SWEET CHARITY - ΚΡΙΤΙΚΗ

---

• Ημερομηνία: Πέμπτη, 12/05/2016 16:16
• Κατηγορία: Κριτική Onlytheater

Το γνωστό και βραβευμένο μιούζικαλ του Bob Fosse (σε κείμενο Neil Simon, μουσική Cy Coleman και στίχους της Dorothy Fields) SWEET CHARITY, σκηνοθετεί ο Chet Walker στη σκηνή του Θεάτρου Badminton.

Στηριγμένο στις κινηματογραφικές "Νύχτες της Καμπίρια" του Φελίνι, σε πολύ πιο αμερικανική και παραμυθένια εκδοχή, εστιάζει στη γεμάτη αισιοδοξία, εκφραστικότητα και θετική διάθεση της Charity Hope Valentine, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα της καλλιτέχνιδας του φτηνού καμπαρέ και να βελτιώσει τη ζωή της.

Εκμεταλλευόμενη κάποιες συγκυρίες και γνωριμίες που γίνονται τυχαία, καταφέρνει τελικά, να πετύχει το σκοπό της για το happy end ενός μιούζικαλ, που έχει κέφι, αρμονικό συνδυασμό χορού και μουσικής, χιούμορ (έστω και αφελές σε αρκετές περιπτώσεις) και καταφέρνει να διατηρεί μια φρεσκάδα, εμποτίζοντας με ζωντάνια και ευφρόσυνο ενδιαφέρον το θεατή του.

Η ελληνική απόδοση του κειμένου έγινε από τους Γιώργο Καπουτζίδη και Στέφανο Πατρώνη, οι οποίοι κατάφεραν να διατηρήσουν αναλλοίωτο το χαρακτήρα, τη ροκ διάθεση και την προσωπικότητά του, έτσι χωρίς να φαίνεται παρωχημένο και άτοπο για τα ελληνικά δεδομένα. Η απόδοση των στίχων των τραγουδιών στα Ελληνικά έγινε από το Γεράσιμο Ευαγγελάτο και είναι ταιριαστά με το πνεύμα των αρχικών.

Η σκηνοθεσία ανήκει στον Chet Walker, στενό συνεργάτη του Bob Fosse και συνεπώς οικείο με το πνεύμα και την αρχική προσέγγιση του δημιουργού του. Οι κωμικές σκηνές είναι παρούσες σε καίρια σημεία των λίγο αφελών σκηνών πρόζας και μαζί με τη συνεχή κίνηση και το μπρίο των τραγουδιών, δημιουργείται ένα σύνολο που όχι μόνο δεν κουράζει (παρά τη μεγάλη του διάρκεια), αλλά διασκεδάζει εμφανώς το θεατή προσφέροντας πολύπλευρη πνευματική και ψυχική "ξεκούραση". Ο ρυθμός είναι λίγο χαλαρός στην αρχή, αλλά μετά το πρώτο αναγνωριστικό εικοσάλεπτο, όπου γνωριζόμαστε με τους (αρκετούς) χαρακτήρες της παράστασης ανεβάζει στροφές και διατηρεί μια γρηγοράδα και μια ζωντάνια, μέχρι το τέλος της. Συνοδοιπόροι το ταλέντο και η ζωτικότητα των ηθοποιών του, αν και κάποιες επιλογές είναι ελαφρώς κατώτερες από κάποιες άλλες. Αλλά στο σύνολο έχει στα χέρια του ένα δυναμικό σύνολο τόσο στους πρώτους, όσο και στους δευτερεύοντες ρόλους και οι όποιες αδυναμίες (κυρίως στο τραγουδιστικό κομμάτι) καλύπτονται από την ομαδική προσπάθεια. Γενικότερα, η παράσταση δεν ευαγγελίζεται βαθυστόχαστα μηνύματα, αλλά στοχεύει απευθείας στην τέρψη του θεατή, αποτελώντας μια θεατράλε έκδοση του κλασσικού αμερικάνικου ονείρου. Ενός ονείρου ξένου και εντελώς διαφορετικού και ίσως μακρινού από την ελληνική πραγματικότητα, αλλά ντυμένο με ένα περιτύλιγμα σχεδόν κλασσικού παραμυθιού που δεν παύει να θέλγει και να διατηρεί σημαντικό ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης αφήνει περιθώρια αυτοσχεδιασμού στη σκηνή, αλλά διατηρεί καθόλη τη διάρκεια του έργου τα ηνία του, χωρίς να χάνεται ο έλεγχος, η καθοδήγηση και η γραμμή της προσέγγισής του.

