«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΚΡΑΤΗ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 29/01/2025 15:44
Κάποιοι τον είπαν επαναστάτη. Κάποιοι άλλοι τον είπαν γραφικό. Ήταν γιατρός των εξορίστων στον Άη Στράτη και αεροπειρατής. Ήταν πρόεδρος κόμματος αλλά και ιδρυτής του «ανεξάρτητου κράτους» στο διαμέρισμα που έμενε στο Παλαιό Φάληρο. Όλα αυτά μπορεί να ήταν ή να μην ήταν ο Βασίλης Τσιρώνης. Ένα είναι σίγουρο: ότι ήταν ενοχλητικός και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε. Έχασε τη ζωή του το 1978, κατά την επέμβαση της αστυνομίας και για χάρη του κινητοποιήθηκε για πρώτη φορά η Αντιτρομοκρατική. Δολοφονία ή αυτοκτονία; Η υπόθεση του γιατρού Τσιρώνη ήταν μία από τις πιο ξεκάθαρες υποθέσεις εμπλοκής Τύπου, Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, Κυβέρνησης και Αστυνομίας με σκοπό την εξόντωση ενός ενοχλητικού πολίτη. Είναι η πρώτη περίπτωση που καταγράφεται στη Μεταπολίτευση ως δολοφονία αντιφρονούντος πολίτη, κατ' εντολήν ή με τη μεγάλη βοήθεια του Τύπου.
Την επόμενη της δολοφονίας, βλέπει το φως της δημοσιότητας ένα ανυπόγραφο πρωτοσέλιδο σχόλιο στην εφημερίδα «Το Βήμα», με τον τίτλο «Υπάρχει Κράτος;» Κι ακολουθεί το χρονικό ενός ασυμβίβαστου αγωνιστή, που υπονόμευσε το κύρος και την αξιοπιστία του Κράτους, αποδεικνύοντας πως ακόμα κι ένα μικροαστικό διαμέρισμα τριών δωματίων μπορεί να μεταμορφωθεί σε μετερίζι αγώνα. Βέβαια, το Κράτος υπάρχει και το γνωρίζουν καλύτερα από όλους αυτοί που συνήθως το επικαλούνται, γιατί το ζουν από μέσα…
Με πρόσχημα την πραγματική υπόθεση Τσιρώνη, το δίδυμο Τσιοτσιόπουλου – Παλούμπη εμπνέεται μια αμιγώς πολιτική ιστορία. Ένα δημοσιογραφικό δράμα, μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας, με ωμό ρεαλισμό, σκληρή γλώσσα κι αιχμηρό χιούμορ. Είναι μετρ του ρεαλιστικού θεάτρου, αναμφισβήτητα. Και στηλιτεύουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά μεταξύ Κράτους και Τύπου, την πατριαρχία, τον σεξισμό, τις έμφυλες διακρίσεις και ανισότητες. Το κείμενο ρέει αβίαστα με ισόποσες κωμικοτραγικές σκηνές και αξιόλογες ερμηνείες. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Παλούμπη πυροδοτεί την εύφλεκτη υπόθεση σε μια συνθήκη άκρατου ρεαλισμού που παρεισφρέουν, όμως, στιγμές χιούμορ, συγκίνησης και ρομαντισμού.
Στο απόλυτα αληθοφανές σκηνικό της Νατάσας Παπαστεργίου, στεγάζονται τα γραφεία του οργανισμού μιας μεγάλης εφημερίδας, όπου οι macho συντάκτες ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι της διαπλοκής, ξέρουν να κουκουλώνουν αλήθειες, ξέρουν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, έχουν αλισβερίσι με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και βλέπουν τη γυναίκα ως σκεύος ηδονής και μόνο. Όταν η νεαρή δημοσιογράφος Μαρία Θεοφίλου-Πέτροβιτς εισέρχεται στους κόλπους της «ανδροκρατούμενης παρέας», θα νιώσει στο πετσί της όχι μόνο τον χλευασμό, αρχικά, αλλά και τη σεξουαλική παρενόχληση… Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα και η μουσική του Κώστα Νικολόπουλου έχουν ουσία.
Η επιτυχία της παράστασης στηρίζεται στο σφύζον κείμενο και στη σφιχτοδεμένη, ισοκέφαλη ομάδα των ηθοποιών.
Ο συγγραφέας Αντώνης Τσιοτσιόπουλος κρατά τον ρόλο του αινιγματικού αστυνομικού συντάκτη, που γνωρίζει αλλά σιωπά και είναι συνταρακτικός.
Ο Στάθης Σταμουλακάτος και ο Μάκης Παπαδημητράτος λειτουργούν επί σκηνής σαν συγκοινωνούντα δοχεία και είναι ο ορισμός των διεφθαρμένων πολιτικών δημοσιογράφων. Εκπληκτικοί!
Ο Στέλιος Δημόπουλος, στον ρόλο του αφελούς πολιτιστικού συντάκτη, αποδεικνύει κάθε φορά πόσο χαμαιλέων υποκριτικά είναι.
Πόσο μίσησα τον ξεπουλημένο διευθυντή της εφημερίδας, αυτό το συμπλεγματικό λαμόγιο, τον συγκλονιστικό Θάνο Αλεξίου!
Η Άλκηστις Ζιρώ είναι εξαιρετική στον ρόλο της φερέλπιδος δημοσιογράφου, που βρίσκει την αλήθεια αλλά συνθλίβεται από την εξουσία γιατί δεν υποτάσσεται και αντιστέκεται μονάχη στον αγώνα της, με κάθε κόστος.
Στο πρόσωπο της Βασιλικής Διαλυνά καθρεφτίζεται ευθύβολα η ματαιωμένη γυναίκα, που έχει υποστεί πολλά, αλλά επιλέγει τη σιωπή και το χαμόγελο ως σωσίβια λέμβο.
Η Ελεάνα Καυκαλά είναι πειστική στον ρόλο της υποτιθέμενης αριστερής ακτιβίστριας που όταν δει τα δύσκολα, βάζει την ουρά στα σκέλια.
Τελικά, όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος βρίσκει, χάνει;
«AΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΚΡΑΤΗ», μία από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν στο σύνολό της.