«ΚΟΚΚΑΛΟ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 23/03/2022 15:29
Ο Αντονέν Αρτώ είναι ένας μύθος. Οποιαδήποτε αναφορά στην προσωπικότητά του, θα είναι μάλλον ελλιπής. Γιατί αυτός ο σακατεμένος προφήτης δεν ανήκει μόνο σε μία κατηγορία ανθρώπων ή καλύτερα δεν ανήκει πουθενά. Έχει χαρακτηριστεί άγιος, σοφός, δάσκαλος, επαναστάτης, διανοητής, αλλά και … παράφρων· τι τιμητικός τίτλος! Παράφρων, ο σπουδαιότερος, ίσως, καλλιτέχνης του σύγχρονου θεάτρου. Μία ιδιοφυία που πέρασε μπροστά από τα μάτια μας και χάθηκε σαν το αεράκι. Το έργο του, όλη του η ζωή. Γιατί ό,τι έκανε, ό,τι έπαθε, ό,τι του συνέβη, όσα υπέφερε είναι το επίτευγμα της ζωής του. Και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, από το να ακολουθήσουμε, απλά, την ερεβώδη πορεία του για να αντιληφθούμε, έστω και λίγο, το μεγαλειώδες εκτόπισμά του.
Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης διεισδύουν στο δαιδαλώδες σύμπαν του Αρτώ και συγγράφουν το «ΚΟΚΚΑΛΟ», το τελευταίο θεατρικό πόνημα της τριλογίας τους για τον Γάλλο καλλιτέχνη. Ένα γόνιμο ψυχογράφημα στο «διαταραγμένο» μυαλό του, μία ιδιόμορφη απόπειρα γνωριμίας και επαναπροσδιορισμού, με αισθητική και δραματική καλλιέπεια. Και οπτικοποιείται λειτουργικά και λιτά με όλους τους μεθυστικούς «χυμούς» του.
Ο Αρτώ, έγκλειστος τα τελευταία εννέα χρόνια στο κελί ενός ασύλου, υπομένει όλη την ιατρική βαναυσότητα στο κορμί του. Πρέπει να θεραπευτεί, λένε. Όμως, πώς να υποτάξεις ένα μυαλό ελεύθερο; Ένα μυαλό που δεν είναι γρανάζι μιας κοινωνίας διαρκούς ασέλγειας, αταξίας, ασωτείας, ζήλιας, ανισορροπίας, σκόπιμης ατιμίας, υποκρισίας, αδράνειας και περιφρόνησης απέναντι σε κάθε τι ξεχωριστό; Ιδού η απορία…
Αν το θέατρο θέλει να μας ξαναγίνει αναγκαίο, πρέπει να μας δώσει όλα αυτά τα στοιχεία που υπάρχουν στον έρωτα, το έγκλημα, τον πόλεμο ή την τρέλα. Το «Θέατρο της Σκληρότητας», αυτό το αλλόκοτο ροκ, γκροτέσκ freak show, τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, ως άνθρωπο. Λέει σκληρές αλήθειες που ξενίζουν και πονάνε πολύ, γιατί βάζει πολύ βαθιά το μαχαίρι ως το κόκκαλο.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς, πληθωρικός, επιδέξιος, μελωδεί το κείμενο με μία φλογισμένη κατάθεση ψυχής και σώματος. Καίριος με σκηνική ευκαμψία και υποκριτική αξιοσύνη, κατορθώνει να εναλλάσσει το θυμικό και τις εκάστοτε ψυχοσωματικές του διαθέσεις. Μεταξύ παραληρήματος και διαύγειας, χιούμορ, σαρκασμού και αυτολύπησης, συστήνεται «απογυμνωμένος» και πλέον γαλήνιος μπροστά μας για να οδηγηθεί στη λύτρωση.
Πλάι του, ο μουσικός Γιώργος Παλαμιώτης κατακτά επάξια τον προσωπικό του ζωτικό χώρο, με τους ρυθμούς απόκοσμων μελωδιών.
Η Δήμητρα Λιάκουρα επιμελείται τον λιτό σκηνικό χώρο: μία πολυθρόνα και μία γαλάζια προβλήτα ενώνει τον έξω κόσμο με εκείνον της απομόνωσης.
Οι ενδεικτικές ενδυματολογικές επιλογές φέρουν την υπογραφή του Κωνσταντίνου Κασπίρη.
Ο Σάκης Μπιρμπίλης δημιουργεί έντονες φωτοσκιάσεις που συνδράμουν στην ψυχοσωματική δυσκαμψία του ήρωα.
Ένα τελευταίο σόλο από έναν βιρτουόζο περφόρμερ που λέει αλήθειες, μπροστά σε ένα κοινό που γεννήθηκε μόνο για να τον αγαπά. Και τα κατάφερε περίφημα νομίζω…