ΜΑΣ ΚΟΥΡΑΣΕΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 31/12/2021 14:21
Πολλά θα ήθελα να αφηγηθώ για τη χρονιά που πέρασε. Πολλά να σχολιάσω. Δεν θα το κάνω. Και τις ελάχιστες φορές που το αποπειράθηκα ήταν άνοστο.
Επέτειοι γεγονότων σημαδιακών για τον τόπο όπως τα 200 χρόνια από το ξεκίνημα της απελευθέρωσης από τον άπληστο γείτονα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα ή έτυχαν εορτασμών βεβιασμένων.
Επέτειοι που είχαν σχέση με τη ζωή σημαδιακών ανθρώπων για την πορεία μας στον χρόνο προσπεράστηκαν χωρίς να γίνουν αφορμή για περισυλλογή.
Τρέχοντα γεγονότα και συνθήκες κρίθηκαν με διαδικασίες συνοπτικές.
Σαν να σκάλωσε το νήμα. Σκάλωσε. Χωρίς το σαν. Κάποιοι κατάφεραν και το ξεσκάλωσαν με λίγα ξέφτια ή και καθόλου, άλλοι ακόμα το παλεύουν.
Γκάζι με φρένο πατημένο οι πιο πολλοί σε μονοπάτια άγνωστα.
Όλοι μαζί σε μια κινούμενη άμμο.
Η πανδημία λειτούργησε σα μια ρωγμή στον χρόνο. Τον εσωτερικό κυρίως.
Η ανάγκη για ζωή αναμετρήθηκε με την ανάγκη για ασφάλεια. Σε κάθε γύρο και μια έκπληξη. Μια νέα ανατροπή. Η έκβαση μετέωρη.
Μόνο που τώρα γνωριζόμαστε καλύτερα και όσο νάναι αναμετριόμαστε με άλλους όρους με τον εαυτό μας.
Δεν ξέρω τι να πω που να αξίζει να ειπωθεί.
Θα μπορούσα να κάνω σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι περισσότεροι αυτό δεν κάνουν; Η ζωή συνεχίζεται, έτσι δε λέμε στις μεγάλες απώλειες ; Θα ήταν όμως άδικο. Ενδεχομένως και ανόητο. Μια τέτοια ευκαιρία για αναστοχασμό και να περάσει αναξιοποίητη; Γιατί;
Το μόνο που με καίει είναι αυτοί που χάθηκαν μέσα στην ασφυξία και τη μοναξιά χωρίς να ζήσουνε τις ανακατατάξεις που θα γεννήσουν ένα αύριο με νέες προδιαγραφές. Καλύτερο ενδεχομένως.
Ακόμα καταγράφουμε απώλειες.
Δεν θα σε νοσταλγήσουμε 2021. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Κι ας έσερνες ξοπίσω σου την ευκαιρία για αναπροσδιορισμό και ξεσκαρτάρισμα. Ξέρεις γιατί ; Γιατί τρεφόσουν με το δικό μας οξυγόνο. Γιατί μας έκρυβες το φως. Γιατί μας κράταγες μετέωρους.
Μας κούρασες.
Η καινούργια χρονιά ας είναι πιο ανάλαφρη. Να πάρουμε μια ανάσα.
Υ.Γ. Μια αφορμή είναι οι επέτειοι, μη μου στενοχωριέστε. Θα τις τιμήσουμε κι αυτές ετεροχρονισμένα, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Τα 2500 χρόνια, λόγου χάριν, από τη μάχη των Θερμοπυλών, που καθόρισε την εθνική μας αυτοσυνείδηση, θα γιορτάζονταν πέρσι με τη διεθνή απήχηση που τους άξιζε και την ανάλογη προβολή της μικρής μας χώρας. Η πανδημία σακάτεψε τις εκδηλώσεις. Δεν ματαιώθηκαν ολοσχερώς. Φέτος, στον τόπο που χύθηκε το αίμα των πολεμιστών, που έμειναν στη μνήμη τη συλλογική ως σύμβολα αυτοθυσίας, στήθηκε ένα ολόκληρο θέατρο για τρεις μονάχα μέρες όπου με τον δικό μας τρόπο και σεβασμό στη μνήμη των θρυλικών αγωνιστών οι άνθρωποι της τέχνης καταθέσαμε την έντονη συγκίνηση όλων. Είχα την τύχη να ανήκω στη θεατρική παράσταση που εγκαινίασε το αφιέρωμα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Η ανάγκη μου να γράψω αυτό το κειμενάκι-οφειλή στη δοκιμασία που βιώνουμε, γεννήθηκε από μια παράσταση καθηλωτική που παρακολούθησα χτες στο Καπνεργοστάσιο, τον καινούργιο πολιτιστικό πολυχώρο. Το μαρτύριο του Σίσυφου ενέπνευσε στον ανεξάντλητου ταλέντου Δημήτρη Παπαϊωάνου την ομώνυμη δημιουργία του. «Οι αλήθειες που συνθλίβουν – όπως η συναίσθηση της θνητότητας – χάνονται όταν τις αναγνωρίζεις», έλεγε ο Καμύ στον δικό του Σίσυφο. Η ένταση της ύπαρξης δεν μπορεί να ρυθμίζεται από την έγνοια για ασφάλεια.
Καλή χρονιά!