Ο έμπειρος Θωμάς Μοσχόπουλος, απέδειξε ότι μπορεί να αφουγκραστεί την κωμικοτραγική ποιότητα του Γκοντό, στηριζόμενος στον ελλειπτικό λόγο, το χιούμορ, τον παραλογισμό, την ελπίδα και την ακριβή σωματική διάδραση των πρωταγωνιστικών ντουέτων.

          Ευθύβολος ο «Ντίνος» του Αλέξανδρου Μπουρδούμη και αφοπλιστικά πηγαίος ο «Άρης» του Σταύρου Καραγιάννη.

          Η πρωταγωνίστρια είναι η αυτοδημιούργητη, οραματίστρια ηρωίδα, που αγωνίζεται να είναι «ορατή», παλεύοντας ταυτόχρονα να ξεπεράσει τις δικές της αδυναμίες και εμμονές με τη νεότητα και την ομορφιά.

          Η αλήθεια έλειψε από την κλασικότροπη παράσταση του Γ. Νανούρη, η οποία μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός μελοδραματικού οικογενειακού δράματος, χωρίς να εμβαθύνει στην ουσία της ιστορίας.

          Θέλει κότσια να υψώσεις φωνή σε έναν κόσμο πλασμένο από άνδρες για άνδρες. Και η Λένα Παπαληγούρα αποδεικνύεται γερή παίκτρια!

          Το BLUE TRAIN δεν μιλάει μόνο στην ΛΟΑΤ+ κοινότητα, αλλά και σε όσους θέλουν πραγματικά να ακούσουν την αλήθεια, ανεξαρτήτως φύλου και ταυτότητας.

          Ο Γιώργος Γλάστρας είναι καίριος στον διττό του ρόλο ως «Ροντέν» και «Τζιοβάνι».  Η Χριστίνα Μαξούρη, άμεση, ως «Φραντζέσκα», με συναίσθημα μετρημένο στον πόντο.

          Κείμενο προφητικό, που  σκιαγραφεί τη μεθοδευμένη πορεία της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας,  που πεζοπορεί παροξυσμικά σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου στα όρια της εξόντωσης.

          Οι ηθοποιοί είναι  υπέροχοι στους ρόλους τους, αλλά αυτό το σκληρό θέμα, ήθελε σκάψιμο και περισσότερη δουλειά, στον σωστό χώρο και με τη σωστή δοσολογία.

Μία παράσταση, τίμια στις προθέσεις της, για σεξ, αγάπη, για ανθρώπινες σχέσεις με πολύ χιούμορ και ευαισθησία.