«Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 02/08/2022 11:17
Ο μονόλογος «Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ», του Αντώνη Τσιπιανίτη, θα μπορούσε να είναι η φωνή κάθε καταπιεσμένης, κακοποιημένης γυναίκας της διπλανής πόρτας. Δεν είναι τυχαίο που εξακολουθεί να παίζεται έντεκα χρόνια, να γεμίζει τα θέατρα και να αγαπιέται από το θεατρόφιλο κοινό.
Πρόκειται για ένα δραματικό χρονογράφημα με ευρηματικές γωνίες για να ξορκίζει τους δαίμονες. Με θεματική άκρως επίκαιρη, που το καθιστά διαχρονικό χωρίς φιοριτούρες και λεκτικούς ακροβατισμούς. Γιατί αναφέρεται σε όλα εκείνα τα κομμάτια μιας σαθρά δομημένης κοινωνίας, η οποία σφυρίζει αδιάφορα σε ό,τι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Γιατί μιλάει για το γυναικείο δράμα της μη χειραφετημένης Ελληνίδας που ζει στο περιθώριο. Εκείνης που υπήρξε θύμα της γονεϊκής και συζυγικής καταπίεσης αλλά και όλων των κοινωνικών στερεοτύπων.
Ο συγγραφέας Αντώνης Τσιπιανίτης έχει δημιουργήσει ένα κείμενο ζωντανό με γνώση και ουσία, με εκπλήξεις κωμικοτραγικές και με την Αριστοτέλεια κάθαρση να επιβάλλεται στο φινάλε.
Ο Σταμάτης Πατρώνης σκηνοθετεί λιτά έχοντας στη φαρέτρα του ένα καλοδουλεμένο έργο, ένα «καταδρομικό» με ρυθμό, ωριμότητα, ευθυβολία και πλέει με ούριο άνεμο.
Η Κατερίνα Διδασκάλου διαθέτει σκηνική αυτοτέλεια, εύπλαστη τεχνική και σωστές κορυφώσεις. Γίνεται ένα με την «Ερατώ» της, την γνωρίζει πλέον καλύτερα από τον καθένα. Δε φοβάται να τσαλακωθεί και να εκφράσει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της. Δεν πενθεί για τον θάνατο του «δυνάστη» άνδρα της, αλλά για όλα εκείνα που δεν έζησε. Αποφασίζει, λοιπόν, να βγάλει τα όνειρά της από τη ναφθαλίνη, αμέσως μετά την κηδεία του. Ξεφυλλίζει το άλμπουμ της ζωής της, από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στην Πρέβεζα, θυμάται τα «πρέπει» και τα «όχι» του αυταρχικού πατέρα, τον γάμο της ως σανίδα σωτηρίας, τον Γολγοθά της ως έγγαμης στην Αθήνα, τους είκοσι Πακιστανούς και την πόρνη που ξεφαντώνει κάθε βράδυ από πάνω της, τον χαμό του παιδιού της, θυμάται κι εκείνο το σωτήριο τηλεφώνημα στη διάρκεια της νύχτας. Γιατί από εκείνη τη στιγμή, η Ερατώ ξαναγεννιέται από τις στάχτες της και προχωρά με δύναμη ψυχής, χωρίς να κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω.
Ενδεικτικό το σκηνικό του Γιώργου Λιντζέρη που παραπέμπει σε κλασικό διαμέρισμα εποχής με τα σεμεδάκια και τα κεντημένα κάδρα στους τοίχους.
Συντηρητικά τα μαύρα ρούχα της χήρας Ερατούς, που επιμελείται ο Δημήτρης Ανδριανός (εκτός από το κόκκινο φουστάνι).
Η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου τη λούζει με φως, χαρίζοντας κάποιες ονειρικές στιγμές μέσα στον ανείπωτο πόνο της.
Τη μουσική της παράστασης φροντίζουν οι Μιχάλης Ρουμπής και Ιωάννης – Ιόλαος Μανιάτης.
Δεν γνωρίζω για πόσα χρόνια θα ανεβαίνει η παράσταση και αν έχει κάνει τον κύκλο της. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι ο μονόλογος «Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ» είναι προίκα τους και για «όσο υπάρχει λάδι στο καντήλι», θα συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του. Γιατί όσο θα συμβαίνουν κοινωνικά δράματα και ενδοοικογενειακές τραγωδίες, η Ερατώ θα στέκει εκεί και θα μας κλείνει το μάτι τρώγοντας κόλυβα…