ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 17/01/2017 17:17
Ο Άντον Τσέχωφ γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1860 στο Ταγκανρόνγκ, μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας. Γιος παντοπώλη, ήταν το τρίτο από 6 παιδιά της οικογένειας. Ο παππούς του ήταν δούλος , όμως με χρήματα που κέρδισε κατάφερε να εξαγοράσει την ελευθερία της οικογένειάς του, για 700 ρούβλια το κεφάλι. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός, εξαιρετικά θρησκόληπτος και πολύ αυστηρός με την εκπαίδευση των παιδιών του.
Ο Τσέχωφ φοίτησε στο "Αριστοκρατικό", σχολείο της πλούσιας Ελληνικής Παροικίας. Το 1875, όταν η οικογένειά του καταστράφηκε οικονομικά, ο πατέρας του καταφεύγει στη Μόσχα. Ο Τσέχωφ όμως παραμένει στη γενέτειρά του και με χρήματα που εξοικονομεί, παραδίδοντας κατ΄ οίκον μαθήματα, καταφέρνει να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Στη συνέχεια εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή της Μόσχας. Θα ολοκληρώσει τις σπουδές του με επιτυχία, ενώ παράλληλα γράφει μικρά χιουμοριστικά διηγήματα σε περιοδικά για να ενισχύει οικονομικά την οικογένειά του. Θεωρείται μάλιστα ο καλύτερος συγγραφέας μικρών διηγημάτων όλων των εποχών.
Το επάγγελμα του γιατρού θα το εξασκήσει σε όλη του τη ζωή, εργαζόμενος ακούραστα για την καταπολέμηση της χολέρας, που μάστιζε εκείνα τα χρόνια τη κεντρική Ρωσία. Ο βαθύς ανθρωπισμός τον οδηγεί στον να προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν σε απόρους.
Εκτός από γιατρός όμως ο Τσέχωφ είναι και ασθενής! Η φτώχεια των παιδικών και νεανικών του χρόνων θα του κληροδοτήσει την φυματίωση, που θα τον ταλαιπωρήσει στο υπόλοιπο της ζωής του και τελικά θα τον νικήσει στα 44 του χρόνια. Παρά την επίγνωση της ασθένειάς του ο Τσέχωφ δουλεύει αδιάκοπα συνδυάζοντας με το ίδιο πάθος την ιατρική και την τέχνη. Άλλωστε και η σύζυγος και η ερωμένη του, όπως τις αποκαλούσε, υπηρετούσαν έναν σκοπό, τη θεραπεία του ανθρώπου, στο σώμα και την ψυχή του.
Το ταλέντο του ως συγγραφέα διηγημάτων αναγνωρίστηκε από νωρίς, θεατρικά έργα όμως άρχισε να γράφει σχετικά αργά στην καριέρα του. Τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα είναι σήμερα κοινώς αποδεκτά ως παγκόσμια κλασικά κείμενα. Ωστόσο αυτά δε γνώρισαν την αποδοχή του σύχρονού του κοινού παρά μόνο, όταν ο Τσέχωφ συνάντησε τον Στανισλάφσκι και το «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας» (1898). Σε συνεργασία με τον Στανισλάφσκι ανεβάζει αρχικά το θρυλικό «Γλαρο» (έργο που σε προηγούμενη παρουσίασή του είχε αποτύχει παταγωδώς).
Η συνεργασία αυτή, θα σημάνει την αρχή μιας εξαιρετικά επιτυχημένης πορείας του Τσέχωφ. Ακολουθούν "Ο Θείος Βάνιας", "Οι Τρεις Αδελφές" κι "Ο Βυσσινόκηπος".
Η ευρεία αναγνώρισή του επισφραγίζεται το 1899, με την εκλογή του ως μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας, θέση από την οποία αργότερα θα παραιτηθεί, διαμαρτυρόμενος για την ακύρωση της εκλογής του Γκόρκι.
Από τη συνεργασία του με το θίασο του Στανισλάφσκι, θα προκύψει όμως και ένας γάμος! Ο γάμος του Τσέχωφ με την ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης, Όλγα Κνίπερ.
Ο Τσέχωφ θα αναγκαστεί να φύγει από τη Ρωσία, μετά την πρεμιέρα του «Βυσσινόκηπου» λόγω της επιδείνωσης της υγείας του.
Τη 2α Ιουλίου του 1904 ο Τσέχωφ πεθαίνει στη Γερμανία.
Το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε τη ζωή θα τον συνοδέψει και στο θάνατό του! Η σορός του μεταφέρεται σ' ένα βαγόνι με στρείδια! Από λάθος, οι παριστάμενοι ακολουθούν έναν άλλο νεκρό στρατιωτικό, με τη συνοδεία μπάντας!
Θάφτηκε στο κοιμητήρι Νοβοντέβιτσι και πάνω από τον τάφο του γέρνουν τα κλαριά μιας κερασιάς (ο πραγματικός τίτλος του "Βυσσινόκηπου" είναι "Ο Κήπος Με Τις Κερασιές")!
«Χρειαζόμαστε νέους τρόπους έκφρασης, κι αν δεν μπορούμε να τους δημιουργήσουμε, καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα», λέει ο Τσέχωφ δια στόματος Τρέπλιεβ στο «Γλάρο».
Ο ίδιος αντιτάχθηκε στις παραδεδομένες θεατρικές νόρμες και πρότεινε νέους τρόπους, όπως διακαώς ποθούσε κι ο ήρωάς του. Γι’ αυτό τα έργα του αρχικά δεν είχαν ανταπόκριση στο κοινό, μέχρι που άρχισε να συνεργάζεται με τον Στανισλάφσκι, ο οποίος επίσης πρότεινε έναν νέο κώδικα για την τέχνη του θεάτρου.
Τα έργα του Τσέχωφ, που ο ίδιος ονόμαζε «κωμωδίες», παρά το τραγικό τέλος που συνήθως είχαν, αφηγούνται μια φαινομενικά απλή και καθημερινή ιστορία. Η προσοχή του δραματουργού επικεντρώνεται στους χαρακτήρες, που αδρανούν και πλήττουν , όμως ταυτόχρονα πάντα ονειρεύονται και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, όπως και ο δημιουργός τους.
«Το δράμα γίνεται μέσα στον άνθρωπο και όχι στις ακραίες του εκδηλώσεις», συνήθιζε να λέει, και ακολουθώντας με χειρουργική ακρίβεια τη σκιαγράφηση της εσωτερικής ζωών των προσώπων, κατάφερε να γράψει μερικούς από τους ωραιότερους ρόλους του παγκόσμιου θεάτρου.
Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής είναι κεντρικό δραματικό θέμα στα έργα του . Ο χρόνος που περνά και η φθορά, παράλληλα με τις προσωπικές τους επιλογές, αφήνουν τα πρόσωπα αδικαίωτα.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό στα έργα του Τσέχωφ είναι το ανεκπλήρωτο του έρωτα. Η ανεπανάληπτη γοητεία του πάντως οφείλεται στο ότι παρουσιάζει τη ζωή όπως είναι, αφού πρώτα την απελευθερώσει από τη χυδαιότητα, που ίδιος απεχθανόταν, εστιάζοντας με ευαισθησία και χιούμορ στον άνθρωπο.