«GLORIOUS! - Η ΠΙΟ ΦΑΛΤΣΑ ΣΟΠΡΑΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 24/01/2022 13:22
Η κοσμική Νεοϋορκέζα Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (Florence Foster Jenkins) είναι για πολλούς μία γυναίκα-συνώνυμο της καλλιτεχνικής φιλοδοξίας και της αυταπάτης. Μία εντελώς «ξεκούρδιστη» σοπράνο, που επιμένει να τραγουδά -γιατί η αγάπη της για τη μουσική είναι τόσο μεγάλη, που όλα τα εμπόδια τα ξεπερνά. Άλλωστε, «η τέχνη δε μπορεί να κυβερνιέται από την περίσκεψη και τη σύνεση, αλλά να προέρχεται από την καρδιά» όπως ισχυρίζεται για να δικαιολογήσει την εμμονή της να «εκτελεί» έργα του κλασικού ρεπερτορίου και κυρίως Μότσαρτ. Τραγουδάει ενστικτωδώς και καμία νότα δε βγαίνει σωστά από το στόμα της. Καταφέρνει να διαστρεβλώνει την παρτιτούρα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ερμηνείες της να είναι για γέλια και για κλάματα. Ζει στον δικό της μικρόκοσμο, πεπεισμένη για τις μουσικές της ικανότητες και πιστεύει ότι όλα τα άσχημα σχόλια δεν είναι τίποτα άλλο από κακεντρέχειες εναντίον της. Έτσι, η «ντίβα του θορύβου» με την όμορφη ψυχή, την ατσαλένια θέληση και την ακλόνητη πίστη για την κατάκτηση του ονείρου της, μετατρέπεται σιγά-σιγά από παρατράγουδο σε φαινόμενο της εποχής.
Το «παραμύθι» της συντηρείται από τον περίγυρό της με κύριο ενορχηστρωτή τον σύντροφό της και μάνατζερ, Βρετανό αριστοκράτη και αποτυχημένο σαιξπηρικό ηθοποιό, St. Clair Bayfield. Κανείς δεν τολμά να της πει την αλήθεια -και έτσι εκείνη απολαμβάνει την επιτυχία της στο ροζ συννεφάκι. Είναι η γυναίκα - έμπνευση, εκείνη που γνωρίζει τι ακριβώς θέλει και το κατακτά πάση θυσία. Πιστεύει ακράδαντα πως πρέπει να πιάνεις τη ζωή από τα μαλλιά και να εκμεταλλεύεσαι κάθε ευκαιρία που θα βρεθεί στον δρόμο σου. Αυτό ακολουθεί κι εκείνη -και δεν της βγαίνει, καθόλου, σε κακό. Είναι περίεργο και συνάμα συγκινητικό το πως καταφέρνει, όχι μόνο να ηχογραφεί δίσκους, αλλά και να διατηρεί τόσο φανατικό κοινό. Τι κι αν είναι η πιο φάλτσα σοπράνο; Κατορθώνει να περάσει στην ιστορία της όπερας και στην αθανασία ως μια λυρική τραγουδίστρια θρύλος. Λένε ότι η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά, μόλις συνειδητοποίησε το πόσο κακόφωνη ήταν. Μέχρι τότε, όμως, είχε πραγματοποιήσει όλα τα «παράφωνα» όνειρά της…
Η ιστορία της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς διέπεται από ένα βαθύτερο νόημα και έναν συμβολισμό, πέρα από την διακωμώδηση της καλλιτεχνικής της φύσης. Είναι ο άνθρωπος που αγωνίζεται για να κατακτήσει αυτό που υπεραγαπά. Είναι η πίστη και η σύνδεση με κάτι ανώτερο. Γνωρίζει ότι αργοπεθαίνει από σύφιλη, αλλά νικάει τον θάνατο για να βρεθεί στη σκηνή. Είναι ζωτική ανάγκη, για εκείνην, να τραγουδάει -και όχι το βίτσιο μιας πλούσιας κυρίας. Η μουσική είναι το αληθινό της πάθος, η τέχνη που την ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, την οπλίζει με μία αδιανόητη δύναμη ψυχής, τη θωρακίζει από το προσωπικό της δράμα, την κρατάει στη ζωή. Και δίνεται ολοκληρωτικά γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. «Οι άνθρωποι μπορεί να λένε δε μπορώ να τραγουδήσω», ισχυρίζεται, «αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να πει ότι δεν τραγουδάω». Αντιλαμβάνεται, άραγε, τη σκληρή πραγματικότητα και την αποφεύγει δεξιοτεχνικά; Έχει, τελικά, σημασία η γνώμη των άλλων; Δε θα το μάθουμε ποτέ.
