«ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΦΥΡΙΓΜΑ ΤΡΕΝΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 10/11/2024 17:20
Τα έργα του Τριαρίδη έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος με λόγο πολιτικά διαυγή, που ξεβολεύει. Δεν τοποθετούνται εκ του ασφαλούς, όταν το πρόβλημα έχει παρέλθει δηλαδή, αντιθέτως «γεννιούνται» ακριβώς τη στιγμή της τέλεσης των γεγονότων – εγκλημάτων.
Έγραψε το «Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» λίγο μετά το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου. Τότε, που βυθίστηκε το αλιευτικό σκάφος «Adriana», φορτωμένο με ανθρώπους από την Αίγυπτο, τη Συρία, το Πακιστάν και την Παλαιστίνη. Τότε, που οι εκατοντάδες αγνοούμενοι και νεκροί καταχωρήθηκαν απλώς ως «ακαθόριστοι» στα νερά της Μεσογείου.
Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα ειρωνικό σχόλιο για όσα μας «πνίγουν». Σε πρώτη φάση, θίγει τα pushback και pushforwards των μεταναστών, αλλά επεκτείνεται και σε ευρύτερες έννοιες όπως η μνήμη, η λήθη, η συγκάλυψη, η υποταγή, η διαστρέβλωση, το ψέμα, η σιωπή, η συλλογικότητα, η ελευθερία του λόγου.
Ο Γιώργος Γκιόκας και ο Νίκος Μαρνάς, γοητευμένοι από το δυστοπικό σύμπαν του συγγραφέα, κατάφεραν να δημιουργήσουν μία εύληπτη και ανησυχητικά πολύ καλή παράσταση με εναλλαγές ρυθμού. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι είναι η πρώτη τους σκηνική απόπειρα, μετά τη σχολή, τότε το μέλλον τους προβλέπεται λαμπρό.
Βλέπουμε ένα συνδυασμό παλιών και νέων στοιχείων σε μια προσπάθεια ανθρώπινης εκμηδένισης. Αν και χρονικά το έργο εξελίσσεται στο μέλλον με αλγορυθμικές μηχανές, στην ουσία ταυτίζεται με το παρόν αυτό καθ' αυτό και με αναφορές του παρελθόντος. Υπάρχει έντονο φουτουριστικό στοιχείο με τους ψυχρούς φωτισμούς της Κατερίνας Μαρίας Σαλταούρα, σε αντίστιξη με τις παλιές μεγάλες οθόνες των υπολογιστών (σκηνικά-κοστούμια Ηρούς Παρδαβέλλα). Οι δόσεις χιούμορ έρχονται να αντισταθμίσουν το πνιγηρό κλίμα, δίνοντας ανάσες στους θεατές, ίσως και όχι… Γιατί το γέλιο μετατρέπεται σε σφίξιμο στομαχιού εν ριπή οφθαλμού. Οι ξεσηκωτικές μουσικές επιλογές ανήκουν στον Οδυσσέα Τσούβαλη.
Ένας νέος υπάλληλος αναλαμβάνει καθήκοντα στο γραφείο 20/4 μιας κρατικής υπηρεσίας. Τον υποδέχονται ο πιο παλιός υπάλληλος κι ο διευθυντής, ενώ δε μπορεί, με τίποτα, να βρει ένα χαμένο συρτάρι. Η παράσταση ξεκινάει με το φινάλε, με μία φιγούρα να καθαρίζει κάτι αίματα. Ο θεατής, δεν μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί, μέχρι να έρθει αντιμέτωπος με το τέλος.
Ο Νίκος Μαρνάς διαθέτει την εκφραστικότητα του «Χίτσκοκ», του νεοφερμένου υπαλλήλου, που κινείται by the book.
Ο Νίκος Στεργιώτης, ως «Τσάμπι», είναι ο αυθεντικός άνθρωπος, που γνωρίζει περισσότερα από όσα θα έπρεπε, αλλά υποτάσσεται στο σύστημα.
Ο Λεωνίδας Μπακάλης ενδύεται με σθένος τον Διευθυντή «Ρούλη», μία περσόνα ρευστή, ακραία χαμογελαστή και άκρως τρομαχτική.
Η παρουσία του βωβού Γιώργου Γκιόκα είναι συμβολική και λειτουργεί περισσότερο ως αντίβαρο στα κωμικά σημεία της παράστασης.
Το θέατρο είναι μοίρασμα. Αν καταφέρει να σε προβληματίσει έστω και λίγο, τότε κάτι καλό γίνεται. Είδα το «Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» στο studio Μαυρομιχάλη από νέα ταλαντούχα παιδιά, που έκαναν τον λόγο του Τριαρίδη πράξη, και ήταν ανέλπιστα καλοί!