«ΑΡΑΦ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 10/12/2023 22:53
Μια ιστορία για «αδέσποτους» και «λαθραίους» σκύλους. Μια ιστορία για «αδέσποτους» και «λαθραίους» ανθρώπους. Κάπου στο Αιγαίο, στη μέση του πουθενά, σώζεται ένας σκύλος, ο «Αράφ», από βέβαιο πνιγμό, από δύο φίλους που βγήκαν για ψάρεμα. Μια πράξη μεγαλοψυχίας με εφήμερη δόξα, καταλήγει να γίνει θηλιά για τους τρεις αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της συνθήκης: τον ξενοδόχο Λεούση, τον κηπουρό Φώτη και την κτηνίατρο Ματίνα.
Ο σκύλος διώκεται από τους «σωτήρες» του. Πρέπει να μεταφερθεί, το συντομότερο δυνατό, στο φιλοζωικό καταφύγιο, γιατί ξεκινάει η τουριστική σεζόν και δεν είναι σωστό να βρίσκεται στο ξενοδοχείο και να τρομάζει τους ενοίκους. Παρόλ΄αυτά, ο ιδιοκτήτης Λεούσης επωμίζεται τη δόξα της διάσωσης και βλέπει τις κρατήσεις των δωματίων να αυξάνονται από φιλόζωους πελάτες. Ο Φώτης αρνείται τη μεταφορά του ζώου στο καταφύγιο, γιατί είναι κίνδυνος θάνατος για τους κατοίκους της περιοχής. Παρόλ΄αυτά, ο ίδιος εμπορεύεται τα κουτάβια της σκύλας του για να βγάλει επιπλέον χρήματα. Η Ματίνα θέλει να μεταφερθεί το ζωντανό στο καταφύγιο, αφού στειρωθεί, βάσει νομοθεσίας, αλλά η καρδιά της αντιδρά αλλιώς…
Το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου «Αράφ» είναι μια κοινωνικοπολιτική αλληγορία για το προσφυγικό ζήτημα, την ξενοφοβία, την εγκληματικότητα, την φτώχεια, την ανεργία. Ο πάτος της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα από μια φαινομενικά απλή, αλλά λειτουργική ιστορία. Με αφορμή τη διάσωση ενός σκύλου, ο συγγραφέας εκθέτει με ρεαλισμό και λαϊκή ποιητικότητα τόσο την κοινωνική υποκρισία και την ενοχή, όσο και τα ηθικά διλήμματα. Περιγράφει συμπεριφορές, νοοτροπίες, στερεότυπα χωρίς να καταδικάζει, ούτε να ηθικολογεί. Από φόβο, αφέλεια, έλλειψη αυτογνωσίας και αλληλεγγύης, δημιουργούνται διαρκώς νέοι κύκλοι αίματος. Στη θέση του σκύλου θα μπορούσε να βρίσκεται κι ένας άνθρωπος. “Κανένας δεν θα κλώτσαγε ένα σκύλο, πετώντας τον στη θάλασσα, γιατί αυτό θα σήμαινε την οριστική παρακμή μας”, λέει σε κάποιο σημείο η Ματίνα. Η ζωή, όμως, επαληθεύει την τέχνη, επιβεβαιώνοντας την παρακμή του ανθρώπινου γένους, δυστυχώς.
Ο Γιώργος Παλούμπης ενορχηστρώνει στέρεα μία θραυσματική πραγματικότητα με τρεις πολύ καλούς ηθοποιούς. Γόνιμη και σφιχτοδεμένη η σκηνοθετική του προσέγγιση, η οποία σκιαγραφεί με δυναμισμό, χιούμορ, ειλικρίνεια και ευσυνειδησία τις βαθύτερες στιβάδες του ανθρώπινου ψυχισμού και «διαβάζει» σωστά το έργο.
Στο εύγλωττο σκηνικό της Νατάσσας Παπαστεργίου, με τα ευεργετικά φώτα του Βασίλη Κλωτσοτήρα και τις εύστοχες μουσικές συνθέσεις του Κώστα Νικολακόπουλου, βλέπουμε τρεις οικείους χαρακτήρες, άλλοτε σκληρούς και άλλοτε τρυφερούς, που συγκρούονται και αναμετριούνται. Η Ράνια Σχίζα, ο Σήφης Πολυζωίδης και ο Φώτης Λαζάρου συμπλέουν με υποκριτική νηφαλιότητα και ωραία χημεία, δημιουργώντας ένα διαρκές υποδόριο αίσθημα απειλής και φόβου. Η τρικυμία στις μεταξύ τους σχέσεις, στο τέλος, κωπάζει και καταφέρνουν επιτέλους να «συνεννοηθούν».
«ΑΡΑΦ», μια παράσταση με ποιότητες, που υπενθυμίζει ότι το μίσος και ο φόβος του άγνωστου δημιουργεί ανθρώπινα κτήνη.