Η ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 17/06/2016 16:40
Η Άννα Παναγιωτόπουλου σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο OnlyTheater.
- Το χειμώνα θα παίξετε, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, στο «Glorious», ένα έργο που αγαπάτε πολύ.
Ναι, όντως. Η παράσταση θα παιχτεί στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ο θίασος δεν έχει κλείσει ακόμα, το μόνο σίγουρο προς το παρόν, είναι ότι θα παίζει η Κατιάνα Μπαλανίκα. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που αγαπούσε πολύ την όπερα και ήθελε να γίνει υψίφωνος, αλλά ήταν τελείως φάλτσα. Όμως εκείνη έδωσε όλα τα χρήματα της για να γίνει σοπράνο, γιατί πίστευε σε αυτό τόσο πολύ. Είναι ένα πολύ αισιόδοξο έργο, γιατί τελικά αυτή η γυναίκα με την επιμονή της καταφέρνει να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Και το πολύ αστείο: φανταστείτε ότι περνάει από οντισιόν το κοινό στις συναυλίες της… Την έχω ακούσει και ήταν πράγματι πολύ κακή, δεν αντιμετωπίζεται… (γέλια).
- Όμως αν δεν είχε χρήματα, θα είχε καταφέρει να εκπληρώσει την επιθυμία της;
Όχι, αλήθεια είναι αυτό, το λέει και η ίδια άλλωστε. Εκείνη όμως ζει το όνειρό της. Εμένα πάντα με γοήτευαν οι χαρακτήρες που ζουν έξω από την πραγματικότητα, γι΄αυτό την αγάπησα αυτή την ηρωίδα.
- Τι μας κάνει να θέλουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε φτιαγμένοι;
Δεν ξέρω, εγώ δεν θα το έκανα ποτέ, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Εκείνη την ωθεί η μεγάλη της αγάπη για τη μουσική…
- Περάσατε μια μεγάλη περιπέτεια με αυτό το έργο…
Ναι. Αλλά δεν θέλω πια να τη θυμάμαι. Με πλήγωσε όμως πολύ.
- Την ταινία με την Μέριλ Στριπ την είδατε;
Α παπα, θα αυτοκτονήσω άμα δω τη Στριπ! Είναι τόσο σπουδαία ηθοποιός!
- Kυρία Παναγιωτόπουλου τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα στο θεατρικό τοπίο. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή τη νέα κατάσταση;
Δεν την αντιμετωπίζω. Τραβάω το δικό μου δρόμο και κάνω αυτό που πιστεύω και ό,τι δεν θέλω να κάνω, δεν το κάνω. Καταρχήν έχουν γίνει λίγο σαν πολυκαταστήματα τα θέατρα σήμερα, δεν υπάρχουν οι παλιοί επιχειρηματίες που αγαπούσαν τη δουλειά και ήταν μέσα στις παραστάσεις. Αυτή η «γλυκιά βιοτεχνία» που ήταν κάποτε το θέατρο, δεν υπάρχει πια. Αλλά γενικώς έχει αλλάξει η ζωή, οπότε και το θέατρο συμπαρασύρεται. Το εντυπωσιακό είναι ότι το κοινό δεν έχει μειωθεί. Ο κόσμος δείχνει πως έχει ανάγκη το θέατρο και την τέχνη.
- Εσάς πώς σας επηρεάζει αυτή η κατάσταση;
Δεν μπορώ να ρισκάρω εύκολα να κάνω πράγματα που θα είχα κέφι να κάνω. Όμως δεν είμαι αχάριστη, είμαι πολύ χορτασμένη από ρόλους και παραστάσεις, οπότε δεν μαραζώνω..
- Υπάρχουν ρόλοι όμως που ονειρεύεστε;
Πάρα πολλοί. Αλλά δεν κολλάω, ούτε μου γίνεται κάτι εμμονή. Τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, ας πούμε, θα ήθελα να την κάνω, αλλά ξέρω ότι είναι μια πολύ δύσκολη παραγωγή, οπότε δεν τολμάω ούτε καν να την προτείνω. Ένας ρόλος που πάντα ονειρευόμουν να παίξω και τελικά τον έκανα και μάλιστα με πολύ καλές συνθήκες, ήταν η Μαντάμ Σουσού. Την αγαπώ πολύ αυτή δουλειά, τότε όμως και η τηλεόραση ήταν αλλιώς…
- Ποιες δουλειές σας ξεχωρίζετε;
Όλο το Ελεύθερο Θέατρο και κυρίως «Το τραμ το τελευταίο» που ήταν όλες οι αναμνήσεις μας από τη δεκαετία του ’50, τότε που ήμασταν ακόμα παιδιά. Την είχαμε φτιάξει με πολύ κέφι αυτή την παράσταση. Η συλλογικότητα του Ελεύθερου θεάτρου, ήταν κάτι το μοναδικό. Δεν είχαμε λεφτά τότε, αλλά δεν μας ένοιαζε. Βέβαια ήμασταν παιδιά.
