«PRIMA FACIE» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 13/12/2024 20:55
Το «Prima Facie» της Σούζι Μίλερ τραβάει την προσοχή, καθώς αφηγείται την ιστορία της Tessa Ensler, μιας νεαρής δικηγόρου υπεράσπισης, η οποία μας ταξιδεύει στις εσωτερικές λειτουργίες του δικαστικού συστήματος. πρώτα ως δικηγόρος, αλλά μετά ως θύμα σε υπόθεση σεξουαλικής επίθεσης.
Η ηρωίδα είναι μια νεαρή, δραστήρια γυναίκα της εργατικής τάξης που έχει καταφέρει να εξελιχθεί, σε κορυφαία συνήγορο υπεράσπισης, με σκληρή δουλειά. Μια «καθαρόαιμη» hotshot barrister που το πάθος της είναι να κερδίζει τις υποθέσεις, ρίχνοντας άπλετο φως στις σκιές αμφιβολίας κάθε υπόθεσης. Πιστεύει ακράδαντα στο νομικό σύστημα. Αυτό που είναι σημαντικό, για εκείνη, είναι η «νομική αλήθεια» και όχι η πραγματική αλήθεια. Σε υποθέσεις σεξουαλικής επίθεσης, για παράδειγμα, η υπεράσπιση δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι το φερόμενο θύμα συναίνεσε στη συνάντηση, μόνο ότι ο φερόμενος δράστης «δεν γνώριζε ότι δεν υπήρχε συναίνεση». Ώσπου, ένα απροσδόκητο γεγονός, τη φέρνει αντιμέτωπη με το όριο: εκεί, όπου, η πατριαρχική εξουσία του νόμου, το βάρος της απόδειξης και η ηθική αποκλίνουν.
Η ζωή της καταρρέει όταν ένας συνάδελφος τη βιάζει, ενώ βγαίνουν ραντεβού. Αποφασίζει να ακολουθήσει τη νόμιμη οδό και να εναντιωθεί στο ίδιο το σύστημα, στο οποίο υπήρξε γρανάζι. Αλλά τώρα βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ιστορίας και αυτό τη συντρίβει γιατί συνειδητοποιεί ότι το σύστημα δικαιοσύνης νοσεί. Εκεί, που είναι η κυρίαρχος του σύμπαντος της, καταποντίζεται στην πατριαρχική κινούμενη άμμο. Χαμένη υπόθεση από χέρι, το γνωρίζει καλά, μετά από αναμονή 782 βασανιστικών ημερών. Θυμάται τη σκηνή στο αστυνομικό τμήμα και στο νοσοκομείο.
Την ημέρα της δίκης είναι μια τελείως διαφορετική γυναίκα, χωρίς πανοπλία στο ίδιο δικαστήριο, γεμάτη αμφιβολίες για τον εαυτό της, αφού έχει διαπράξει βασικά λάθη από την αρχή και η αλήθεια φαντάζει «θολή». Και βλέπουμε, τελικά, αυτή την στιβαρή δικηγόρο, που έχει σταθεί πολλές φορές στην άλλη πλευρά του μαρτυρίου και ξέρει τους νόμους απ΄ έξω κι ανακατωτά, να υποφέρει πάρα πολύ σε όλη τη διαδικασία της δίκης, αφού δεν είναι σε θέση να αποδείξει την αλήθεια…
Η Tessa μας υπενθυμίζει ότι στατιστικά, μία στις τρεις γυναίκες στην αίθουσα, έχει πέσει θύμα σεξουαλικής επίθεσης. Είναι θυμωμένη, απογοητευμένη, λυπημένη και σαστισμένη καθώς νικιέται – και ταπεινώνεται – από το νομικό σύστημα το οποίο υποστήριξε τόσο σθεναρά. Υπάρχει απόλυτη αναντιστοιχία μεταξύ της βιωμένης εμπειρίας των γυναικών θυμάτων και ενός ψυχρά λογικού νομικού συστήματος που ορίζεται από τους άνδρες. Αλλά η ανάμνηση μιας τρομακτικά τραυματικής εμπειρίας είναι από μόνη της ένα τραύμα και είναι απίθανο να χωρέσει σε τακτοποιημένα, πραγματικά κουτιά. Γιατί λοιπόν να δικαστεί το θύμα, εξετάζοντας κάθε πιθανή ασυνέπεια στη γενναία κατάθεσή του, αντί ο κατηγορούμενος;
Το κείμενο, μολονότι εμφανίζεται διδακτικό και καταγγελτικό σε σημεία, θέτει ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλική συναίνεση, τη βία, την εξουσία και την έλλειψη δικαιοσύνης για τις γυναίκες, όλα με ένα βροντερό κάλεσμα για αλλαγή. Και η παράσταση του Γιώργου Οικονόμου σε μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου κινείται στη γκρίζα ζώνη με ρυθμό, αν και στειρείται ευρηματικότητας.
Η Λένα Παπαληγούρα δεσμεύεται, σώμα και ψυχή, να αποκαλύψει το ανθρώπινο κόστος σε ένα επείγον ζήτημα της πραγματικής ζωής, αυτό του κατεστραμμένου νομικού συστήματος. Και τα καταφέρνει περίφημα με συνοδοιπόρους τον Πάρι Μέξη (σκηνικό-κοστούμια), την Αγγελική Τρομπούκη (κίνηση), την Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου (μουσική), το Γιάννη Δρακουλαράκο (φωτισμοί).
Θέλει κότσια να υψώσεις φωνή σε έναν κόσμο πλασμένο από άνδρες για άνδρες. Και η Παπαληγούρα αποδεικνύεται γερή παίκτρια!