ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩ;
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 20/04/2018 12:12
Πολλοί καλλιτέχνες αισθάνονται ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ανεπαρκές, όσον αφορά στην καλλιτεχνική εκπαίδευση κι έτσι καταφεύγουν στο εξωτερικό, προκειμένου να αποκτήσουν μια καλύτερη κατάρτιση.
Στην περίπτωση ανθρώπων που θέλουν να εργάζονται για το θέατρο, όχι ως ηθοποιοί, αλλά σε άλλα πόστα (σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φωτιστές κτλ), μια τέτοια απόφαση, μόνο σοφή θα μπορούσε να θεωρηθεί, καθώς στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν σχολές ή τμήματα, που να εξειδικεύονται αποκλειστικά, σε αυτά τα επαγγέλματα.
Το μεγάλο, βέβαια, κενό, απαντάται στη σκηνοθεσία, καθώς πραγματικά δεν υπάρχει καμία σχολή, που να εκπαιδεύει επαγγελματίες σκηνοθέτες θεάτρου, στη χώρα μας. Σε αυτήν την περίπτωση, που κάποιος δηλαδή, θέλει να σπουδάσει σκηνοθέτης και δεν επαναπαύεται στην εμπειρική γνώση, η επιλογή της μετανάστευσης, λόγω σπουδών είναι μονόδρομος, δυστυχώς.
Βέβαια, ένας σκηνοθέτης, μπορεί εύκολα να δουλέψει σε μια άλλη γλώσσα, καθώς δεν είναι ο ίδιος εκτελεστής. Συχνά μάλιστα, μεγάλοι σκηνοθέτες, έχουν κάνει σημαντικές παραστάσεις σε γλώσσες, που καθόλου δεν καταλάβαιναν.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση των ηθοποιών; Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Από τη μία, ναι μεν οι σχολές του εξωτερικού παρέχουν σε αρκετές περιπτώσεις, μια υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και σίγουρα είναι πολύ καλά οργανωμένες, ακολουθούν συγκεκριμένο σύστημα κι αντιμετωπίζουν την υποκριτική τέχνη, ως επιστήμη.
Όμως τα βασικά εργαλεία του ηθοποιού, είναι δύο: το σώμα και ο λόγος. Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι να εκπαιδευτείς σε μια γλώσσα, που έστω κι αν τη μιλάς καλά, δεν είναι δική σου, δεν έχεις το ρυθμό της, δε μπορείς να την αισθανθείς. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, που ταλαιπωρεί όσους σπουδάζουν υποκριτική στο εξωτερικό. Συνήθως περνάει αρκετός χρόνος, μέχρι να συνηθίσουν την ξένη γλώσσα, που είναι ένα ξένο σώμα κι ενώ οι υπόλοιποι προχωρούν, εκείνοι πολλές φορές νιώθουν εκτός της ομάδας - τάξης και αισθάνονται αμηχανία.
Ένας μεγάλος μύθος, σχετικά με τις σπουδές στο εξωτερικό, είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Ναι, όντως, σε αρκετούς τομείς η αξιοκρατία λειτουργεί αποτελεσματικά και όσοι είναι ικανοί, βρίσκουν δουλειές και μάλιστα καλοπληρωμένες. Στην περίπτωση όμως των ηθοποιών, δεν ισχύει το ίδιο. Μπορεί κάποιος να είναι πολύ καλός και να το αναγνωρίζουν στη σχολή οι δάσκαλοι του, όμως το θεατρικό σύστημα, στις περισσότερες ευρωπαϊκές, τουλάχιστον, χώρες δεν είναι ανοιχτό σε πρόσωπα, που η γλώσσα που χρησιμοποιούν στη σκηνή, δεν είναι η μητρική τους, παρά μόνο σε περιπτώσεις ρόλων, που απαιτούν εθνικότητες. Αυτοί όμως οι ρόλοι, δεν είναι αρκετοί, για να μπορεί κάποιος να βιοποριστεί.
Επίσης τα δίδακτρα στις σχολές του εξωτερικού, είναι πολύ υψηλά, σχεδόν απαγορευτικά για τρία χρόνια, αν συνυπολογίσει κανείς και τα έξοδα διαμονής στην αλλοδαπή.
Αν κάποιος θέλει να κάνει κάποια σεμινάρια, ή ένα μεταπτυχιακό, τα πράγματα αλλάζουν, γιατί τότε έχει κάποιες βάσεις και μπορεί πιο εύκολα να ξεπεράσει τις δυσκολίες.
Οι σπουδές στο εξωτερικό, είναι ανοιχτό πεδίο, όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει εμπειρίες καθοριστικές, να έρθει σε επαφή με συστήματα υποκριτικής, πράγμα που σπανίζει στην Ελλάδα, και να γνωρίσει τάσεις και ρεύματα της παγκόσμιας τέχνης. Οπότε, post course σπουδές είναι ενδεδειγμένες, αν κάποιος θέλει να διευρύνει τους ορίζοντές του, αλλά για πρώτο πτυχίο, είναι μια απόφαση που πρέπει κανείς να λάβει συνυπολογίζοντας όλα τα μειονεκτήματα, προκείμενου να μην βρεθεί σε μια ξένη χώρα και απογοητευτεί, πριν καλά - καλά αρχίσει.