ΜΑΚΡΥ ΚΑΥΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 07/08/2015 21:48
Και κάπως έτσι, μπήκαμε αισίως στον Αύγουστο, μετά από έναν Ιούλιο που μας ταλαιπώρησε ποικιλοτρόπως και τείνει να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη. Ας επιχειρήσουμε μια πρώτη αποτίμηση, του τι μας πρόσφερε στο θεατρικό τομέα, το καλοκαίρι του 2015.
Μεγάλο μέρος του προγραμματισμού, που έγινε γύρω στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, από παραγωγούς και πρωταγωνιστές πήγε περίπατο, αφού οι πολιτικές εξελίξεις στάθηκαν ισχυρότερες, επηρέασαν αναπόφευκτα το θέατρο και οδήγησαν σε μια σχεδόν νεκρή περίοδο τον Ιούλιο. Κάποιες παραστάσεις, παρά τις πρόβες που έγιναν και τη δουλειά προετοιμασίας από τους συντελεστές τους, αποφασίστηκε να τερματιστούν πριν καν ξεκινήσουν, ενώ κάποιες άλλες περιόρισαν σημαντικά τα θεατρικά τους ραντεβού, σε Αθήνα και περιφέρεια και τα μέρη που θα επισκέπτονταν, σε μια προσπάθεια εξορθολογισμού του διαθέσιμου budget και της πληρότητας των παραστάσεων.
Κάποιες παραστάσεις του θεατρικού χειμώνα, που πέρασε με σχετική εισπρακτική επιτυχία και κωμικό ως επί το πλείστον περιεχόμενο, περιόδευσαν, με στόχο να κεφαλαιοποιήσουν την Αθηναϊκή τους "επιτυχία" και κάποια επιπλέον εισιτήρια. Κάποιες άλλες παραστάσεις προορισμένες να παιχτούν στους ελάχιστους πλέον διαθέσιμους θερινούς θεατρικούς χώρους της πρωτεύουσας, με σκοπό να χαρίσουν κυρίως γέλιο, δροσιά και ξενοιασιά στους ταλαιπωρημένους Αθηναίους, σχεδιάστηκαν πρόχειρα, χωρίς γούστο και ελάχιστη έμπνευση, που ακόμα και το χαμόγελο του θεατή, αποδείχτηκε είδος εν ανεπαρκεία, όσο για πηγαίο και αυθόρμητο γέλιο, ούτε λόγος.
Οι παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας, που συνήθως έχουν εφαλτήριο την Επίδαυρο και το αρχαίο της θέατρο και στη συνέχεια περιοδεύουν ανά τη χώρα, παρά τις αντίξοες συνθήκες στάθηκαν συμπαθητικά κυρίως ως προς την προσέλευση του κόσμου, καθώς η τιμολογιακή πολιτική που εφαρμόστηκε, προσαρμόστηκε άμεσα στις κοινωνικές απαιτήσεις και άγγιξε το λαϊκό, μαζικό θέατρο. Οι μη Επιδαύριες, κινήθηκαν σε μια χρυσή μετριότητα, χωρίς να επιτύχουν πολλούς από τους στόχους και τους σκοπούς που ευαγγελίστηκαν αρχικά και ελάχιστες είχαν ευρεία ανταπόκριση στον κόσμο. Καλλιτεχνικές ενστάσεις γενικότερα υπήρξαν αρκετές, αλλά είναι δύσκολο να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Οι εκπτώσεις στην ποιότητα, αν είναι μικρές και αναστρέψιμες και δεν αποτελέσουν σήμα κατατεθέν, πρακτική και οιωνό για το μέλλον,ν μπορούν γρήγορα να ξεχαστούν σαν σημείο των καιρών. Άλλωστε ο ερχόμενος θεατρικός χειμώνας προβλέπεται σκληρός και αδυσώπητος για όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Το Φεστιβάλ Αθηνών με κάποιες επαναλήψεις της περσινής σεζόν, αλλά και αρκετές νέες και υποσχόμενες παραγωγές, κυρίως από νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες, κάλυψε σε σημαντικό βαθμό τις ανάγκες του κοινού για θέατρο και μπορεί να μην γνώρισε τις πιένες άλλων εποχών, είχε όμως συμπαθητική πληρότητα και κράτησε αρκετά ψηλά τη σημαία του θεάτρου. Και μεταξύ μας, αν δεν υπήρχε και αυτό, ο θεατρικός ζόφος της Αθήνας θα χτυπούσε κόκκινο. Ο Σεπτέμβριος ίσως κλείσει κάποιες τρύπες, αλλά το μέλλον, που είναι γενικότερα αβέβαιο, μπορεί να είναι και ολισθηρό.
Το καλοκαίρι του 2015 στάθηκε σκληρό με τον πολιτισμό, του άλλαξε κατευθύνσεις και στόχους και μάλιστα συχνά με βίαιο τρόπο, αλλά ο λύχνος του θεάτρου δεν έσβησε. Εξακολουθεί να υπάρχει, να καίει με συνέπεια και να υπόσχεται στον ταλαιπωρημένο Έλληνα, μια φυγή προς το όνειρο και μια πραγματικότητα, όπου κυρίαρχα χρώματα, δε θα είναι το γκρι και το μαύρο. Αρκεί να υπάρχει όραμα και τουλάχιστον οι στοιχειώδεις προοπτικές και δυνατότητες, αυτά τα όνειρα να μετουσιωθούν σε ειλικρινείς και αξιοπρεπείς παραστάσεις στο σανίδι, από ανθρώπους με ταλέντο, που έχουν το θέατρο στο αίμα τους και να περιοριστεί στο ελάχιστο η λογική της αρπαχτής και της προχειρότητας.
Ο πολιτισμός σε καιρό κρίσης, αποτελεί πυλώνα επιβίωσης για τον άνθρωπο και μια μεγάλη ελπίδα. Και τουλάχιστον στη χώρα μας, πρέπει να προσφέρεται σε επάρκεια.