Buzz

          Ο Μάξιμος Μουμούρης, ως «Πλατόνωφ», πέτυχε σε μεγάλο βαθμό το βάθος που απαιτούσε ο πολύπλευρος ρόλος του.

          Ένα αναμνησιακό αφήγημα για εκείνες τις γιαγιάδες, που υπήρξαν κάποτε κορίτσια και γυναίκες, που δε μίλησαν ποτέ.

          Μια πάλη σχεδιασμένη λεπτομερώς, προετοιμασμένη με σοφία, δουλεμένη με λιτότητα, στο πνεύμα μιας υποβλητικής τραγωδίας.

          Ένα σκηνικό κομψοτέχνημα, τόσο για τη σύλληψη της ιδέας, όσο και για την ευφυή υλοποίησή της.

          Ένα ψυχόδραμα βαθιά ανθρώπινο, μία ελεγεία για τη χαμένη μνήμη, που λειτουργεί ως βάλσαμο.

          Η απόδοση της περίφημης «Πιντερικής» ατμόσφαιρας αποτελεί ερμηνευτική και σκηνοθετική πρόκληση, αλλά εδώ δεν πέτυχε.

          Μια μαύρη κωμωδία για τα αδιέξοδα της σύγχρονης κοινωνίας, της βασισμένης στο πλαστό κάλλος. Μια ηχηρή κραυγή κατά των καπιταλιστικών προτύπων.

          Ο Λίτινας κατάφερε να ειπωθεί με τη μεγάλη ψυχογραφική, σωματογραφική και συμβολιστική δύναμη του φλαμένκο, το μέγα δίδαγμα του έργου.

          Ένα ζευγάρι από φως και σκοτάδι, που παλεύει να βρει τα πατήματά του στον χρόνο και να μη χαθεί, έτσι απλά, σαν καπνός.

          Σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία που σκιαγραφεί με δυναμισμό, χιούμορ, ειλικρίνεια και ευσυνειδησία τις βαθύτερες στιβάδες του ανθρώπινου ψυχισμού.