ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ!
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 19/05/2016 12:29
Το ΔΕΝΤΡΟ του Γιώργου Μανιώτη που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο "Ελεύθερη Έκφραση", με πρωταγωνιστή τον Νίκο Μαγδαληνό, ολοκληρώνει τον κύκλο των παραστάσεων του, για φέτος. Από την επόμενη χρονιά θα επιστρέψει και πάλι, αφού πρώτα ταξιδέψει σε δέκα πόλεις της Γερμανίας, όπως η Στουτγάρδη, η Φρανκφούρτη, η Κολωνία, το Μόναχο και το Ντίσελντορφ.
Το ΔΕΝΤΡΟ είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας, που ο Γιώργος Μανιώτης ονομάζει «Τριλογία της Λιτότητας» και λειτουργεί εν είδει σατιρικού δράματος.
«Είναι ο μονόλογος ενός ανθρώπου που ακολούθησε το μεταπολεμικό πρόγραμμα, δηλαδή το American dream, και θυσιάστηκε για να το φέρει σε πέρας. Και τώρα ακριβώς, τη στιγμή που θα έφτανε στη σύνταξη, με το πρόσχημα της λιτότητας, του χρέους και της κρίσης, ορμάνε πάνω του και του παίρνουν τα πάντα», μας εξηγεί.
Καθημερινά παρακολουθεί την παράσταση και τις αντιδράσεις του κοινού και επισημαίνει:
«Το κοινό μένει αποσβολωμένο καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης και όταν τελειώνει, οι θεατές είναι ενθουσιασμένοι. Δεν έχουμε πραγματικά ακούσει μια κακή κουβέντα. Πρέπει να το ζήσετε για να το καταλάβατε αυτό. Περνάει το κείμενο στον κόσμο και στο τέλος είναι σαν να έχει επέλθει μια λύτρωση. Συνήθως οι θεατές δεν φεύγουν, μένουν στο φουαγιέ, συζητώντας για το έργο και την ερμηνεία του Νίκου.. Αυτό για μένα είναι πολύ συγκινητικό».
Πηγή έμπνευσής του είναι όσα βιώνουμε σήμερα : «Προσπαθώ όταν γράφω να αναλύω τις καταστάσεις. Πρέπει να δεις το αίτημα της εποχής για να δημιουργήσεις ένα καινούργιο έργο».
Στην «Τριλογία της λιτότητας» ο συγγραφέα αναζητάει τις αιτίες για όσα μας συμβαίνουν. Δύο έργα, το «Μεταξύ σοβαρού και αστείου» και τώρα το « Δέντρο», έχουν ήδη βρει το δρόμο τους για τη σκηνή. Μένουν ακόμα δύο, που ο Γ. Μανιώτης σκέφτεται να παρουσιάσει σύντομα: «Είναι ακόμα δυο έργα που εγώ τα θεωρώ ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει και ελπίζω γρήγορα να ανέβουν. Στο ένα , «Το γλέντι» αναλύεται αυτή η περίοδος της κρίσης και πώς επιδρά στη μεσαία τάξη. Είναι μια σύνθεση πολύ παράξενη, διότι ιδεολογίες του παρελθόντος, παρουσιάζονται σαν φαντάσματα και πλάθουν τη σημερινή κατάσταση. Το δεύτερο λέγεται «Οι ανάγκες» και αφορά στον λαϊκό κόσμο: άνθρωποι μπερδεμένοι που έχουν φτάσει στα όριά τους εξαγριώνονται, όμως προσπαθούν να κρατήσουν μια ανθρωπιά. Αυτό το έργο περιγράφει την σήψη, πώς εξαντλείται η δεξαμενή καλοσύνης, που έχει ο λαϊκός κόσμος λόγω της ανέχειας και της βαθιάς κρίσης. Οι ήρωες του επιδιώκουν το καλό, αλλά τελικά εθίζονται στο χειρότερο».
Οι θεατές μέσα από την αφήγηση του Χριστόφορου, του κεντρικού ήρωα, που έχασε τα πάντα, καταλαβαίνει γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο που είμαστε σήμερα. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου, θεωρεί πως «όλες οι σκέψεις, οι αγωνίες και οι αμφιβολίες που έχουν οι θεατές μπαίνουν σε μια λογική τάξη και επεξηγούνται σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αυτό είναι λυτρωτικό, γιατί διαλύεται η σύγχυση μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Μια σύγχυση που έχει προκύψει από την ταχύτητα των αλλεπάλληλων και αντιφατικών καταστάσεων, που έχουν ξεσπάσει πάνω στους πληθυσμούς. Λέει ο Χριστόφορος μέσα στο έργο: «Δεν κάνω προπαγάνδα, πράγματα που έχω ζήσει λέω, γι’ αυτό πιστεύω ότι οι θεατές. αναγνωρίζουν ένα κομμάτι του εαυτού τους στο κείμενο».
Ο Νίκος Μαγδαληνός μάς εξηγεί πως, το ΔΕΝΤΡΟ είναι ουσιαστικά το πρώτο έργο που καταγράφει την κρίση . « Είναι η συγκεκριμένη άποψη και η οπτική ενός συγγραφέα που ως νυχτοφύλακας περπατάει στην πόλη, παρατηρεί, ακούει και περιγράφει όσα μας συμβαίνουν.
Είναι σοκαριστικό πώς οι θεατές ταυτίζονται με τον Χριστόφορο. Πιστεύω ότι σε αυτό το έργο καθρεφτίζεται ο Έλληνας της σημερινή εποχής, και το κοινό μέσα από την παράσταση κατανοεί τις αιτίες και την ουσία των προβλημάτων που μας ταλανίζουν».
Πάντως δηλώνει ευτυχής, μιας ο ίδιος ο συγγραφέας του πρότεινε να ερμηνεύσει αυτό τον ρόλο, που είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει μέχρι στιγμής στην καριέρα του. «Δεν σας κρύβω τον πανικό που με κατέλαβε, όταν ο Γιώργος μου ζήτησε να παίξω έναν μονόλογο. Είναι πραγματικά σαν να έχεις κάθε μέρα πρεμιέρα, κάθε μέρα το ίδιο άγχος και η αγωνία, αν θα καταφέρεις να κυριαρχήσεις στον εαυτό σου . Δεν είχα ξαναπαίξει μονόλογο, μπήκα σε μια περιοχή τελείως πρωτόγνωρη και η δυσκολία του, είναι πέρα από ό,τι φανταζόμουν στην αρχή. Είναι μια επώδυνη διαδρομή, αλλά παρόλο αυτά με γεμίζει τόσο πολύ».