«Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΥΝΟΥ... ΈΛΛΗ ΖΑΧΟΥ ΤΑΧΤΣΗ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 17/04/2022 13:31
Μόλις τα φώτα σβήνουν, τα βλέμματα των θεατών στρέφονται στη σκηνή και μένουν καθηλωμένα ως το τέλος. Μία εξομολόγηση από καρδιάς από μία Ελληνίδα μάνα, τη «μάνα αυτουνού». Η Έλλη Ζάχου - Ταχτσή μιλάει για τον γιο της, τον Κώστα της, τον σημαντικό Έλληνα πεζογράφο που «έφυγε» τόσο βάναυσα και άδικα.
Είναι η γυναίκα που πέρασε μια ζωή δια πυρός και σιδήρου. Ανυπότακτο πνεύμα, ονειρευόταν μόνο αγάπη και ελευθερία. Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια για εκείνην. Μεγαλωμένη στα πούπουλα, ξεπέφτει, ερήμην της, στα τάρταρα. Παιδί χωρισμένων γονιών με έναν πατέρα που λατρεύει σαν θεό και μία μητέρα, η οποία δείχνει αδυναμία μόνο στους γιους και απαξίωση στις κόρες. Κι έπειτα, ένας γάμος στα δεκαέξι της χρόνια, με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο, αλκοολικό και χασικλή. Βιώνει και η ίδια το θαύμα της μητρότητας, φέρνοντας στον κόσμο τρία παιδιά, εκ των οποίων τα δύο ζουν. Η ακαμψία της ζωής, όμως, και η απουσία αγάπης, την κάνουν σκληρή, εκρηκτική, βίαιη απέναντι στα σπλάχνα της και ιδιαίτερα στον μικρό Κώστα. Κάποιες στιγμές, ψήγματα ευαισθησίας ξεχύνονται από μέσα της, αλλά οι ρωγμές της είναι τόσο βαθιές. Όπως δε γνώρισε η ίδια το χάδι και την αγάπη, έτσι αποδεικνύεται ανήμπορη να την προσφέρει στα παιδιά της. Η πίκρα, λένε, που δεν εξαγνίζεται, μένει για πάντα ριζωμένη, πολλαπλασιάζεται και κληροδοτείται.
«Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΥΝΟΥ... ΈΛΛΗ ΖΑΧΟΥ ΤΑΧΤΣΗ», είναι η πρώτη από τις τρεις παραστάσεις με τις οποίες επανέρχεται τη φετινή σεζόν στον Πολυχώρο «VAULT», το θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ…». Ένα συναπάντημα με τις μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών, αφιερωμένο στη μνήμη της αδικοχαμένης ηθοποιού Χρύσας Σπηλιώτη.
Ο συγκεκριμένος μονόλογος είναι το συγγραφικό πόνημα της Κικής Μαυρίδου. Το πρωτογενές υλικό είναι τόσο λεπτομερές που η θεατρική του μεταφορά ξεχειλίζει από αυθεντικό συναίσθημα και μία σπάνια αλήθεια. Το κείμενο ρέει ασταμάτητα με διαδοχικές εικόνες μιας αλλοτινής εποχής και συναισθήματα χαρμολύπης.
Λιτή, ατμοσφαιρική και ουσιαστική η σκηνοθετική του προσέγγιση του Βαγγέλη Λάσκαρη, η οποία αγκαλιάζει το κείμενο και αναδεικνύει την υποκριτική αρτιότητα της ηθοποιού, ώστε να οδηγηθεί ο θεατής σε εβδομήντα λεπτά θεατρικής μέθεξης.
Στο μίνιμαλ, συμβολικό σκηνικό του Γιώργου Λιντζέρη, η Ράνια Σχίζα γίνεται η «μάνα αυτουνού» που την πλήγωσε ανεπανόρθωτα με τις επιλογές του. Καθισμένη συνεχώς πάνω σε ένα ξύλινο μπαούλο, ξεκλειδώνει με μαεστρία όλα εκείνα τα μυστικά που φύλαγε στα υπόγεια της ψυχής της τόσα χρόνια. Η ηθοποιός, με μία δεινή εσωτερική ένταση που διαγράφεται σε κάθε μυ του προσώπου της, επικοινωνεί άψογα με τις λέξεις και το βλέμμα της, παλλόμενα αισθήματα και συναισθήματα, ενώ φωτίζει με δεξιοτεχνία την ψυχολογική κατάσταση της περσόνας που υποδύεται. Αφηγείται τη διαδρομή αυτής της γυναίκας με βάθος ψυχής, ωριμότητα και συνέπεια, ισορροπώντας αξιέπαινα από τις πιο δραματικές ως τις πιο ανάλαφρες στιγμές του έργου. Περνούν μπροστά από τα μάτια μας, όλοι σχεδόν οι ήρωες από το «Τρίτο Στεφάνι» και πραγματικά, είναι λίγες, εκείνες οι φορές που βιώνει κάποιος μια ερμηνεία τόσο ολοκληρωμένη.
Οι καλοδουλεμένοι φωτισμοί, του Βαγγέλη Μούντριχα, και η μουσική επένδυση, του Μάνου Αντωνιάδη, συνηγορούν στη θεατρική μαγεία.
«Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΥΝΟΥ... ΈΛΛΗ ΖΑΧΟΥ ΤΑΧΤΣΗ», μία δυνατή παράσταση που σε απορροφά από την αρχή έως το τέλος, χάρη στο καλογραμμένο κείμενο, την υποβλητική σκηνοθετική της λιτότητα και την ατόφια ερμηνεία. Γιατί, όπως λέει η Έλλη στο έργο, απευθυνόμενη στον γιο της Κώστα Ταχτσή: «…μόνο η αγάπη ημερεύει τον άνθρωπο, Κώστα, κι εμείς τη στερηθήκαμε…».