6+1 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΑΝΟΙΚΤΕΣ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 09/07/2016 11:03
Στην πρωτεύουσα υπάρχουν, ίσως παραπάνω από, 150 θεατρικές σκηνές, οι οποίες λειτουργούν και όπου οι δημιουργοί και οι ηθοποιοί που επιλέγουν, παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε ολοκληρωμένες παραστάσεις. Οι περισσότερες είναι μαζεμένες είτε σε παραδοσιακές (όπως το κέντρο, ή η Πλάκα) θεατρικές πιάτσες, είτε σε νέες που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία (Γκάζι, Πειραιώς, Αμπελόκηποι). Υπάρχουν όμως και κάποιοι θεατρικοί χώροι που για αρκετά χρόνια παραμένουν σιωπηλοί και ερημώνουν, είτε γιατί τους εγκατέλειψαν οι δημιουργοί τους, είτε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Όλοι είναι γνωστοί στους λίγο μεγαλύτερους ηλικιακά θεατρόφιλους και είναι από τα θεατρικά στέκια, που λόγω ιστορίας θα θέλαμε να τους δούμε να ξανανοίγουν και να ανθούν με νέες παραγωγές.
Μια καλή αρχή έγινε με το νέο ότι ξανανοίγει το ιστορικό "Θέατρο των Εξαρχείων" του διδύμου Βουτέρη-Δεκαβάλλα και ελπίζω να συνεχιστεί και με κάποιους από τους χώρους που παραθέτω στη συνέχεια του άρθρου. Πάμε να δούμε αυτούς τους χώρους αναλυτικότερα.
1) Θέατρο Ριάλτο. Σε κεντρικό σημείο της Κυψέλης, επί της οδού Κυψέλης, έχει μεγάλη ιστορία από τη δεκαετία του 60 και θεατρική διαδρομή. Πρώην θερινό σινεμά, μετατράπηκε σε θέατρο με το ίδιο όνομα, ενώ λίγο πριν κλείσει τις πύλες του μετονομάστηκε σε Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης. Για χρόνια θεατρική στέγη του Βλαδίμηρου Κυριακίδη (εκεί είχα δει τον αξέχαστο Άμλετ το Β'), ενώ στη συνέχεια θυμάμαι τον Πέτρο Φυσσούν να παίζει "Λυσσασμένη Γάτα". Ο Σπύρος Παπαδόπουλος παίζοντας την επιτυχημένη παράσταση "Ο τυχαίος Θάνατος ενός αναρχικού" το έκανε θεατρική του στέγη, πριν το εγκαταλείψει και αυτός και το θέατρο κλείσει οριστικά μέχρι σήμερα. Πληροφορίες όμως λένε, πως αυτήν τη σεζόν θα ξαναλειτουργήσει.
2) Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου. Άλλος ένας χώρος με πλούσια ιστορία στο στενό της οδού Αδριανού στην καρδιά της Πλάκας που έπαυσε οριστικά τη λειτουργία του το 2011, μετά από 36 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στα θεατρικά δρώμενα της πόλης. Ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος στα δημιουργικά χρόνια που στέγασε στο θέατρο αυτό, φιλοξένησε 95 περίπου παραγωγές, μαζί με τη σύζυγό του και εξαιρετική ηθοποιό Λήδα Τασοπούλου και έκανε το χώρο ένα από τα αγαπημένα θεατρικά στέκια των θεατρόφιλων και μια εστία ποιοτικού θεάτρου.
3) Θέατρο Πολιτεία. Ένα μικρό, αλλά φιλόξενο θέατρο στην πολυσύχναστη θεατρική γειτονιά του Ψυρρή, στην οδό Σαρρή, που φιλοξένησε καλλιτεχνικά όνειρα του Σωτήρη Χατζάκη, που ίσως δε βρήκαν το δρόμο τους σε μεγάλες σκηνές, αλλά στο χώρο αυτό λειτούργησαν μυσταγωγικά και δημιουργικά (Φόνισσα, Η Νύχτα του Τράγου, Ιερός Γάμος). Ο Σίμος Κακκάλας έκανε εδώ την καυστική και πρωτοποριακή "Γκόλφω" του και γενικότερα ο χώρος λειτούργησε σαν εναλλακτικό θεατρικό στέκι, όπου έβρισκαν ελεύθερο βήμα νέοι και ταλαντούχοι δημιουργοί. Κλειστό και σιωπηλό τα τελευταία χρόνια, περιμένει κάποια ένεση νέας θεατρικής ζωής.
