5) Ξύπνα Βασίλη. Ο Άρης Μπινιάρης διασκευάζει και σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο (σκηνή Νίκος Κούρκουλος) το έργο του Δημήτρη Ψαθά που είχε γίνει στη δεκαετία του 60 κινηματογραφική επιτυχία. Ένα εξαιρετικό πάντρεμα κινηματογράφου και θεάτρου και μουσικές γέφυρες που υποστήριξαν επιτυχημένα την αφήγηση συνέθεσαν μια εύρυθμη, κεφάτη και σκεπτόμενη παράσταση. Οι ηθοποιοί δε μιμήθηκαν καθόλου τους αντίστοιχους κινηματογραφικούς ρόλους, αλλά άφησαν τη δική τους σφραγίδα και προσωπικότητα σε αυτούς, ανανεώνοντάς τους.
6) Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα. Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος σκηνοθέτησε σε μορφή μονολόγων δύο κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου με κοινή θεματική την ανθρώπινη μοναξιά. Παραληρηματικός λόγος, πικρό χιούμορ, αλλά και ανθρωπιά, ευαισθησία και μια υφέρπουσα ειρωνική τρυφερότητα μας σύστησαν δύο αντι-ήρωες της καθημερινότητάς μας που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κάποιοι από εμάς τους ίδιους. Οι δύο ηθοποιοί βυθίστηκαν στην άβυσσο της ψυχής των χαρακτήρων που υποδύθηκαν δίνοντας ο καθένας τους προσωπικό ρεσιτάλ.
7) Σούμαν. Στο πλαίσιο της παρουσίασης κειμένων νέων Ελλήνων δημιουργών το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε πέρσι το έργο αυτό της Σ. Καψούρου σε σκηνοθεσία Λ. Γιοβανίδη. Ένα καλογραμμένο κείμενο, με τη σκηνοθεσία να δίνει έμφαση στις λεπτές ισορροπίες των χαρακτήρων και να εναλλάσσει το παρόν με το παρελθόν, τονίζοντας τη διαχρονικότητα των καταστάσεων που περιγράφει. Μία πολυπληθής και καλοκουρδισμένη ερμηνευτική ομάδα υποστήριξε απόλυτα το σκηνοθετικό όραμα.
8) Ευμενίδες. Η καλύτερη πρόταση του φετινού Φεστιβάλ της αρχαίας Επιδαύρου, ήταν η τρίτη τραγωδία της Ορέστειας του Αισχύλου που παρουσιάστηκε με ώρα έναρξης τα ξημερώματα (06.17) στο αρχαίο Στάδιο με μορφή μονολόγου, με τη διακριτική αλλά ουσιαστική συμμετοχή του Δημήτρη Καμαρωτού στη μουσική και ηχητική επεξεργασία του λόγου. Η Στεφανία Γουλιώτη σε ένα προσωπικό ρεσιτάλ συμπύκνωσε όλους τους ρόλους σε ένα πρόσωπο, χωρίς να χαθεί τίποτα από τη δυναμική, την ευκρίνεια και την καθαρότητα του Αισχύλειου κειμένου.
9) Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου. Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου για λογαριασμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το υπέροχο κείμενο της Άλκης Ζέη. Η δυστυχία της κατοχικής Αθήνας όπως τη βιώνει ο μικρός Πέτρος και η παιδική συντροφιά του γίνεται ένα δραματικό και συνάμα αισιόδοξο ταξίδι συναισθημάτων και εμπειριών. Η σκηνοθετική προσέγγιση υιοθετεί μια παιδική και ευαίσθητη ματιά στα γεγονότα, προσθέτει μουσική και συντονίζει έξοχα ένα πολυάριθμο ταλαντούχων ανθρώπων, δημιουργώντας έναν απολαυστικό θεατρικό περίπατο που βλέπεται το ίδιο ευχάριστα από ενήλικες και παιδιά.
Η θεατρική έμπνευση και δημιουργία δε σταματά ποτέ. Η καινούργια χρονιά επιφυλάσσει νέες συγκινήσεις, καθώς πολλά καινούργια εγχειρήματα θα ανέβουν στο σανίδι και θα διεκδικήσουν το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων. Μαζί με υγεία για όλους μας ας ευχηθούμε ένα υπέροχο θεατρικό 2019.