Στο θέατρο «ΗΒΗ», η Θέμις Μαρσέλου σκηνοθετεί το γλυκόπικρο και ανθρώπινο έργο του Peter Quilter, που είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς. Μία παράσταση, αρχικά, άνευρη, αμήχανη και με λίγες κοιλιές στην πορεία της, που κάτω, όμως, από το πρίσμα του κωμικού και με δύο δημοφιλείς πρωταγωνιστές, οι οποίοι καθορίζουν αποφασιστικά την εμπορική επιτυχία της, κατορθώνει να προσελκύει θεατές όλων των ηλικιών.
Λειτουργικές αποδεικνύονται οι αυλαίες, ανά σκηνή, με φωτογραφίες και σημαντικούς σταθμούς από τη διαδρομή της πραγματικής ηρωίδας, οι οποίες έχουν ως σκοπό να προετοιμάζουν κάθε φορά την εμφάνιση της ηθοποιού, Κατερίνας Βρανά, που ομολογουμένως δένει γάντι στον ρόλο της. Πρόκειται για την ιδανική «Florence», όχι φυσικά για την «αταλαντοσύνη» της αλλά για τη γλύκα, τη συγκίνηση, τη φλόγα και το πάθος που τη διέπει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η Βρανά, αποτελεί φωτεινό φάρο και μάθημα πίστης, γενναιότητας και θέλησης για όλους.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης στον ρόλο του συντρόφου της, Βρετανού «Σαιντ Κλερ Μπέιφιλντ», είναι ο φύλακας – άγγελός της, ο άνθρωπος που τη φροντίζει και την προστατεύει παντού και πάντα με αριστοτεχνική λεπτότητα, σε μια ερμηνεία ιδιαιτέρως ανθρώπινη και συναισθηματική.
Το ζευγάρι, αναμφισβήτητα, με πολύ καλή χημεία κερδίζει την προσοχή και τη συμπόνια, ενώ το ανακάτεμα των ψευδαισθήσεων με τη συνειδητοποίηση ανάγεται σε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία εξέτασης των λειτουργιών της ανθρώπινης φιλοδοξίας.
Ο Γιώργος Γιαννίμπας αποπνέει εύστοχα τον ακομπανιατέρ «Κόσμε Μακ Μουν», ο οποίος τη συνοδεύει μουσικά σε κάθε της τραγελαφική εμφάνιση και στην κύκνεια συναυλία της στο «Carnegie Hall». Παίζει ζωντανά πιάνο και είναι απολαυστικός στις στιγμές που η απόγνωση ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, όταν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της παραφωνίας της. Παρ' όλα αυτά, βρίσκεται πλάι της για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, επειδή, ίσως, βρήκε, εκτός από τις διόλου ευκαταφρόνητες χρηματικές απολαβές, περίσσευμα πίστης και εμπιστοσύνης.
Η Άννα Πασπάτη ως «υπηρέτρια Μαρία», προκαλεί γέλιο όταν εμφανίζεται στη σκηνή. Θεωρώ, ωστόσο, την παρουσία της επιτηδευμένη και υπερβολική, άνευ λόγου και ουσίας.
Η Έφη Σταυροπούλου, η έμπιστη φίλη της Florence, κινείται με άνεση και ευθυβολία.
Η Χρύσα Κλούβα αναλαμβάνει με σθένος και ευκαμψία τον δύσκολο ρόλο του προσώπου - κλειδιού, που αποκαλύπτει τη σκληρή αλήθεια και την πραγματικότητα στην «αοιδό».
Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη, μάλλον αδιάφορα, τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού συνάδουν με τον «φλύαρο» νεοπλουτισμό, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα ικανοποιητικοί.
«GLORIOUS! - Η ΠΙΟ ΦΑΛΤΣΑ ΣΟΠΡΑΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ», μια γλυκόπικρη αληθινή ιστορία, η οποία μας διδάσκει, με κωμικό τρόπο, ότι υπάρχουν άγγελοι και χωρίς αγγελική φωνή. Και ότι αν υπάρχει κάτι ανίκητο στον κόσμο, είναι η πίστη και τα όνειρα…