ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 08/09/2019 11:10
Η γιαγιά μου κι ο παππούς μου ήταν πρόσφυγες. Ήρθαν το 1922 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μόλις είχαν παντρευτεί στην Κωνσταντινούπολη και τους ξερίζωσαν. Δεν έφεραν τίποτε εδώ, από την όμορφη και άνετη ζωή τους εκεί. Μόνο το χαμόγελο και τον πολιτισμό τους.
Για να επιβιώσουν, εκείνη έγινε καθαρίστρια κι εκείνος ψαράς. Ήταν καλοί άνθρωποι κι η γειτονιά τους αγκάλιασε αμέσως. Οι λίγοι τους έλεγαν τουρκόσπορους, αλλά οι πολλοί τους αγαπούσαν και τους στήριζαν.
Αν έρχονταν εδώ, σήμερα, στον αιώνα μου, (όπου, λογικά, όλα να ήταν καλύτερα), θα έπρεπε κάποιος σοβαρός άνθρωπος, να τους εξηγήσει, γιατί θα έπρεπε να τους αποκαλούν λαθρομετανάστες και να μένουν σε κάποια άθλια hotspots στα νησιά και στον Έβρο, για μια ζωή-τιμωρία.
Να τους πει, γιατί πρέπει να παραμένουν χωρισμένες οι οικογένειες των προσφύγων και να μην προχωρούν οι επανενώσεις. Γιατί ανήλικα παιδιά θα πρέπει να ζουν μια άθλια ζωή,απροστάτευτα, άστεγα ή φυλακισμένα.
Γιατί να βρίσκονται υπό κράτηση σε Αστυνομικά Τμήματα; Επειδή ξεριζώθηκαν; Γιατί κάποιοι καταργούν το δικαίωμα προσφυγής, όσων απορρίφθηκε η αρχική αίτησή τους για άσυλο;
Γιατί δεν μεταφέρονται όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, σε αξιοπρεπή κέντρα φιλοξενίας της ηπειρωτικής Ελλάδας και μετά να πηγαίνουν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους;
Η γιαγιά μου η Σοφία κι ο παππούς μου ο Δημήτρης, δε θα έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά σε όλη αυτήν την εκρηκτική αδικία και στην ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού, γιατί απλώς, δεν θα το χωρούσε το μυαλό τους.
Θα αγωνίζονταν, όπως μπορούσαν και τελικά θα τους βοηθούσαν τους πρόσφυγες, γιατί αυτό τους υπαγόρευε ο δικός τους πολιτισμός τους. Ο δικός μας τι υπαγορεύει;