ΕΙΔΑ ΤΟ BLACK LIGHT ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 10/12/2018 11:00
BLACK LIGHT
Σε σκηνοθεσία της Tea Alagic
Greenwich House Theater, New York, NY
Τις προάλλες έκανα παρέα μια πολύ ξεχωριστή κυρία, την Jomama Jones. Την συνάντησα σε ένα σταυροδρόμι και μου χαμογέλασε πονηρά, γνωρίζοντας ότι μαζί θα πρέπει να πάρουμε σύντομα μια απόφαση. Και τότε, η ντίβα της soul μουσικής, η ιέρεια αυτής της λαμπερής τελετουργίας, περπάτησε αργά στο ημίφως και με την μελωδική της φωνή με ρώτησε: “What if I told you it’s going to be alright? What if I told you … not yet?”
Το Black Light, μια παράσταση καμπαρέ, με τον δημιουργό Daniel Alexander Jones επί σκηνής, ο οποίος μεταμορφώνεται στο εδώ και χρόνια καλλιτεχνικό του alter ego, την Jomama Jones. H Jomama πρωταγωνιστεί σε αυτό το μουσικό ταξίδι που συνδυάζει στιγμές από το κίνημα απελευθέρωσης των δούλων της Αμερικής και της Μαύρης Ιστορίας, με στοιχεία Αφρικάνικου Μυστικισμού και μυθολογίας της Μητέρας-Θεάς, σε ένα περιτύλιγμα μουσικών αναφορών που περιλαμβάνουν Prince, Sade, Diana Ross και Tina Turner. H παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Joe’s Pub ως μέρος του Public Theater’s Under the Radar Festival τον Ιανουάριο του 2018. Η παραγωγή συνεχίστηκε στο Greenwich House Theater, σε σκηνοθεσία Tea Alagic, η οποία μεταμόρφωσε τον άλλοτε θεατρικό χώρο σε έναν ιερό χώρο προσφοράς και θαύματος.
Οι ιστορίες της Jomama απολύτως απολαυστικές και ακραία πολιτικές, τόσο στην σκέψη τους όσο και στην εκτέλεση τους, αποτέλεσαν μια όαση ουσιαστικού πολιτικού λόγου μέσα στην κατά τα άλλα επιδερμική σάτιρα με την οποία φλερτάρει αυτήν την εποχή το Αμερικάνικο θέαμα. Η μαγεία του Black Light βρίσκεται στο χιούμορ, το λαμπερό θέαμα, αλλά και στην ειλικρίνεια που η Jomama θέτει τον εαυτό της απέναντι στο περιβάλλον που την γέννησε. Σχολιάζοντας τα στερεότυπα που θέλουν τους μαύρους πολίτες της χώρας της να καταφεύγουν σε έναν αδικαιολόγητο και μην παραγωγικό θυμό, η Jomama ομολογεί ότι παλεύει να διαχειριστεί την οργή της για όσα συμβαίνουν. Τι θα έπρεπε να νιώθει κανείς μπροστά στις στατιστικές που δείχνουν ότι μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 2018, 850 άτομα σκοτώθηκαν (25% αυτών μαύροι) από την αστυνομία στις ΗΠΑ; Τι θα έπρεπε να κάνει με αυτόν τον θυμό; που να τον βάλει; που να τον χωρέσει; Πως τα έχουμε καταφέρει κι όταν αυτός ο θυμός μιλάει να ακούγεται πάντα γραφικός;
Η Jomama Jones ξέρει την διαφορετικές σημασίες της λέξης “μάρτυρας”. Ο μάρτυρας ως παρατηρητής σε ένα γεγονός που γίνεται μπροστά σου: όπως όταν βλέπεις μια θεατρική παράσταση, όπως όταν παρατηρείς ένα λιντσάρισμα στην Ομόνοια, όπως όταν στέκεις αμίλητος μπροστά σε μικρά διακριτικά coup d'état που τυχαίνουν ενίοτε βρε αδελφέ, αλλά και τι να κάνεις… Σε αντίθεση με αυτό, ο μάρτυρας στην Αφροαμερικανική κουλτούρα που κατά την Jomama σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη για όσα είδες. Μεγάλη η διαφορά νομίζω.
Στα τραγούδια και στα μικρά ανέκδοτα από την παιδική ηλικία της Jomama Jones δεν υπάρχει εχθρός. Λίγο μιλάει για τις συνθήκες που την οδήγησαν να πει αυτήν την ιστορία. Ποτέ δεν χάνει χιούμορ και την ευγένεια της. Κατονομάζει μόνο το σκοτάδι, την άβυσσο, το μαύρο του σύμπαντος οπού αν κοιτάξεις επίμονα θα μάθεις να διακρίνεις σιγά σιγά σκιές και φιγούρες.
Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις, όλοι στο κοινό γνωρίζουν το πρόβλημα. H Jomama τους καθησυχάζει με τον τρόπο της, τους διαβεβαιώνει ότι είναι με τους καλούς στο κεφάλαιο της ιστορίας που γράφετε τώρα. Η μυστική λέσχη που δημιουργεί παρέχει μια παρηγοριά στα μέλη της (ειδικά τους ανθρώπους που δεν ανήκουν σε κάποια μειονότητα): δεν φταίμε εμείς, δεν τον ψηφίσαμε εμείς, δεν το υποστηρίζουμε εμείς.
Έρχεται όμως μια στιγμή, που η Jomama αναρωτιέται ποιος είναι ο ενήλικας στο δωμάτιο που θα αναλάβει την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και ό,τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Και κάπου εκεί, αφού κοιτάξεις διακριτικά τους συνθεατές σου προσπαθώντας να απαλλαγείς της ευθύνης, συνειδητοποιείς ότι ο ενήλικας σε αυτό το δωμάτιο - και σε όλα τα δωμάτια - είσαι πλέον εσύ.