«Η ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 29/01/2025 15:04
Είκοσι πέντε χρόνια γαμήλιας δυστυχίας για τον Έντγκαρ και την Άλις. Στα σαθρά θεμέλια του πέτρινου πύργου, έχει συγκεντρωθεί όλη η μοχθηρία του κόσμου και ο αέρας είναι δηλητηριώδης. Στο σπιτικό τους δεν ακούγονται παιδικές φωνές, δεν έρχονται επισκέπτες, οι υπηρέτες δεν αντέχουν, δεν υπάρχει ζεστό φαγητό, δεν περισσεύουν χρήματα, δε χωράει αγάπη. Μόνο λέξεις που στάζουν φαρμάκι και λόγια πικρά, τοξικά βλέμματα, βία, μοναξιά, ταπείνωση, εξευτελισμός, καταπίεση, πλήξη, ανία και αποσύνθεση. Μοναδική λύτρωση φαντάζει ο θάνατος.
Αυτοί είναι οι περίφημοι ήρωες του Στρίνμπεργκ, από το έργο του «Ο Χορός του Θανάτου», οι οποίοι πέφτουν στα χέρια της Λένας Κιτσοπούλου. Η Κιτσοπούλου συνθέτει την «Ορέστεια του Στρίνμπεργκ», μια παρωδία από τα τρία έργα του Σουηδού δραματουργού («Ο Χορός του Θανάτου», «Οι Δανειστές» και η «Η Πιο Δυνατή») για να μας φτύσει κατάμουτρα, ξανά. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι η πένα της είναι ακραία, ανατρεπτική, προκλητική, αιχμηρή, δίχως φραγμούς και όρια. Από τον τίτλο της παράστασης καταλαβαίνουμε ότι θα επακολουθήσει μια παρανοϊκά ασύνδετη κατάσταση επί σκηνής. Φυσικά, η Ορέστεια ανήκει στον Αισχύλο…
Η ίδια λατρεύει τη shocking περιττολογία, την αθυροστομία, καθετί υπερβολικό, τρελό και άβολο. Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στο χαώδες σύμπαν της Κιτσοπούλου! Με αφορμή το τέλμα του έγγαμου βίου του ζευγαριού του Στρίνμπεργκ, σαρκάζει και υπονομεύει την κύκλο της ανθρώπινης φύσης: έρωτας, μίσος, εκδίκηση, φόνος, ενοχές. Αλλά πάντα με τον ίδιο σουρεαλιστικό σκηνικό τρόπο: Πράγματα χιλιοειπωμένα χωρίς αυτήν την πρωτόγνωρη αίσθηση της έκπληξης και της ανατροπής. Με soundtrack το «Πανσέληνος», από τη Χαρούλα Αλεξίου, και το «Δανεικά», από τη Μαντώ, παρεμβάλονται κραυγές, άσεμνες χειρονομίες, προσωπικές εμμονές, επαναλήψεις, ξεχειλώματα και κάθε είδους υπερβολές από μπαλετικές επιδείξεις, πεντικιούρ, βαφή μαλλιών μέχρι…πεολειχία.
Μία κακοτράχαλη διαδρομή με επιδέξιους, όμως, ηθοποιούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για πάνω από δύο ώρες. Η Ευδοκία Ρουμελιώτη, εκπληκτική, ως «Άλις» έλαμπε αυτόφωτα. Ο Χρήστος Σαπουντζής, έξοχος, στον ρόλο του «Έντγκαρ». Ο Χρήστος Μαλάκης ήταν καίριος ως «Κουρτ». Η Μαρία Μοσχούρη αποδείχτηκε πολύτιμο εργαλείο ως «Τζένη-Ερινύα». Ο Γιάννης Μπαριτάκης ήταν συνεπής.
Η παράσταση «Η Ορέστεια του Στρίνμπεργκ», δια χειρός Κιτσοπούλου, σε καλεί να στροβιλιστείς, με επιμελώς άτσαλα βήματα, στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Όποιος αντέχει, ας ακολουθήσει. Οι υπόλοιποι ας αναρωτιούνται αν τελικά η ζωή είναι φάρσα ή τραγωδία.