«ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 16/12/2024 11:45
Αμέτρητα είναι τα αποτρόπαια εγκλήματα του αδηφάγου καπιταλιστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ, από τα μεσοπολεμικά χρόνια του 20ου αιώνα. Αυτά κατήγγειλε ο Άρθουρ Μίλερ, γράφοντας το 1947, το αριστοτεχνικά επίκαιρο έργο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», το οποίο ρίχνει φως στο μηχανισμό ενός διαβρωμένου κοινωνικά οικονομικού συστήματος που κατασκευάζει «επιτυχημένους». Ένα έργο ουρλιαχτό κατά της ιμπεριαλιστικής «λογικής» και των βρώμικων μεθόδων του αμερικάνικου κεφαλαίου. Η δηκτική πένα του Μίλερ μεταφέρει τον πόλεμο στο κατώφλι μιας οικογένειας, η ύβρη της οποίας καθαίρεται με δύο θανάτους.
Ο Μίλερ βάσισε την πλοκή του έργου στην άγνωστη, για τον αμερικανικό λαό, αλήθεια, γκρεμίζοντας την ψευδαίσθηση του αμερικάνικου ονείρου. Ότι η Αμερική εισέβαλε στην Ευρώπη, κοντά στη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκ του ασφαλούς δηλαδή, ως σύμμαχος και απελευθερώτρια χώρα, αποκομίζοντας έτσι μακροπρόθεσμα πολιτικοοικονομικά κέρδη και θυσιάζοντας αθώους Αμερικανούς στρατιώτες, που στέλνονταν στο μέτωπο. Και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι για το έγκλημά τους, τουναντίον έγιναν ισχυρότεροι και πλουσιότεροι μεταπολεμικά.
Το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» δεν είναι μια απλή καταγγελία, αλλά η τιμωρία της αδιάντροπης υποκρισίας του απάνθρωπου κεφαλαίου. Ο αριβίστας, Τζο Κέλερ, είναι ο πρωταγωνιστής του έργου. Είναι εκείνος που πλούτισε στον πόλεμο, πουλώντας, εν γνώσει του, ελαττωματικά αεροπλάνα. Είναι εκείνος που σιώπησε όλα τα χρόνια ρίχνοντας την ευθύνη στον ασθενέστερο συνέταιρό του. Είναι εκείνος που απέκρυψε το έγκλημά του όπως και η σύζυγός του για να μην διαταραχτεί η ισορροπία της αγίας οικογένειάς τους. Είναι ο δολοφόνος πολλών νεκρών παιδιών, μεταξύ των οποίων και ο πρωτότοκος γιος του.
Η κατάρρευση των κίβδηλων άλλοθι του πολυάνθρωπου αυτού εγκλήματος κορυφώνεται με την αποκάλυψη όλης της αλήθειας. Αλλά αυτή η αλήθεια έλειψε από την κλασικότροπη παράσταση του Γιώργου Νανούρη, η οποία μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός μελοδραματικού οικογενειακού δράματος και μόνο, χωρίς να εμβαθύνει στην ουσία της ιστορίας. Στο φροντισμένο ξύλινο σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη, δεν είδα τον πολιτικο-κοινωνικό και αντιπολεμικό στόχο του Μίλερ.
Δεν είδα στο πρόσωπο του Γιώργου Γάλλου τον κυνισμό, την υποκρισία και το αίσθημα ισχύος του ανερμάτιστου πλουτοκράτη και τυχοδιώχτη «Τζο Κέλερ».
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής δεν συνάντησε ποτέ τον ιδεαλιστή «Κρις Κέλερ» και ενστερνίστηκε μια ερμηνεία μονόχορδη εμπλουτισμένη με φωνές και ένταση.
Άχρωμος ο Δημήτρης Σέρφας, ως «Τζορτζ».
Στον αντίποδα, η Άννα Μάσχα ανέδειξε με λεπτές αποχρώσεις το σπαραγμό και τη σκόπιμη, φαινομενική άγνοια της συζύγου του Κέλερ για τα εγκλήματα του άνδρα της.
Η Λίλα Μπακλέση ενσάρκωσε τη νεαρή «Άννα» με αυτοπεποίθηση και η Άννα Λουιζίδη στο σύντομο πέρασμά της ως «Λίντια» ήταν πειστική.
Κι αν η βροχή στο φινάλε (δείγμα εντυπωσιασμού;) ξεπλένει τα αμαρτήματα και επέρχεται η κάθαρση, τότε τι να πω…κρίμα όλο αυτό, το 2024.