ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 06/06/2016 11:18
Το έργο του Καταλανού Τζόρντι Γκαλθεράν με τίτλο ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, με τον Παντελή Δεντάκη στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Ένα έργο επίκαιρο, στο πνεύμα της χρηματοοικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη, όπου ένας υποψήφιος δανειολήπτης, ζητάει ένα μικρό σχετικό δάνειο από μία τράπεζα και το διαπραγματεύεται με το διευθυντή, έχοντας σα μόνο εχέγγυο το λόγο του. Όταν εισπράττει την (αναμενόμενη) άρνηση στο αίτημά του, καταφεύγει σε λύσεις αθέμιτες, απειλώντας το διευθυντή ότι θα αποπλανήσει τη γυναίκα του σεξουαλικά, καθώς ένα από τα μεγάλα του ταλέντα είναι ότι οι γυναίκες τον βρίσκουν ακαταμάχητο. Το δάνειο τελικά το παίρνει και αποφασίζεται να τσεκάρει (σε συνεννόηση πάντα με το διευθυντή) πόσο πιστή είναι η εν λόγω κυρία.
Παραλείποντας τις λεπτομέρειες τις οποίες μπορείτε να δείτε στη σκηνή, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να βγάλει χρήματα με νόμιμο και διαφανή τρόπο στη σημερινή εποχή, ενώ ο διευθυντής βγαίνει από τις χίμαιρές του, ανακαλύπτοντας μια πικρή αλήθεια. Το κείμενο έχει σίγουρα μια παραδοξότητα που κινεί τα νήματα όλης της πλοκής, αλλά αυτή εξαντλείται γρήγορα και μετά το πρώτο μισό του έργου, αυτό αναλώνεται σε μια επανάληψη μοτίβων και σκηνών, η οποία κάπου κουράζει και μειώνει αισθητά την αίσθηση του απρόβλεπτου και την πρωτοτυπία της αρχικής ιδέας.
Η διασκευή του κειμένου από την ομάδα Els de Paros με ροή και συνέχεια, αν και κάποιες γλωσσικές ακρότητες (αχρείαστες ακόμα και για το κωμικό μομέντουμ της παράστασης) δεν αποφεύχθηκαν.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και ο Παντελής Δεντάκης, ανέλαβαν τη σκηνοθετική επιμέλεια του έργου και έχοντας λάβει υπόψη τους τις αδυναμίες του κειμένου, φρόντισαν να διατηρήσουν όσο μπόρεσαν την πρωτοτυπία της αρχικής ιδέας, ποντάροντας σε ένα γρήγορο (σχεδόν φρενήρη) ρυθμό, αλλά και στην απόλυτη εκμετάλλευση του κωμικού ταλέντου των δύο πρωταγωνιστών, αλλά και στη σκηνική τους χημεία ως διδύμου. Κάποια σκαμπανεβάσματα βέβαια δεν αποφεύγονται, αλλά ο θεατής δεν προλαβαίνει να χαλαρώσει και να χάσει τον ειρμό της παράστασης. Υπάρχει μια υπερβολή σε κάποιες σκηνές, είτε σε επίπεδο φωνητικής έντασης, είτε δυναμικότητας στην κίνηση, ακόμα και συνδυασμός των δύο. Αν και το τέμπο του έργου βαδίζει κυρίως σε κωμικά μονοπάτια, με λίγες δραματικές πινελιές, οι υπερβολές αυτές, αντί να τονίζουν την προσπάθεια των ηθοποιών, μάλλον την υποτιμούν. Γενικά διέκρινα και ένα περιθώριο αυτοσχεδιαστικό, που είχε δοθεί στους πρωταγωνιστές για να χειριστούν κάποιες σκηνές, το οποίο λειτούργησε μάλλον απελευθερωτικά για τους ίδιους και το κοινό, σε σχέση με την κούραση που έβγαλε το κείμενο από κάποιο σημείο και μετά.
Έξυπνη γενικά σκηνοθεσία, με επιμέρους κορυφώσεις, η οποία ενίσχυσε τα δυνατά σημεία του έργου, ώστε να επικαλύψουν (κατά το δυνατόν) τα αδύνατα.
Ο Γιάννης Σαρακατσάνης είναι ο απελπισμένος υποψήφιος δανειολήπτης, ο οποίος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να πετύχει ένα μικρό δάνειο. Με έντονη κωμική φλέβα και εκφραστικότητα προσώπου και σώματος, πλάθει έναν παράδοξο χαρακτήρα με έντονα στοιχεία αυτοσαρκασμού. Υπάρχουν κάποιες λίγες σκηνές που ίσως διολισθαίνει στην καρικατούρα και παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του, αλλά τελικά συνεργάζεται εξαιρετικά με το συμπρωταγωνιστή του.
Σημαντικές είναι και οι μουσικές στιγμές, σε σύνθεση Φοίβου Δεληβοριά, με στίχους παρωδία, που ξεκουράζουν το κοινό, το "λύνουν" και το προετοιμάζουν για την επόμενη κωμική σκηνή.
Ο Μιχάλης Οικονόμου είναι ο έτερος πρωταγωνιστής στο ρόλο του διευθυντή της τράπεζας, ο οποίος προσεγγίζει το ρόλο του με ένα πιο σοβαρό αρχικό προφίλ (όπως άλλωστε του υπαγορεύει και ο ρόλος), το οποίο σιγά, σιγά το κατακερματίζει, οδηγώντας το χαρακτήρα του σε μια αυτοδιαπόμπευση, αλλά με ένα εστέτ και ειρωνικά χαριτωμένο τρόπο. Ο κάθε ηθοποιός διατηρεί το προσωπικό κωμικό του στυλ, αλλά συνδυάζονται πολύ καλά στη σκηνή, δημιουργώντας ένα πολύ αξιόλογο δίδυμο.
Όπως προείπα, η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, αποτέλεσε σημαντικό εργαλείο στη ροή της παράστασης, τόσο ως μουσικό διάλειμμα, όσο και για την "κενότητα" των στίχων. Πολύ καλή έμπνευση η ενσωμάτωσή της.
Το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού, με αρκετή δόση τυπικότητας και απλής διεκπεραίωσης, δίνει ένα κλασσικό γραφείο διευθυντή τράπεζας, χωρίς κάποια πρωτοτυπία, ενώ και τα κοστούμια των ηθοποιών ήταν γενικά αναμενόμενα.
Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, παιχνιδιάρικοι και απόλυτα προσαρμοσμένοι στο γρήγορο ρυθμό της παράστασης. Έξυπνοι και ευφάνταστοι.
Συμπερασματικά, η παράσταση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κατάφερε να διασωθεί και να αφήσει μια καλή γενική εντύπωση, χάρη στην έξυπνη και ρυθμική σκηνοθετική οπτική που ακολουθήθηκε, στο ταλέντο των ηθοποιών της και στη σκηνική τους χημεία. Αρκετά τα αδύνατα σημεία του κειμένου, το οποίο δε φτάνει ούτε στο ελάχιστο άλλα κείμενα του ίδιου συγγραφέα (π.χ. Μέθοδος Γκρόνχολμ), τα οποία έγιναν αισθητά μεν, αλλά υπερκαλύφθηκαν από τις δυνατές στιγμές του έργου.