4) Θέατρο Έρευνας "Δημήτρης Ποταμίτης". Ένας θεατρικός χώρος σε μια περιοχή εντελώς έξω από τις θεατρικές πιάτσες, στα Ιλίσια (ίσως το πρώτο περιφερειακό θέατρο), που υπήρξε σινεμά με το όνομα Ρέα, πριν το αναλάβει ο πολυσύνθετος και πολυτάλαντος σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Ποταμίτης και το μετατρέψει σε θέατρο το 1973. Ανέβασε σπουδαίες παραστάσεις όπως το Έκβους, το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, τον Άνθρωπο Ελέφαντα, τη Μεταμόρφωση και άλλα σπουδαία θεατρικά έργα, καθιερώνοντάς το σαν μια εστία καλού και δουλεμένου θεάτρου. Με το θάνατό του, το 2003, άρχισε η παρακμή του χώρου, με φυσική συνέπεια το οριστικό του κλείσιμο μερικά χρόνια αργότερα.
5) Θέατρο του Ήλιου. Άλλη μια θεατρική σκηνή στην καρδιά της Πλάκας, στην οδό Φρυνίχου, δίπλα σχεδόν στο Θέατρο Τέχνης, αποτέλεσε χώρο δράσης και θεατρικής έκφρασης για πολλές όχι και τόσο διάσημες ομάδες (κωμικές και δραματικές) νέων κυρίως ηθοποιών, οι οποίες εκεί έβρισκαν μια φωλιά φιλόξενη και έτοιμη να παρουσιάσει τη δουλειά τους. Εναλλακτικός χώρος, ο οποίος την τελευταία τριετία έχει εγκαταλειφθεί, έχει σβήσει τα φώτα του και περιμένει να ξαναλειτουργήσει το φθινόπωρο..
6) Ανοιχτό Θέατρο Γιώργου Μιχαηλίδη. Άλλο ένα περιφερειακό θέατρο που φιλοξένησε για αρκετά χρόνια (από το 1984 αν δε με απατά η μνήμη μου) το Ανοιχτό Θέατρο του σκηνοθέτη Γιώργου Μιχαηλίδη, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του, στη συμβολή των οδών Κάλβου και Γκύζη. Το Κρίμα που είναι Πόρνη, Ο Κύκλος με την Κιμωλία, οι Τρεις Αδερφές, στάθηκαν από τις μεγάλες καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες του θεάτρου αυτού. Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, Χρύσα Σπηλιώτη, Μηνάς Χατζησάββας, Ζαχαρίας Ρόχας, ήταν για αρκετά χρόνια ο πυρήνας αυτού του θεάτρου. Αξέχαστη επίσης θα μου μείνει η παράσταση "Βικτόρ ή τα Παιδιά στην Εξουσια" με το Δάνη Κατρανίδη που είδα εδώ. Το θέατρο έκλεισε λόγω χρεών το 2006 και έκτοτε δεν έχει συμμετοχή στη θεατρική πίτα της Αθήνας.
7) Θέατρο Αλάμπρα. Στην οδό Στουρνάρη, στο κέντρο της Αθήνας, ένας ιστορικός χώρος, που κουβαλά διαδρομή πολλών δεκαετιών, αφού υπάρχει σα χώρος (με αναδιαμορφώσεις φυσικά) από το 1909 και υπήρξε ο τόπος όπου ο Καζαντζάκης μαζί με τον Ιστράτι, εξιστόρησαν την εμπειρία τους από τη Ρωσία το 1928, ενώ στην Κατοχή υπήρξε από τις ελάχιστες εστίες "διασκέδασης" που άφησαν οι Γερμανοί ανοιχτό, με απογευματινές παραστάσεις στις 3 και βραδυνές στις 5. Στη νεώτερη ιστορία του έχει φιλοξενήσει μεγάλες παραγωγές και σημαντικά έργα, όπως η Ποντικοπαγίδα με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ (1968-69), ο Επιστάτης (1982) (Καρακατσάνης, Μιχαλακόπουλος), το Χάρολντ και Μωντ με Δέσποινα Μπεμπεδέλη και Γιάννη Βούρο (1995-97), ή Τα Παιδιά ενός κατώτερου Θεού (2000) με Γιάννη Βούρο και Πέγκυ Τρικαλιώτη. Παραμένει και αυτό κλειστό αρκετά χρόνια, περιμένοντας κάποιον να του ξαναδώσει ζωή.
Μακροχρόνια κλειστή παραμένει και η Σφεντόνα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με τελευταία παράσταση το Rent το 2011, ενώ πέρυσι παρέμεινε με τις πόρτες κλειστές και το Θέατρο Αποθήκη στη θεατρική πιάτσα της οδού Σαρρή στου Ψυρρή. Όλοι ευελπιστούμε σύντομα να δούμε τα φώτα τους και πάλι ανοικτά με νέες και φιλόδοξες παραγωγές.