«ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 04/04/2022 11:09
Το γλυκόπικρο «ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ» (Les Chaises) είναι ένα εμβληματικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο, γραμμένο το 1952. Κωμικοτραγική φάρσα που τονίζει τη μοναξιά, την ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, την αδυναμία οποιασδήποτε επικοινωνίας και την ανάγκη να αφήσουμε κάτι στο σύντομο πέρασμά μας.
Η υπόθεση αφορά ένα παντρεμένο ζευγάρι στη δύση του, κάπου στο άγνωστο, σε ένα σπίτι άδειο, με δύο μεγάλα παράθυρα, δεξιά κι αριστερά, μπροστά στη θάλασσα. Στην απέραντη μοναξιά τους, μετρούν τον χρόνο, αναπολούν τη ζωή τους. Όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν, όσα υλοποιηθήκαν τελικά. Η ζωή τους μία πλάνη. Η Σεμίραμις άλλοτε τον καμαρώνει και άλλοτε τον κατηγορεί. Η απογοήτευσή τους επιτείνεται από την υπαρξιακή τους αγωνία. Απελπισμένοι, εφευρίσκουν ένα παιχνίδι και φαντασιώνονται όσα έχουν να πουν. Το σημαντικό μήνυμα που έχουν να μεταφέρουν στην ανθρωπότητα. Προσλαμβάνεται ένας επαγγελματίας ομιλητής, που διαπιστώνεται πως δε μπορεί να αρθρώσει λέξη. Το κουδούνι του σπιτιού αρχίζει να χτυπάει, κενές καρέκλες παντού, μα οι προσκεκλημένοι άφαντοι. Το γηραιό ζευγάρι πιάνει την κουβέντα μαζί τους σαν να βρίσκονται όλοι εκεί. Οι άδειες καρέκλες πολλαπλασιάζονται και στοιχειώνουν τη μεγάλη στιγμή. Εκείνη την πολυπόθητη στιγμή που περιμένουν για να αποκαλυφθεί το σπουδαίο μήνυμα στην ανθρωπότητα. Μια στιγμή που δε θα έρθει ποτέ. Όλα τείνουν στο τίποτα. Πράξεις χωρίς νόημα, λόγια κενά χωρίς περιεχόμενο, μήνυμα ανύπαρκτο σε μία εφιαλτική ασυναρτησία, γλώσσα κομμένη. Μόνο οι πίκρες, οι ήττες, τα λάθη, τα απραγματοποίητα όνειρα παραμένουν εκεί για να υπενθυμίζουν την ασημαντότητα της ύπαρξης. Ο θάνατος δεν αργεί να έρθει.
Στο θέατρο «ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ» ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης τονίζει την ιλαροτραγικότητα της ύπαρξης, ανθρώπινα. Μία προσεγμένη παράσταση, τόσο κομψά φτιαγμένη και ουσιαστική, που κραυγάζει σπουδαία πράγματα για την ασημαντότητα της ύπαρξης. Λιτή και συγκλονιστική συνάμα, στα 60 λεπτά θέασης.
Στο πολύ ιδιαίτερο, συμβολικό σκηνικό της σήψης, του Κώστα Βελινόπουλου, οι δύο κλοουνίστικες φιγούρες του Αντώνη Ξένου και της Ελένης Γερασιμίδου κινούνται με ωριμότητα και ζουν την κάθε στιγμή τους με αλήθεια και πάθος. Η μεταξύ τους οικειότητα και χημεία, αδιαμφισβήτητη, αξιοποιούν στο έπακρο το παράλογο του λόγου του Ιονέσκο. Μεστοί, καίριοι, τρυφεροί με εσωτερικότητα και σωστές κορυφώσεις, άλλοτε συγκινούν και άλλοτε παρωδούν τα πάντα, από τα ήθη της αστικής τάξης μέχρι την ίδια την εξουσία.
Τα πρωτότυπα κοστούμια φέρουν, επίσης, την υπογραφή του Κώστα Βελινόπουλου.
Οι διεισδυτικοί φωτισμοί ανήκουν στο Γιώργο Ζιώγαλα.
Ένας ομιλητής που δε γνωρίζει το Μήνυμα, δύο άνθρωποι που πεθαίνουν χωρίς λόγο, όπως και έζησαν χωρίς λόγο. Πρόκειται για ένα ανατριχιαστικά υπαρξιακό έρεβος που καλύπτει με την παγωμένη πνοή του τον επερχόμενο επέκεινα.
«Δεν επικοινωνώ, άρα δεν υπάρχω».