Η ΜΑΡΙΛΙΤΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΟNLYTHEATER
- Ημερομηνία: Σάββατο, 24/12/2016 10:15
H Mαριλίτα Λαμπροπούλου φέτος πρωταγωνιστεί στο ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ, που σκηνοθετεί η Ανδρομάχη Χρυσομάλλη.
-Πότε διαβάσατε για πρώτη φορά το «Καπλάνι της Βιτρίνας» της Άλκης Ζέη; Έχετε παιδικές μνήμες;
«Το Καπλάνι της Βιτρίνας» το πρωτοδιάβασα όταν πήγαινα πέμπτη ή έκτη δημοτικού. Είχα εκστασιαστεί με τη γραφή της Άλκης Ζέη. Αυτό και ο «Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» ήταν από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ότι ταυτιζόμουν με την οπτική της Μέλιας, και μάλιστα, ως παιδάκι, χαιρόμουν που το όνομά της είχε μερικά κοινά γράμματα με το δικό μου! Είχα ασυναίσθητα καταγράψει μερικές από τις εμπειρίες της ως δικές μου. Τέτοια δύναμη γραφής έχει η Ζέη.
-Τι σας συγκινεί σε αυτή την ιστορία;
Ξαναδιαβάζοντάς το τώρα, με συγκινεί πολύ το πόσο απλά και βαθιά πραγματεύεται σύνθετα ζητήματα. Το πώς αποδομεί με τον πιο αθώο και γλυκό τρόπο τον αυταρχισμό, το φασισμό, το σκοταδισμό. Κοιτάζοντάς τα μέσα από τα μάτια παιδιών, που δεν έχουν ακόμα συνείδηση αυτών των πραγμάτων. Το πώς μας μαθαίνει μέσα από απλές, έξυπνα διαλεγμένες εμπειρίες τον ανθρωπισμό, την αποδοχή, τη διαλεκτικότητα. Με όλη την ελαφράδα και τον ήλιο και τη θάλασσα.
-Γιατί πιστεύετε ότι ακόμα και σήμερα, παρόλο που αναφέρεται σε μια παλιά εποχή που τα σημερινά παιδιά ίσως δεν γνωρίζουν, κατορθώνει και τα αγγίζει;
Καταρχάς γιατί είναι ένα γνήσιο έργο. Βασίζεται σε βιώματα της ίδιας της συγγραφέως. Και όταν ένα έργο μπορεί και μιλάει πραγματικά για την εποχή του, μπορεί να μιλήσει για όλες τις εποχές. Άλλωστε και το δικό μας σήμερα δεν διαφέρει και τόσο. Για τον επιπλέον λόγο ότι τότε και τώρα ζούμε μια εποχή πολιτικής αναταραχής και κρίσης. Έπειτα, τα βλέπει όλα μέσα από την ματιά παιδιών. Η σχέση των δύο αδερφών είναι απολύτως αναγνωρίσιμη, ο τρόπος που μαλώνουν, που τα βρίσκουν, που αγαπούν το παιχνίδι, τη θάλασσα, την ελευθερία, η δίψα τους για μάθηση, το να βρουν έναν δάσκαλο με φαντασία που θα αγαπά τη φαντασία τους, η αγάπη τους για την περιπέτεια… Όλα αυτά είναι σημερινά, παρασέρνουν τον θεατή, παιδί ή ενήλικα.
-«Το Καπλάνι» μιλάει για τον κόσμο των παιδιών. Σε τι διαφέρει η δική τους οπτική;
Το κριτήριό τους είναι καθαρό, αγαπούν το φυσικό, το εύλογο. Αγκυλώσεις και παράλογες στρεβλώσεις γελοιοποιούνται μπροστά τους. Αγαπούν την ελευθερία, είναι η ελευθερία. Βλέπουν τον κόσμο ακόμα καλό. Τώρα μόλις ανακαλύπτουν τα διλήμματα. Βρίσκονται εκεί ακριβώς που ενώνεται το παραμύθι με την αληθινή περιπέτεια.
-Θυμάστε εσείς πώς βλέπατε τον κόσμο μικρή;
Σαν έναν τόπο που με ξεσηκώνει να τον μάθω, να βρω τα κρυφά περάσματα, τις ομορφιές του. Να βρω ιστορίες, μουσικές, ανθρώπους, να μάθω τα γιατί και τα πώς.
-Μιλήστε μας για το δικό σας ρόλο.
Είμαι η μαμά των δύο κοριτσιών, της Μέλιας και της Μυρτώς. Τις υποστηρίζω και τις ενθαρρύνω, προσπαθώντας ήρεμα να κρατάω τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Χωρίς φανφάρες, ακολουθώ τα δημοκρατικά μου πιστεύω.Τα μεταδίδω στα παιδιά μου με τη συμπεριφορά μου και όχι με διδασκαλίες. Δεν είναι βέβαια η μαμά αυτή μια αγωνίστρια, ανήκει σε μια μεσοαστική, καλλιεργημένη οικογένεια και ζει απλά την καθημερινότητά της. Ως μαμά κυρίως. Όταν τα πολιτικά πράγματα σκουραίνουν, δείχνει ότι δεν θα συμβιβαστεί εύκολα με τον αυταρχισμό, ιδιαίτερα όταν αυτός αγγίζει τα παιδιά της.
-Τι θέλετε να πάρουν τα παιδιά φεύγοντας από την παράσταση;
Βιώματα που θα τους δείχνουν έναν ζεστό, φωτεινό δρόμο.
-Ποιες είναι οι διαφορές μια παιδικής παράστασης από μία που απευθύνεται σε ενήλικες;
Μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά είναι καλή μόνο όταν απευθύνεται και σε ενήλικες (όχι το αντίστροφο, γιατί σίγουρα υπάρχουν έργα ακατάλληλα για παιδιά). Τα παιδιά είναι έτοιμα να δεχτούν τη σύμβαση, έχουν οξυμένο κριτήριο, παρακολουθούν την ιστορία και περιμένουν… τα πάντα. Καταγράφεται βαθιά μέσα τους ό,τι κι αν δουν, γίνεται σημείο αναφοράς, και γι’ αυτό πρέπει πάντα να τους δίνουμε κάτι μεστό, με προεκτάσεις και ουσία.
-Τι άλλο θα κάνετε φέτος;
Το Δεκέμβρη, κάθε Πέμπτη, στο Θέατρο Πορεία θα παίζεται η «Σκακιστική Νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ, σε δική μου σκηνοθεσία.
Επίσης, ετοιμάζω, μια παραγωγή που θα σκηνοθετήσω. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή ενός σημαντικού μυθιστορήματος του 20ου αιώνα.