«ΙΚΕΤΙΔΕΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 28/08/2024 22:05
Πενήντα νεαρές γυναίκες αρνούνται να παντρευτούν δια της βίας. Αντιστέκονται σθεναρά στην πολιορκία του εχθρού. Συνοδευόμενες από τον πατέρα τους, τον Δαναό, δραπετεύουν κατατρεγμένες από τη χώρα τους, την Αίγυπτο, για να προστατευτούν από τις άγριες ορέξεις των πενήντα εξαδέλφων τους. Καταλήγουν να γίνουν Ικέτιδες στον βωμό του Άργους, ζητώντας καταφύγιο από τον Βασιλιά Πελασγό. Εκείνος θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα: Αν τις δεχτεί, η πόλη του θα αντιμετωπίσει την πολεμική εισβολή των Αιγυπτίων. Αν αρνηθεί, τότε θα κινδυνεύσει από την τιμωρία των θεών. Γι' αυτό, αναθέτει στην Εκκλησία του Δήμου να αποφασίσει. Ο λαός, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, θα παραχωρήσει, τελικά, άσυλο στις γυναίκες-πρόσφυγες, οι οποίες με τη σειρά τους θα ευχαριστήσουν τον Ξένιο Δία. Τέλος καλό, όλα καλά!
Αυτή είναι η πολυπρόσωπη τραγωδία του Αισχύλου, «Ικέτιδες», το πρώτο μέρος της τριλογίας «Δαναΐδες», («Ικέτιδες», «Αιγύπτιοι», «Δαναΐδες» και το σατιρικό δράμα «Αμυμώνη»), διδαγμένη το 463 π.Χ. και η μόνη που έχει διασωθεί. Πρόκειται για ένα μεγάλο χορικό, από το οποίο αναδύονται τα διαλογικά μέρη. Ένα έργο για την ελευθερία επιλογής κάθε ανθρώπου, ως αναπόσπαστο δικαίωμα, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για την ελπίδα των ξεριζωμένων ανθρώπων και την έννοια της ασυλίας.
Η παράσταση της Μαριάννας Κάλμπαρη, ωστόσο, που παρακολούθησα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε γόνιμη μετάφραση του Ιωάννη Γρυπάρη, αποδείχτηκε πολύ λίγη και αδύναμη, παρά τα ονόματα – κράχτες και τις όποιες, υποτιθέμενες, «καινοτόμες» σκηνοθετικές παρεμβάσεις. Καταρχάς, ο Χορός των Δαναΐδων αποδυναμώθηκε αισθητά, καθώς η σκηνοθέτης έχρισε ως πρωταγωνίστριες δύο μέλη του: την Υπερμνήστρα και την Αμυμώνη. Έτσι, ο υπόλοιπος Χορός- μέλη της γυναικείας χορωδίας Chóres- νέες ηθοποιοί ή σπουδάστριες της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και χορεύτριες-ακροβάτισσες της ομάδας «Κι όμως κινείται», αρκέστηκαν μόνο σε ισχνούς χορογραφικούς βηματισμούς, ενώ θα μπορούσαν να είχαν κάνει θαύματα.
Βλέπαμε καθ' όλη τη διάρκεια, την κορυφαία χορεύτρα-χορογράφο Χριστίνα Σουγιουλτζή στον βουβό ρόλο της «Ιούς» να ακροβατεί συνεχώς στο σιδερένιο σκηνικό της Χριστίνας Κάλμπαρη. Ένα σκηνικό με συρματόπλεγμα, να θυμίζει φυλακή; Σύνορα; Όπως και τα κοστούμια της ίδιας ήταν ένας κακόγουστος αχταρμάς, δίχως προσωπική σφραγίδα.
Ομοίως, και η μουσική σύνθεση του Χαράλαμπου Γωγιού, αποδείχθηκε άχρωμη και άτονη. Οι φωτιστικές δημιουργίες της Στέλλας Κάλτσου είχαν ενδιαφέρον.
Μολονότι, το όνομα της ταλαντούχας Μαρίνας Σάττι στάθηκε το δόλωμα για την προσέλευση χιλιάδων θεατών, ωστόσο η εμβόλιμη παρουσία της δεν προσέδωσε κάτι στην άνιση παράσταση. Έμοιαζε απλώς ουρανοκατέβατη…
Δε θα σταθώ στους ηθοποιούς για τους οποίους γνωρίζουμε την καλλιτεχνική τους αξία, έτσι κι αλλιώς. Η Λυδία Κονιόρδου ήταν στέρεη ως «Πελασγός», η Λουκία Μιχαλοπούλου καίρια ως «Αμυμώνη», η Λένα Παπαληγούρα ευαίσθητη ως «Υπερμνήστρα». Ο Άκης Σακελλαρίου δε μπήκε στο μεδούλι του ρόλου του «Δαναού» και ο Γιάννης Τσορτέκης ως «Αιγύπτιος Κήρυκας» δεν ξέφυγε από την "μάτσο" τηλεοπτική του περσόνα, δυστυχώς.
Ήταν, αναμφισβήτητα, δύο sold out παραστάσεις στην Επίδαυρο. Αλλά, αναρωτιέμαι τι ακριβώς ψάχνει να δει το κοινό. Τους αγαπημένους του ηθοποιούς, ένα ωραίο θέαμα ή μια παράσταση με βάθος και ουσία; Γιατί, η εν λόγω συνθήκη, αν και υποσχέθηκε πολλά, δεν τα τήρησε…