Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ ΣΤΟ ΟNLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 06/07/2016 12:25
Εφτά ώρες θα διαρκεί η παράσταση που έστησε ο Γιάννης Κακλέας με την ομάδα του, με πρόθεση να μας μεταφέρει στο σύμπαν της μεγάλης σύγχρονης συγγραφέα, της Σάρα Κέην, που αν και έδωσε τέλος στη ζωή της, πάντα αναζητούσε το φως.
Ο Γ. Κακλέας εξηγεί πως η «παράσταση ξεκινάει στις δώδεκα μετά τα μεσάνυχτα, με δράσεις των ηθοποιών που λαμβάνουν χώρα σε μια πόλη νύχτας, τις ώρες κοινής ανησυχίας, όπως τις έχουμε ονομάσει. Αυτό το πρώτο μέρος διαρκεί μέχρι τις 4:48, οπότε η σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα χώρο ψυχιατρικό και παρουσιάζεται η «Ψύχωση 4:48». Το όλο εγχείρημα είναι μια απόπειρα προσέγγισης του κόσμου της Σάρα Κέην».
Στο πρώτο μέρος οι ηθοποιοί με κείμενα της ίδιας της Κέην, από διάφορα έργα της («Λαχταρώ», «Καθαροί πια» κ.α), αλλά και δικά τους- κείμενα εξομολογητικά, καταθέσεις ψυχής- που προέκυψαν μέσα από αυτοσχεδιασμούς, μας εισάγουν στο σύμπαν αυτής της ιδιαίτερης ποιήτριας.
Oι θεατές, όπως λέει και ο σκηνοθέτης, δεν χρειάζεται να γνωρίζουν το έργο της Κέην, για να παρακολουθήσουν την παράσταση, αλλά να έχουν τη βαθιά επιθυμία και διάθεση να βιώσουν αυτή την εμπειρία. Η ώρα διεξαγωγής τα παράστασης είναι δύσκολη, καθώς τη νύχτα οι αντοχές μειώνονται, γι’ αυτό το λόγο έχουν καταργηθεί οι τέσσερις πρώτες σειρές, και έχει διαμορφωθεί ένας χώρος με μαξιλάρια και sleeping bags, όπου μπορείτε να ξεκουραστείτε ακόμα και να κοιμηθείτε. Οι ηθοποιοί με ένα φλιτζάνι τσάι, θα φροντίσουν να σας ξυπνήσουν την ώρα που θα ξεκινήσει η «Ψύχωση».
«Δεν είναι ένα δρώμενο οπού εύκολα μπορείς να βγαίνεις και να μπαίνεις, είναι ένα δρώμενο μυητικό. Ο θεατής πρέπει να έχει την επιθυμία να καταβυθιστεί στον κόσμο της Κέην . Το πείραμα είναι πώς θα βιώσουμε αυτή την ώρα της διαύγειας, όπως την θεωρεί η ίδια, την ώρα που αιωρείσαι μεταξύ ζωής και θανάτου», μας εξηγεί ο Γιάννης Κακλέας.
«Η Σάρα Κέην μπορεί να έχει γίνει μόδα και πολλοί να πειραματίζονται με αφορμή το έργο της, εντός κι εκτός εισαγωγικών. Κατά τη γνώμη μου είναι μια κλασική πια, σύγχρονη συγγραφέας, που η αρρώστια της δεν είναι αυτό που έρχεται σε πρώτο πλάνο, αλλά ο τρόπος που εκείνη είδε τον κόσμο. Μας αφορά ως μια ευαίσθητη μαρτυρία, για έναν κόσμο απάνθρωπο και βίαιο. Μάλιστα όταν κάποτε τη ρώτησαν για τις σκηνές βίας στα έργα της, εκείνη απάντησε: «Σας ενοχλεί η βία στα κείμενά μου και όχι η βία στην κοινωνία ή στην οικογένεια; Πόσο υποκριτές είστε!». Δεν είναι λοιπόν απλώς μια καταθλιπτική συγγραφέας, αλλά ένας άνθρωπος με διεισδυτική ματιά, που μας καλεί να δούμε αυτό που μας συμβαίνει», σημειώνει ο κ. Κακλέας, ο οποίος πιστεύει ότι η ίδια αυτοκτόνησε επειδή δεν ήθελε να καταλήξει ανίκανη και ανοητική τελικά. Γι΄ αυτό συντόμευσε αυτό, που ούτως ή άλλως θα συνέβαινε.
