ΡΗΣΟΣ: ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΤΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΣΤΟΧΩΝ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 11/08/2015 22:52
Η τραγωδία του Ευριπίδη(;) ''Ρήσος'', αποτέλεσε το θερινό θεατρικό project της Κατερίνας Ευαγγελάτου, μία "περιπατητική" παράσταση στον αρχαιολογικό χώρο του Λυκείου του Αριστοτέλη, στην περιοχή Ρηγίλλης, στο κέντρο της Αθήνας. Η συγκεκριμένη παράσταση, κυμαίνεται εκτός των ορίων μιας αυστηρά θεατρικής πρότασης, αφού έχει δομηθεί έτσι ώστε να αποτελεί μια ευρύτερη πρόταση γνωριμίας και εξοικείωσης με το χώρο, παράλληλα με την παρακολούθηση της κυρίως παράστασης.
Στην αρχική περιπατητική φάση, υπάρχουν τέσσερις στάσεις - δρώμενα για τις τέσσερις ομάδες, στις οποίες χωρίζονται οι θεατές και στη συνέχεια παρακολουθούμε το δεύτερο μέρος, το "σώμα" της παράστασης, από συγκεκριμένες θέσεις με καρεκλάκια. Στο πρώτο μέρος ακούγονται αποσπάσματα από τα κείμενα του Αριστοτέλη "Ο Τόπος", "Περί Ενυπνίων" και "τα Ήθη των νέων". Το ερωτηματικό μετά το όνομα του συγγραφέα δικαιολογείται, αναλογιζόμενοι τις κατά καιρούς αμφισβητήσεις της πατρότητας του κειμένου από τον Ευριπίδη από τους ειδήμονες, λόγω κυρίως των δραματουργικών, γλωσσολογικών και υφολογικών ιδιορρυθμιών του κειμένου, που ελάχιστες ομοιότητες έχει με άλλα σωζόμενα κείμενα του ίδιου συγγραφέα. Επί τροχάδην, η πλοκή έχει να κάνει με την άφιξη στην Τροία εν χορδαίς και οργάνοις, του βασιλιά της Θράκης Ρήσου προς ενίσχυση του Έκτορα και των Τρώων και τις κομπαστικές του δηλώσεις, ότι θα κατατροπώσει τους Έλληνες, που πολιορκούσαν την πόλη σε μία και μόνο μέρα, πριν βρει το θάνατο, με δόλιο τρόπο το ίδιο βράδυ από τον Οδυσσέα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, καταπιάστηκε με τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, την προσαρμογή του στο χώρο και τη σκηνοθετική του επιμέλεια. Εγχείρημα όχι εύκολο, καθώς προϋπέθετε μετακίνηση των θεατών στο χώρο και διατήρηση του ενδιαφέροντός τους, μέχρι την έναρξη του κυρίως μέρους της παράστασης. Εδώ αποτέλεσαν πολύτιμα εργαλεία η χορογραφία, η ζωντανή μουσική και τα πετυχημένα κοστούμια, αν και λόγω των εγγενών δυσκολιών κάποια χάσματα δεν αποφεύχθηκαν.
Μου δημιουργήθηκε επίσης το ερώτημα της λειτουργικότητας των επιλεγμένων κειμένων, καθώς η κατανόησή τους ήταν αποσπασματική και όχι απόλυτα συντονισμένη με τα τεκταινόμενα από τους ηθοποιούς στον αρχαιολογικό χώρο.
Στο κύριο μέρος της παράστασης ο ''Ρήσος'' έχει αρκετές κωμικές σκηνές, τις οποίες έδωσε με έντονο τρόπο (και υποστηρίζοντάς τες με την κινησιολογία των ηθοποιών) η σκηνοθέτις, επισκιάζοντας συχνά τις δραματικές εκφάνσεις και προεκτάσεις του κειμένου και τα αντίστοιχα μηνύματά της, φτάνοντας ενίοτε τους χαρακτήρες μέχρι το επίπεδο της αυτογελοιοποίησης.
Από την άλλη πλευρά οι περισσότερες σκηνές που δημιούργησε η κυρία Ευαγγελάτου, έδειξαν τη σοβαρότητα της δουλειάς που έγινε στις πρόβες. Προσπάθησε να δέσει μεταξύ τους, ακόμα και τις σκηνές που έδειχναν αχρείαστες για την οικονομία της παράστασης και να τις εντάξει στη γενικότερη φιλοσοφία της, χωρίς να δημιουργήσει εμφανείς "πληγές" στη ροή του έργου, ή να παραλείψει κομμάτια του. Οι εικόνες κάλυψαν τις όποιες αστοχίες του κειμένου και την όποια έλλειψη σύνδεσής του. Συνοδοιπόροι της, οι πολύ καλά συντονισμένοι ηθοποιοί, οι οποίοι ήταν πλήρως συγκεντρωμένοι στους ρόλους τους, αλλά και απόλυτα ενταγμένοι στη λογική της θεατρικής ομάδας και της ομαδικής δουλειάς, προς χάριν του τελικού αποτελέσματος. Και πράγματι το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε αρμονικό με τους ηθοποιούς να εντάσσουν το ταλέντο τους στην "προσωπικότητα" της παράστασης.