Η Σμαράγδα Καρύδη αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τσάριτυ, γύρω από την οποία χτίζεται όλο το οικοδόμημα του συγκεκριμένου μιούζικαλ. Και με εξέπληξε ευχάριστα η άνεση με την οποία η δημοφιλής ηθοποιός χειρίστηκε το ρόλο. Σα να ήταν έτοιμη από καιρό να υποστηρίξει έναν παρόμοιο χαρακτήρα, ξετυλίγει όλο το νάζι και την ερμηνευτική τσαχπινιά που διαθέτει και δημιουργεί μια ηρωίδα γλυκιά, αισιόδοξη, λίγο αφελή ίσως, αλλά με μια υπέροχα αθώα αφέλεια που θαρρείς της βγαίνει αυθόρμητα και την κάνει αυτόματα συμπαθή στο κοινό και κορίτσι της διπλανής πόρτας. Κινητικά στάθηκε εξαιρετικά, συντονισμένη σχεδόν απόλυτα με τις χορογραφίες, ενώ και στο τραγουδιστικό κομμάτι δεν υστέρησε, αφού απέφυγε τις ακρότητες και κινήθηκε σε όρια επιτρεπτά για τη φωνή της. Μία πολύ ολοκληρωμένη παρουσία μίας ηθοποιού, που αποδεικνύει εμπράκτως πόσο πολυτάλαντη είναι.

Η Νάντια Μπουλέ, ενσαρκώνει το χαρακτήρα της Helene, φίλη και συνάδελφο της Charity και δείχνει πλέον ότι έχει εντρυφήσει στο μιούζικαλ και στις ιδιαιτερότητές του. Εξαιρετική στα τραγούδια της, έχει απλωθεί σε μεγάλη φωνητική γκάμα και με τη δουλεμένη της κίνηση, δικαιολόγησε απόλυτα την επιλογή της, ενώ και στην πρόζα δεν υστέρησε σημαντικά, αν και εκεί χρειάζεται λίγη ακόμα προσπάθεια.

Σε παρόμοια επίπεδα κυμάνθηκε και η Ντορέττα Παπαδημητρίου ως Nickie, η οποία και λόγω παρελθόντος ήταν άψογη στο κινητικό της κομμάτι και πολύ καλή στο τραγουδιστικό, ενώ οι ερμηνευτικές ανάγκες ήταν σχετικά μικρές και δεν υπήρξαν υψηλές απαιτήσεις στις οποίες να μην ανταποκρίθηκε.

Ο Νίκος Αρβανίτης ήταν ο Herman, ο οποίος με μία μεστή, ζεστή και δυναμική ερμηνεία, έκανε αισθητή την παρουσία του στη σκηνή και είχε και μια σχετική επάρκεια στο κινητικό και φωνητικό κομμάτι του ρόλου του.

Ο Σταύρος Ζαλμάς παίζοντας τον Vittorio Vidal και βοηθούσης και της εξωτερικής του εμφάνισης, στάθηκε μια σχεδόν ιδανική επιλογή για το συγκεκριμένο ήρωα και σαν περιτύλιγμα, αλλά και σαν ουσία, όσον αφορά το ερμηνευτικό κομμάτι της σκηνικής του παρουσίας, όπου είχε άνεση και στυλ. Δεν τα κατάφερε όμως καθόλου καλά στο τραγουδιστικό κομμάτι του ρόλου του, όπου έδειξε παράταιρος και χωρίς να μπορεί να τον στηρίξει και να τον βγάλει ολοκληρωμένα σε πέρας.