Η ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι, ότι ενώ το κείμενο της «Ψύχωσης 4:48» είναι γραμμένο για μια ηθοποιό, όλοι οι ηθοποιοί της ομάδας το ερμηνεύουν, βιώνοντας διαφορετικά αυτή την εμπειρία.
Όταν τον ρωτάω αν οι ηθοποιοί κουράζονται ο κύριος Κακλεάς μου εξηγεί: «ήδη κάνουν πολλές ώρες πρόβα κι η παράσταση λειτουργεί σαν performace, έχει ανοιχτούς χρόνους και περιθώρια αυτοσχεδιασμού. Είναι μια άκρως προσωπική παράσταση για τους ηθοποιούς. Η ομάδα αυτή προέκυψε από τις δωρεάν συναντήσεις που κάναμε το χειμώνα. Τότε δουλεύαμε ατομικά κείμενα κι σιγά σιγά δημιουργήθηκε η επιθυμία γι΄ αυτήν την παράσταση, την οποία πρότεινα στο φεστιβάλ. Θεωρώ ότι μια τέτοιου είδος δουλειά δεν μπορεί να γίνει σε ένα συμβατικό χώρο, παρά μόνο στα πλαίσια μιας τέτοιας διοργάνωσης».
Η πρότασή του αποτελεί και μια απάντηση στη συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το τι φεστιβάλ θέλουμε. «Το φεστιβάλ κατά τη γνώμη μου χρειάζεται παραστάσεις με έντονη διάθεση πειραματισμού, αλλά και επαγγελματικότητα, από καλλιτέχνες που έχουν καταθέσει την άποψή τους για το θέατρο, αλλά και νέων δημιουργών, που βρίσκουν βήμα να εκφραστούν δημιουργικά και με ουσία. Επίσης μας αφορά να απευθυνθούμε σε όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο σε ένα ειδικό κοινό».
Μέσα σε αυτή τη νύχτα καλούμαστε να αναρωτηθούμε πόσο κοντά είμαστε σε αυτό τον κόσμο.
«Η μητροπολιτική κατάθλιψη είναι ένας φόβος ορατός, η σύγχρονη ζωή μας οδηγεί σε αυτήν. Ο τρόπος που υπάρχουμε, που αφηνόμαστε να γίνουμε πλάσματα απλώς παραγωγικά, ο τρόμος μπροστά στην περιπέτεια της ζωής, μας αναγκάζει απλώς να επιβιώνουμε, να είμαστε όντα φοβισμένα πολιτικά, οικονομικά ακόμα κι ερωτικά. Έτσι δημιουργείται μια αυτοάνοση κατάσταση που μας συνθλίβει. Πάντα τα πράγματα ήταν δύσκολα, όμως οι καλλιτέχνες οφείλουμε να δείχνουμε την αλήθεια, να μην εθελοτυφλούμε στο σκοτάδι που μας κυκλώνει, αλλά και να προτείνουμε τρόπους διαφυγής. Η Κέην προτείνει την αγάπη και το πάθος για τη ζωή. Γι΄ αυτό θεωρώ ότι αυτή η ολονύχτια εμπειρία μας αφορά όλους, αρκεί να μπούμε σε αυτήν καθαροί κι αθώοι», λέει κλείνοντας ο Γ. Κακλέας.