«ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 08/12/2022 22:01
Η ζωή μοιάζει με κινούμενη ρόδα. Με τα πάνω και τα κάτω της, με χαρές και λύπες, με φως και σκοτάδι. Η Ελένη Ράντου επιστρέφει ανανεωμένη και ορεξάτη, μετά από την πανδημία, στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ». «ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» λέγεται το νέο της συγγραφικό πόνημα, εμπνευσμένο από το έργο «Every Brilliant thing» των Βρετανών συγγραφέων Duncan Macmillan και Jonny Donahoe. Και είναι πραγματική γιορτή, αν αναλογιστεί κανείς, ότι υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για να εκτιμάς το δώρο της ζωής.
Η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα στην τρυφερή ηλικία των εφτά ετών. Ένα δυσάρεστο γεγονός τη σημάδεψε και την ακολουθούσε στη μετέπειτα πορεία της. Έπρεπε να θωρακιστεί και να αμυνθεί απέναντι σε όλα τα κακά που έβλεπε να την απειλούν. Με όχημα την παιδική της αφέλεια και αγνότητα, κατέφυγε σε ένα προσωπικό ημερολόγιο. Όχι, όμως, ένα απλό, τυπικό ημερολόγιο αλλά μια λίστα με αγαπημένα πράγματα, μικρά και μεγάλα, που έδιναν boost στη ζωούλα της και την ομόρφαιναν, παρά τις δυσκολίες της. Και για ένα εφτάχρονο παιδί, στην κορωνίδα της λίστας τι θα βρισκόταν εκτός από το…παγωτό;
Η αφήγησή της συμπορεύεται με σημαντικούς σταθμούς της σύγχρονης Ελλάδας. Ξεκινά από τη χούντα και τη μεταπολίτευση, αναφέρεται στη νίκη της ελληνικής ομάδας στο Eurobasket του 1987 και τον μεγάλο σεισμό του 1999 στην Αθήνα, ακολουθεί το Millennium και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 για να καταλήξει στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τον Covid 19. Και κάθε φορά που η ηρωίδα βυθίζεται στην ύπαρξή της και μένει μετέωρη, βρίσκει καταφύγιο στην παιδική λίστα της καρδιάς της. Και προσθέτει πραγματάκια, όλα εκείνα που την κάνουν να χαμογελά και της δίνουν οξυγόνο. Και η λίστα ολοένα και μεγαλώνει για να φτάσει στους 5.000 λόγους που αξίζει κάποιος να ζει.
Ο Ανέστης Αζάς αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει την Ελένη Ράντου και πιστεύω πως έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στο δύσκολο έργο του. Γιατί πώς να τιθασέψεις ένα πλάσμα υπερκινητικό και ταλαντούχο που κυριολεκτικά «αυτομαστιγώνεται» επί σκηνής; Είναι σαν να έχει ανέβει ο θεατής σε rollercoster και επί δύο ώρες στροβιλίζεται στον αέρα. Θα γελάσει, θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα αναπολήσει, θα αισθανθεί αυτή την ανατριχίλα στο πετσί του. Έχει στηθεί ένα ολόκληρο σύμπαν μπροστά στα μάτια μας με όλα τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής της. Είναι εκεί, τους βλέπουμε, τους ακούμε, τους αφουγκραζόμαστε…τη μάνα, τον πατέρα, τους συγγενείς, τους εραστές, τον σύζυγο, τον γιο.
Είναι ένας μονόλογος, θα λέγαμε, πολυπρόσωπος, βιωματικός και αληθινός. Ο καθένας μας θα μπορούσε να ταυτιστεί μαζί της. Όλοι έχουμε βιώσει, λίγο πολύ, παρόμοιες καταστάσεις. Αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε να γράψουμε τόσο απλά πραγματάκια για την ψυχική μας ανάταση.
Τα εύσημα στο σκηνικό σύμπαν που δημιούργησε η φαντασία της Μαγιού Τρικεριώτη, όπου τα πάντα βρίσκονται μετέωρα στη δίνη της ιστορίας. Και αξιοπρόσεχτη η ακρίβεια της κίνησης από την Αντιγόνη Γύρα. Τα λειτουργικά κοστούμια ανήκουν στην Κική Γραμματικοπούλου. Η Χριστίνα Θανάσουλα φωτίζει to the point τη ροή της υπόθεσης.
Έμεινα έκπληκτη από το συγκρότημα String Demons, που αποτελείται από τη Λυδία και τον Κωνσταντίνο Μπουντούνη. Πόσο ωραίοι τύποι, τι υπέροχες διασκευές και τι θεσπέσια φωνή διαθέτει η Λυδία! Μουσική και αφήγηση άρτια συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το βιολί και το τσέλο με συνεπήρε μελωδικά.
Άφησα τελευταία, την πρωταγωνίστρια Ελένη Ράντου. Είναι η καλύτερη στιγμή της συγγραφικά και υποκριτικά. Σκηνικά πληθωρική, πειθαρχημένη ωστόσο, ευθύβολη, συνειδητοποιημένη, κυριαρχεί στο σανίδι με την γοητεία του ταλέντου και της δουλειάς της. Γιατί μιλάμε για έναν ρόλο που εύκολα θα μπορούσε να γκρεμιστεί, αν δεν έπαιρνε βαθιές ανάσες, αν δεν ήταν διαρκώς σε εγρήγορση, αν δεν άστραφτε το μάτι της, αν δεν ένιωθε το μέσα και τους γύρω της. Η Ράντου, όχι μόνο δεν βυθίζεται, αλλά απολαμβάνει την κάθε στιγμή και μαγνητίζει πραγματικά. Διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για όλους μας.
Στο φινάλε, όλοι χειροκροτούν ασταμάτητα. «ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» αντιστέκεται στο σκοτάδι, πατάει φρένο στην ασχήμια. Γιατί αυτή η λίστα δε θα τελειώσει ποτέ, σε πείσμα όλων. Πάρτε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί και ξεκινήστε, γιατί η ζωή μάλλον είναι κόκκινη, με γεύση παγωτού και άρωμα γιασεμιού, με ήχους της Janis Joplin… ίσως!