Αντίθετα, ο Μέμος Μπεγνής στο ρόλο του Oscar Lindquist, με πολύ μεγαλύτερη εξοικείωση, ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στις φωνητικές και κινητικές απαιτήσεις του ήρωά του και του έδωσε μια γλυκιά και νεανική χροιά που ταίριαξε σε μεγάλο βαθμό με την αντίστοιχη περσόνα της Τσάριτυ.

Η Αρετή Πασχάλη ερμήνευσε την Ursula με κάποια σχετική δόση υπερβολής και δεν έδειξε σε καμία στιγμή απελευθερωμένη και άνετη με την ηρωίδα και απόλυτα εξοικειωμένη με αυτή, αλλά έμοιαζαν ακόμα να αναζητούν η μία την άλλη στη σκηνή.

Ο Ivan Svitailo ήταν ο Big Daddy και πλέον έχει πάρει τον αέρα από παρόμοιους ρόλους, που δείχνουν να του ταιριάζουν και να του "βγαίνουν" με άνεση και φυσικότητα, τόσο όσον αφορά το τραγούδι, όσο φυσικά και την αρμονία στην κίνηση.

Ο πολυπληθής θίασος που συμπληρώνει και επικουρεί τους πιο βασικούς ρόλους και αποτελεί βασικό συστατικό της τελικής φαντασμαγορίας του εγχειρήματος, αποτελείται από τους Benji Adeyemo, Idra Kayne, Alexander Qejvanaj, Ελένη Αλεξανδρή, Δημήτρη Γαλάνη, Δημήτρη Γκεοργκίεβ, Δημήτρη Καραλή, Κατερίνα Κασμερίδου, Ελένη Κατζόλα, Μαριλού Κατσαφάδου, Έλενα Κέκκου, Ιωάννα Κερασοπούλου, Κρίστη Κουπάτο, Ευγενία Λιάκου, Άννα Μάγκου, Γιάννη Μανιατόπουλο, Κοσμά Μεταξόπουλο, Θεμιστοκλή Παυλή, Δέσποινα Σακελλαροπούλου, Νατάσα Σαραντοπούλου και Δημόκριτο Σηφάκη. Εντύπωση μου προκάλεσε η πολύ μικρή συμμετοχή στην παράσταση της Shaya, η οποία δεν έδειξε σχεδόν τίποτα από τις μεγάλες της δυνατότητες.

Τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα εναλλασσόμενα, μεγαλοπρεπή, κατάλληλα για τη φαντασμαγορία του συγκεκριμένου μιούζικαλ και προσαρμοσμένα στις μεγάλες τεχνικές δυνατότητες του θεάτρου.

Τα κοστούμια της Τότας Πρίτσα και αυτά ταγμένα στη λογική του υπερθεάματος, αλλά χωρίς υπερβολές και κιτς επιλογές, έντυσαν σωστά και κομψά τους χαρακτήρες.

Η χορογραφία και η συνολική επιμέλεια της κίνησης ανήκει στον ίδιο το σκηνοθέτη.

Τα φώτα της Ελευθερίας Ντεκώ, ακολούθησαν τους πρωταγωνιστές και τα πλάνα τους, ενώ η εξαιρετική ενορχήστρωση της μουσικής και των τραγουδιών ανήκει στο μετρ του είδους Αλέξη Πρίφτη.

Συμπερασματικά, στη σκηνή του Badminton αναβίωσε ένα μιούζικαλ, που στόχο είχε να μας πει μια απλή ιστορία του αμερικάνικου ονείρου και να τέρψει το θεατή με τη μουσική και τα τραγούδια του. Και πέτυχε εν γένει τους στόχους του, καθώς ο θεατής φεύγει γεμάτος με όμορφες εικόνες, έντονα χρώματα, χαρούμενους ήχους και μουσικές, συντονισμένη και αρμονική χορογραφία και μία χαριτωμένη, γλυκιά και τσαχπίνα Τσάριτυ που κερδίζει τις εντυπώσεις.

---