ΑΧΑΡΝΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ CAPITAL CONTROLS
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 03/08/2015 22:28
Αδιαμφισβήτητα, πρόκειται για τη παράσταση του καλοκαιριού. Την περίμενα όλη την άνοιξη-ήταν αυτή που είχε κάνει κλικ μέσα μου. Έπειτα ήρθαν τα Capital Controls, το Δημοψήφισμα, ο-παραλίγο-εμφύλιος. Εκείνοι δεν "κώλωσαν". Παρασκευοσάββατο, μετά το Δημοψήφισμα, κατέβηκαν Επίδαυρο. Με ένα έργο, πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι περισσότεροι εξ αυτών, κατέβηκαν με προσωπικό κόστος. Αποφασισμένοι να πράξουν το λειτούργημα τους. Να δώσουν το φως στο σκοτάδι μας. Και ας μην ήξεραν, αν θα παίζουν μονάχοι. Κι όμως. Ο κόσμος τίμησε την Επίδαυρο Παρασκευή, ενώ το Σάββατο, παρέστη διπλάσιος, εκεί. Καταχειροκροτώντας, ένα έργο, που οφείλει πολλά στο Γιάννη Κακλέα. Παράσταση, που έδωσε βαρύτητα στο πολιτικό "κομμάτι". Ο Κακλέας είχε όραμα, ήξερε τι ήθελε να πει και απογείωσε το αριστοφανικό κείμενο, μέσα από μια καινοτόμα σκοπιά.
Μέγα συν της πλούσιας παραγωγής, τα κοστούμια που φέρουν την υπογραφή της Εύας Νάθενα, σε ένα εμπνευσμένο σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, κάνει ένα βήμα παραπέρα σε ερμηνευτικό επίπεδο. Με τον "Δικαιόπολι", διεκδικεί την υποκριτική του εξέλιξη, την οποία και επιτυγχάνει.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, γνωρίζει καλά, πως στο θέατρο δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι. Σαρώνει τη σκηνή, έχοντας δουλέψει σε λεπτομέρεια και βάθος το ρόλο του. Μπαίνεις στη διαδικασία να τον μελετήσεις, μα η σκηνική του άνεση, "σε πετάει έξω" από αυτή τη λογική και τον απολαμβάνεις.
Ο Φάνης Μουρατίδης, είναι θεμέλιο του ελληνικού θεάτρου. Έχει δυνατότητες που-δεν γνωρίζω-αν και ο ίδιος, μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθός τους. Υποκριτικό εύρος που συγκινεί. Και δείχνει πόσο εύστροφα "κουμπώνει" η πολύχρονη συνεργασία του με το Γιάννη Κακλέα και ο "σκηνικός του διάλογος" με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, που μετρά πολλών χρόνων..."συνδιαλέξεις". Ο Φάνης Μουρατίδης φέρει μια σπιρτάδα επί σκηνής, που ελάχιστοι διαθέτουν στο ελληνικό θέατρο.
Μέγα ατού της παράστασης είναι πως, δεν θυμίζει καθόλου τους περσινούς καλοκαιρινούς "Βατράχους", και πως ο ίδιος ο Κακλέας τους φετινούς του ΑΧΑΡΝΗΣ, προνόησε να τους θέσει σε άλλη βάση. Μηδενική αφετηρία. Μη αφήνοντας-ούτε λεπτό- το θεατή να μπει σε διαδικασία σύγκρισης. Καθότι δεν υφίσταται η τελευταία.
Ο Άρης Σερβετάλης, παίζοντας και με το σώμα του για μία ακόμα φορά, μπαίνει στον Αριστοφάνη, με το δικό του "άρωμα".
Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης- θαρρώ- είναι στην αρτιότερη στιγμή του, έως τώρα στο θέατρο, ενώ η "νύφη" του Γιώργου Κοψιδά κλέβει τη παράσταση.
Ο Σωκράτης Πατσίκας και ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου, είναι δύο αξιοσήμαντες μονάδες της ελληνικής θεατρικής σκηνής. Ο Γιάννης Κακλέας ήξερε να τις χειριστεί άψογα.
Η παράσταση περιοδεύει όλο το καλοκαίρι, με μεγάλη επιτυχία, σε όλη την Ελλάδα. Μία από τις λίγες, που τόλμησαν, τούτο το καλοκαίρι, να πάρουν το ρίσκο. Και δικαιώθηκαν. Με τον ιδανικότερο τρόπο:
Το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο, οι ΑΧΑΡΝΗΣ, θα παρουσιαστούν ξανά στην Επίδαυρο. Δεν έχει πραγματοποιηθεί στα χρονικά του Φεστιβάλ, ποτέ ξανά αυτό. Το ίδιο καλοκαίρι, η ίδια παράσταση, δύο φορές στο αργολικό θέατρο.
Ο Κακλέας έφτιαξε με μέτρο, μια παράσταση-βάλσαμο στη ψυχή του Έλληνα. Έστησε ένα φως στο τούνελ, που το ΄χουμε ανάγκη. Ξέρεις, πόσο σημαντικό είναι αυτό;