«ΑΥΤΟΣ, Ο ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 22/08/2022 13:22
Ο Μάνος Καρατζογιάννης ξανασυναντά θεατρικά τον «πατέρα» του νεοελληνικού θεάτρου, Ιάκωβο Καμπανέλλη, τιμώντας τη μνήμη και την προσφορά του στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία- αφού, φέτος, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Σκηνοθετεί δύο μονόπρακτά του («Αυτός και το παντελόνι του» και «Ο Επικήδειος»), ως ενιαία παράσταση, με τον τίτλο: «ΑΥΤΟΣ, Ο ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ» με ερμηνευτή τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη.
Οι ήρωες του Καμπανέλλη, γεμάτοι βάσανα, αδιέξοδα και κοινωνικά πλέγματα, παραμένουν διαχρονικοί. Πλασμένοι δεξιοτεχνικά, συγκινούν, αγγίζουν και επαληθεύουν την ίδια τη ζωή.
Στο πρώτο μέρος, ο μονόλογος «Ο Επικήδειος» μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου». Συγκεκριμένα, ένας συγγραφέας επιστρέφει από την κηδεία ενός ομοτέχνου του και έχοντας ζηλέψει τη μεγαλοπρέπεια της τελετής, μηχανεύεται μακάβρια την επιβεβαίωσή του, θεωρώντας την υστεροφημία του σημαντικότερη και ανώτερη της ίδιας του της ύπαρξης. Πώς μπορεί ο φόβος του θανάτου, της μοναξιάς και η επιθυμία της μεταθανάτιας δόξας, να δώσουν μια τέτοια υπέροχη κωμωδία; Το ιδιοφυές του κειμένου έγκειται στο γεγονός ότι γινόμαστε ωτακουστές μιας σπαρταριστής τηλεφωνικής συνδιάλεξης χωρίς να φαίνεται και κυρίως χωρίς να ακούγεται το άλλο πρόσωπο. Ένα απλό, καθημερινό τηλεφώνημα σαρκάζει και αποκαλύπτει με λεκτική διαύγεια τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης και τον τρόμο της αφάνειας.
Ακολουθεί το δεύτερο μονόπρακτο «Αυτός και το Παντελόνι του», όπου οι τόνοι πέφτουν. Επικρατεί μία αβάσταχτη μοναξιά, μελαγχολία και ανυπέρβλητη θλίψη. Η ανάγκη «Αυτού» να έχει έναν άνθρωπο πλάι του, τον καθιστά σπαρακτικό. Σκίστηκε το μοναδικό του παντελόνι και δε μπορεί να το μπαλώσει. Πώς θα πάει αύριο στη δουλειά του; Λείπει, πλέον, και το στήριγμά του, η μάνα, για να τον συμμαζέψει και να τον κανακέψει. Φορτισμένος συναισθηματικά, περιφέρεται στο άδειο σπίτι με μοναδική συντροφιά τα άψυχα έπιπλα. Συνομιλεί μαζί τους και προσπαθεί μάταια να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιας γάτας. Ανασύρει από το μυαλό του αναμνήσεις και φαντασιώνεται ότι είναι ο πατέρας του μωρού της γειτόνισσάς του, Σοφίας. Θυμάται τον ίδιο ως παιδί, θυμάται και τη μάνα του που πάντα τον προστάτευε.
Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, λιτή, ισορροπημένη και μελετημένη στη λεπτομέρεια. Άλλωστε, ο ίδιος έχει εκφράσει την αγάπη του για τους μονολόγους. Στην παρούσα φάση, ευτυχεί να έχει κοντά του και να καθοδηγεί έναν πολύ καλό ηθοποιό, που δεν επαναπαύεται στις «ευκολίες» της αναγνωρισιμότητάς του, αλλά βουτά και κολυμπά σε βαθιές, όμορφες θάλασσες.
Ο λόγος για τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ο οποίος προσωποποιεί τον ανθρώπινο πόνο με μέτρο, γνώση και εμπειρία. Καλείται να σκιαγραφήσει δύο χαρακτήρες αναλλοίωτους στον χρόνο. Η ερμηνεία του στον ιοβόλο «Επικήδειο», εντέχνως μετέωρη μεταξύ κωμικού και μακάβριου, με μια κρυφή παράνοια και απελπισία. Στον δεύτερο μονόλογο, ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά μία απίστευτης δύναμης ευαισθησία κι ένας πόνος ψυχής από μια τραγική φιγούρα που σε καθηλώνει.
Η µουσική, του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, χρωµατίζει τις στιγμές, η ενδεικτική σκηνογραφία του Δημήτρη Καντά και τα απλά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα κουμπώνουν στα κείμενα, οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου λειτουργούν διεισδυτικά.
Μια θεατρική παράσταση, αποκαλυπτική και καλοκουρδισμένη, με σεβασμό στον λόγο του Καμπανέλλη. Δύο μονόλογοι που αλιεύουν αναμνήσεις και προσωπικά βιώματα, προσφέροντας συγκίνηση και χαμόγελο στον θεατή.