- Πώς ξεκίνησε το Ελεύθερο Θέατρο;
Από τη δραματική σχολή του Εθνικού, από την τάξη που ήταν ένα χρόνο μικρότεροι από εμένα και τον Σταμάτη Φασουλή. Φοβερή ομάδα: ο Σκυλοδήμος, ο Αρζόγλου, η Μαλτέζου, Βαγενά, ποιον να πρωτοθυμηθώ. Εγώ τότε έπαιζα αλλού και με προσέγγισε ο Μηνάς ο Χατζησάββας και μου είπε να μπω κι εγώ. Μέτα ήρθε και ο Σταμάτης… Όλα αυτά συνέβαιναν μέσα στη Χούντα, ήταν μοναδικές στιγμές.
- Πώς βλέπετε σήμερα το θέατρο στην Ελλάδα;
Έχουμε πολλούς ταλαντούχους ηθοποιούς. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η λογική της παρέας που επικρατεί. Βέβαια κι εμείς ως παρέα ξεκινήσαμε, αλλά ήταν αλλιώς τότε οι συνθήκες. Έχει χάσει λίγο την ελευθερία του το θέατρο.
- Η νέα γενιά σήμερα ηθοποιών πώς σας φαίνεται;
Τους θαυμάζω πολύ, όχι όλους βέβαια, γιατί υπάρχει και μεγάλο ψώνιο, αλλά οι νέοι σήμερα κάνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και λυπάμαι που δεν έχω χρόνο, λόγω του ότι συνέχεια δουλεύω, να βλέπω περισσότερες παραστάσεις.
- Τι θα λέγατε σήμερα σε ένα παιδί που θέλει να γίνει ηθοποιός;
Στα παιδιά που έρχονται να τα ακούσω, λέω την αλήθεια. Αν αισθάνομαι ότι έχουν ταλέντο το λέω. Μάλιστα κάποτε είχε έρθει ένα παιδί, που τώρα είναι πολύ καλός ηθοποιός και τον είδα πριν δώσει εξετάσεις. Του είπα τότε να πάει παντού κι ότι εγώ θα βάλω μέσο για να μπει, επειδή δεν τους έχω καμιά εμπιστοσύνη. Πράγματι πέρασε και τότε μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι δεν χρειαζόταν να μιλήσω γι’ αυτόν, θα τον έπαιρναν ούτως ή άλλως. Σε μια άλλη κοπέλα είπα το αντίθετο και με άκουσε, και τώρα έγινε σκηνοθέτης.
- Τι διακρίνετε σε κάποιον και λέτε ότι έχει ταλέντο;
Να μπορεί να μπαινοβγαίνει σε χαρακτήρες. Είναι μια ιδιορρυθμία αυτό, δεν μπορείς να είσαι στα καλά σου για να το κάνεις και χρειάζεται ο ψυχισμός σου να έχει μια ευελιξία για να μπορεί να ταυτίζεσαι, να γίνεσαι ο ρόλος. Αυτό δεν μαθαίνεται, οι τεχνικές διδάσκονται, όχι η ουσία.
- Τι κάνει μια παράσταση καλή;
Όταν είναι φτιαγμένη με συνέπεια και φαντασία, όταν οι ηθοποιοί δίνονται με αγάπη σε αυτή και κυρίως όταν είναι κοντά στο πνεύμα του έργου. Ίσως είμαι μεγάλη πια, αλλά δεν μου αρέσουν οι μοντερνιές, αν και η αλήθεια είναι πως πάντα πίστευα ότι ένα σημαντικό έργο πρέπει να το σέβεσαι.
- Εσείς πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Ήμουν τριών και τεσσάρων, ούτε που θυμάμαι. Βασικά ήθελα να γίνω καθαρίστρια- έτσι έλεγα- γιατί δεν με άφηναν να κάνω δουλειές. Έβλεπα μια κυρία λοιπόν στο δρόμο να σκουπίζει και τη ζήλευα. Το επόμενο που είπα ότι θέλω ήταν να γίνω ηθοποιός.
- Φέτος σκηνοθετήσατε στη Θεσσαλονίκη. Σας εκφράζει ο ρόλος του σκηνοθέτη;
Τώρα που το δοκίμασα, είδα πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις σφαιρικά όλο το έργο. Αλλά πάντα προτιμώ να παίζω..
- Δεν έχετε πει ποτέ «κουράστηκα»;
Όχι ποτέ, αλλά δυο χειμώνες που ήμουν στην Τήνο είπα «Κοίτα να δεις πώς είναι η ζωή των ανθρώπων που είναι τα Χριστούγεννα στα σπίτια τους, που μπορούν να πάνε μια βόλτα»… Δεν είναι όμως εύκολο να αφήσεις μια δουλειά που την αγαπάς. Δεν νομίζω άλλωστε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, θα τα έκανα θάλασσα.
- Δεν έχετε ποτέ απογοητευτεί;
Πολλές φορές. Και από ανθρώπους και από μια αποτυχία, αλλά όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Δεν μένουν όμως μέσα μου, μου περνάνε εύκολα.