«...ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕΣ ΝΩΡΙΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 13/01/2023 09:55
Ο Χρόνης Μίσσιος με το «…ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕΣ ΝΩΡΙΣ» δεν αναφέρεται απλώς σε ιστορικά ντοκουμέντα και δε μοιρολογεί πάνω σε μαρτυρολόγια.
Μέσα από τα βιώματά του, ζωντανεύουν στιγμές της ιστορίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Έπαιξε επικίνδυνα με τον θάνατο, κατατρεγμένος για τα πολιτικά του φρονήματα, αλλά κατάφερε να κάνει το άλμα προς τον ουρανό. Η ζωή του δοσμένη στο όνειρο, στην επανάσταση, στον άνθρωπο, στον αγώνα της ελευθερίας. Αμέτρητα χρόνια στις φυλακές, στις εξορίες, στα ψυχιατρεία. Αμούστακο παιδί, μόλις 16 χρόνων, γνώρισε τη βαρβαρότητα. Σαν να ήθελαν όλοι να τον κατασπαράξουν, επειδή υπήρξε ονειροπόλος και ερωτευμένος με τη ζωή. Βασανιστήρια πολλά και απάνθρωπα, αλλά άντεξε και συνέχιζε να ονειρεύεται και να πιστεύει πεισματικά στον άνθρωπο. Γιατί, ήταν τελικά, πιο ελεύθερος από τον καθένα.
Είναι ευτύχημα να ανεβαίνουν ωραίες παραστάσεις με λόγο ύπαρξης. Έργα που θα ταρακουνήσουν το μέσα σου και θα νιώσεις λίγο διαφορετικά, μόλις η αυλαία θα πέσει. Κανείς δεν περίμενε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο. Άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο τα βιβλία να γίνονται σκηνική πράξη. Η σκηνοθέτρια Σοφία Καραγιάννη, όμως, είχε αντίθετη γνώμη. Και έπαιξε με την φωτιά, αλλά ευτυχώς δεν κάηκε. Τουναντίον, έφτιαξε μια εξαιρετική παράσταση. Δραματοποίησε οπτικά ένα βιβλίο ωμό και ακανθώδες. Η φαντασία της οργίασε και συνέλαβε ευρήματα μοναδικά. Τοποθέτησε, σοφά, τους τέσσερις ηθοποιούς γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι (σκηνικά: Γεωργία Μπούρδα). Γνωρίζουμε, όλοι, ότι τα τραπέζια ενώνουν τους ανθρώπους στις χαρές και τις λύπες, είναι το σημείο αναφοράς, εκεί που θα ειπωθούν τα πάντα ακόμα και οι πιο μύχιες σκέψεις. Και είδαμε τα πάντα, νιώσαμε τα πάντα. Όλα όσα έχουμε ακούσει από τους παππούδες μας, όλα όσα έχουμε διαβάσει κατά καιρούς. Είδαμε αυτό το τραπέζι να λειτουργεί σαν ρολόι και να περνούν διαδοχικά άνθρωποι βασανισμένοι και βασανιστές, φυλακές, τρελάδικα, εξορίες σε μια υποδειγματική σκηνική διάσταση.
Υπάρχουν δυνατές σκηνές καθ' όλη τη διάρκεια της συνθήκης, όπου πραγματικά ο θεατής καθηλώνεται με τον τρόπο σύλληψής τους. Εκπληκτική απλότητα, δουλειά, προσήλωση και σεβασμός στο κείμενο. Τέτοιο θέατρο είναι ανάσα ελπίδας και φωτός για την κατατρεγμένη, πλέον, Τέχνη.
Ο Μάνος Αντωνιάδης συνέθεσε μελωδίες που υπογράμμισαν τη ροή του έργου.
Η Μαργαρίτα Τρίκκα ξεκλείδωσε την κίνηση των ηθοποιών. Άψογη σωματικότητα!
Οι φωτισμοί της Βασιλικής Γώγου εγκιβώτισαν όλη την απάνθρωπη βαρβαρότητα.
Τέσσερις αξιόλογοι ηθοποιοί συμπλέουν με υποκριτική νηφαλιότητα και ακμαία σκηνική δεξιότητα στις πολλαπλές τους ενσαρκώσεις. Μια ισορροπημένη δουλειά συνόλου, αξιοπρόσεκτη και ολοκληρωμένη με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Δημήτρη Μαμιό, Γιάννη Μάνθο και Κωνσταντίνο Πασσά να καταθέτουν σώμα και ψυχή επί σκηνής.
Βλέποντας χθες την παράσταση, μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό οι στίχοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το τραγούδι του «Άγιοι»:
« Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά, για να 'χει τ' όνειρο φωλιά για να κουρνιάζει».
Γιατί, τελικά, είναι πιο σημαντικό να γνωρίζεις την ιστορία ενός ανθρώπου, παρά στατιστικές για χιλιάδες.