Μιλώντας λοιπόν για τους ηθοποιούς, κανείς δεν προσπάθησε να αναδείξει τον εαυτό του και να ξεχωρίσει, προτιμώντας τους ρόλους του εργάτη και του συν-εργάτη, αντί μίας προσωπικής ακκιστικής ερμηνείας. Ο αεικίνητος Αργύρης Πανταζάρας υποδύθηκε εύστοχα και με μία δόση σαρκασμού τον Έκτορα, γιο του Πριάμου και τη θεά Αθηνά που μεταμορφώνεται σε Αφροδίτη. Ο Ορφέας Αυγουστίδης, κράτησε με μέτρο και ισορροπία το ρόλο του Ρήσου, τονίζοντας μεν τον κομπασμό που υπέκρυπτε ο χαρακτήρας, αλλά με μια υποβόσκουσα αυτοειρωνεία. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος απέδωσε τον Ηνίοχο, με εξαιρετική άρθρωση και κινησιολογία, χωρίς λεκτικές ή εκφραστικές υπερβολές και αποτέλεσε σχεδόν ιδανικό ντουέτο με το βασιλιά Ρήσο. Ο Ερρίκος Μηλιάρης, αποτέλεσε ένα κωμικό Δόλωνα, στα όρια της καρικατούρας και έναν πολυμήχανο Οδυσσέα, που πετυχαίνει δόλια μεν, αποτελεσματικά δε τους στόχους του. Ο Ουσίκ Χανικιάν, στο χαρακτήρα του Αινεία, κατάφερε να συνδυάσει χιούμορ και σοφία, ενώ ο Λευτέρης Πολυχρόνης, σαν βοσκός και Διομήδης, συνεπής και άξιος στις απαιτήσεις των δύο ρόλων. Ο Γιώργος Κουτλής, υποδύθηκε με σαρκαστικό τρόπο τον Πάρη, ενώ οι Δημόκριτος Σηφάκης, Αντριάν Κολαρίτζ και Ηλίας Χατζηγεωργίου, αποτέλεσαν ένα χορό, απόλυτα συντονισμένο και σφικτό, τόσο κινητικά, όσο και ερμηνευτικά.
Η χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη, ειδικά σε έναν αρχαιολογικό χώρο που αποτέλεσε μια σχετικά αχανή σκηνή, είχε ταυτότητα, έμπνευση και πολλή δουλειά. Λειτούργησε ως σημαντικότατο εργαλείο στην ομαλότητα της ροής της παράστασης. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, έδειξαν απόλυτη κατανόηση της εποχής και του πνεύματος της παράστασης και ήταν εξόχως αντιπροσωπευτικά, συντελώντας δημιουργικά και στην ελευθερία κινήσεων των ηθοποιών που απαιτείτο στην παράσταση. Η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη, εκτελεσμένη ζωντανά στο χώρο, έδωσε χρώμα και παλμό στην παράσταση, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς και κορώνες, αλλά με ουσιαστική συμβολή σε αυτή. Οι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου, ακολούθησαν το γενικότερο πνεύμα της παράστασης, παρά τις εγγενείς δυσκολίες που πρέπει να αντιμετώπισε λόγω των διαστάσεων του χώρου.
Συμπερασματικά, ο "Ρήσος", μπορεί να μην αποτέλεσε το αριστούργημα του φετινού θεατρικού καλοκαιριού (υπήρξε άραγε κάτι τέτοιο;), αλλά σίγουρα στάθηκε με συνέπεια στο υλικό που υπήρχε και με ειλικρίνεια στόχων, απέναντι στο κοινό που τον παρακολούθησε. Κάποιες αρρυθμίες υπήρξαν, ένας ίσως υπερβολικός τονισμός της κωμικής πλευράς του κειμένου, εις βάρος της δραματικής, αλλά υπήρξε και ένας συμπαγής και δουλεμένος θίασος και μια τεχνική ομάδα, που ταυτίστηκε με το όραμα της σκηνοθέτιδος και το υπηρέτησε σωστά, ισορροπημένα και με συνέπεια. Από τις καλές θεατρικές προσπάθειες του φετινού καλοκαιριού.