«ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 06/12/2023 19:06
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Wilson «σκέφτεται με τα μάτια του». Έχει χαρακτηριστεί ως ο μάγος των θεατρικών φωτισμών. Οι στυλιζαρισμένες παραστάσεις του είναι συμπαγείς προτάσεις, ερεθιστικές στις αισθήσεις, εκτελεσμένες με δαιμονική ακρίβεια, χορογραφημένες στην εντέλεια. Η θεμελιώδης σημασία των φωτισμών, η αγάπη του για τη γεωμετρία και η εμμονή του με τη φόρμα και τον ρυθμό, πλαστουργούν εικόνες αισθητικά εντυπωσιακές και συναισθηματικά φορτισμένες.
Το έργο του Edward Albee, «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» ξεδιπλώνεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μέσα από τα χαρακτηριστικά εκπληκτικά tableaux vivants του εικονοκλάστη σκηνοθέτη. Μια δουλειά-έργο τέχνης. Ένα εναργές θεατρικό σύμπαν, άκρως γοητευτικό που καθηλώνει τη ματιά του θεατή. Αυτή τη φορά, όμως, η σκηνοθεσία δεν αρκείται μόνο στο εικονοκλαστικό κομμάτι, αλλά παραδίδει μια παράσταση με συναίσθημα, βάθος και ψυχή.
Σώματα άκαμπτα και βλέμματα παγωμένα, μες στα αναγεννησιακά τους φορέματα και τις περίτεχνες κόμες, μοιάζουν με κέρινες κούκλες που ξεπροβάλλουν στο φως, υπό τον ήχο της θάλασσας. Τρεις γυναίκες επί σκηνής μιλούν, αλλά δεν συνεννοούνται στην πρώτη Πράξη. Λούπες λέξεων, εκφράσεων και κινήσεων υποδηλώνουν το χάσμα γενεών που τις χωρίζει. Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η υπέργηρη Άλφα βλέπει όλη τη ζωή της στα πρόσωπα της 52χρονης Βήτα και της 26χρονης Γάμα, γιατί στην ουσία είναι η ίδια σε προγενέστερες ηλικίες.
Γραμμικό και κυκλικό, ταυτόχρονα, με αλήθειες, σαρκασμό και φλεγματικό χιούμορ είναι το έργο του Άλμπι. Ένα έργο αυτογνωσίας, που προσπαθεί να ξορκίσει τον φόβο του θανάτου. Ο συγγραφέας κλείνει ειρωνικά το μάτι και παίζει με τον χρόνο. Η ζωή σε όλα τα χρώματα και σε όλες τις εκφάνσεις. Είναι η 91χρονη δεσποτική θετή του μάνα, που συναντά τον εαυτό της σε παλιότερες φάσεις της ζωής της, όταν ήταν 52 χρόνων και 26 αντίστοιχα. Τώρα είναι ανήμπορη, άρρωστη και μόνη. Κάθε μέρα συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Θραύσματα από μνήμες και ιστορίες παλιές. Πέφτει σε κώμα από εγκεφαλικό και τότε αναμετριέται με τον εαυτό της, μια και καλή στην δεύτερη Πράξη.
Αδιαμφισβήτητα, είναι μια παράσταση κόσμημα, γιατί εκτός από την τελειότητα της όψης, ο σκηνοθέτης απέσπασε σπουδαίες ερμηνείες από τρεις εκπληκτικές ηθοποιούς. Η Ρένη Πιττακή, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου υπηρέτησαν το σκηνοθετικό όραμα με τέτοια πειθαρχία, προσήλωση και εμμονή στη λεπτομέρεια, που έκαναν τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα εύκολα και ήταν μαγικές. Λόγος, έκφραση, κίνηση, συναίσθημα σε πλήρη αρμονία.
Η Ρένη Πιττακή, απολαυστική, κάθε φορά που πετούσε τα σαρκαστικά της βέλη. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη διαπεραστικά ακριβής στον κυνισμό της. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ανυπόμονη για τα δώρα της ζωής, κουνώντας με τακτ το φτερό της.
Ο Αλέξης Φουσέκης στον ρόλο του ίδιου του συγγραφέα θα μπορούσε και να παραλειφθεί.
Τα κοστούμια της Φλάβια Ρουγκέρι ονειρικά με σημειολογικό πρόσημο. Μαύρο χρώμα για την Α στη δύση της, κόκκινο του πάθους για τη Β και μπεζ για τη Γ που καρτερεί ανυπόμονα τη ζωή. Η Μανουέλα Χάλιγκαν επιμελήθηκε τις καθωσπρέπει περούκες και το λευκό μακιγιάζ των ηθοποιών.
Η χορογράφος Μαριάννα Καβαλλιεράτου δίδαξε με τρόπο υποδειγματικό, το κορμί των ηθοποιών να είναι σε ακινησία και εγρήγορση, συνάμα. Τρεις στυλιζαρισμένες μαριονέτες που άλλαζαν διαρκώς προσωπεία με χειρουργική ακρίβεια υπό την ενδεικτική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και τις ηχητικές παρεμβάσεις του Θόρστεν Χόουπ
Ήταν εντυπωσιακό και χορταστικό το θέαμα του Μπομπ Γουίλσον. Αλλά, τα εύσημα κερδίζουν με το σπαθί τους οι τρεις πρωταγωνίστριες.