ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 28/10/2020 16:09
Επτά πρόσωπα του θεάτρου, του σινεμά και της μουσικής γράφουν για όσα αισθάνονται, αυτές τις μέρες, που θα περάσουν στην ιστορία ως οι χειρότερες των ανθρώπων που υπηρετούν τον πολιτισμό. Οι χώροι πολιτισμού και ιδιαίτερα τα θέατρα, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι μουσικές σκηνές, ήταν οι πρώτες που έκλεισαν εν μέσω πανδημίας, από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020. Με βάση στοιχεία του ΥΠΠΟΑ, οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό είναι περίπου 100.000, ενώ το επίδομα έως και τον Αύγουστο, το έλαβαν λιγότεροι από 50.000.
Σεπτέμβρη και Οκτώβρη τα πράγματα χειροτέρεψαν, καθώς μετά το τέλος της αναστολής εργασίας, πολλοί εργαζόμενοι δεν προσλήφθηκαν ξανά. Έτσι ο τελικός αριθμός όσων δικαιούνται στήριξη μειώθηκε σημαντικά, ακόμη και αν συνυπολογιστούν και άλλες μορφές της, όπως πχ. επίδομα ενοικίου.
Αυτήν τη στιγμή, υπάρχουν καλλιτέχνες που αποκλείονται από το εποχικό επίδομα, διότι -αν και πληρούν τις προϋποθέσεις των απαιτούμενων ενσήμων από την έως σήμερα καλλιτεχνική δραστηριότητά τους- έχουν εξαναγκαστεί, λόγω εκτίναξης της ανεργίας στον χώρο, να ετεροαπασχοληθούν, έστω προσωρινά. Επιπλέον ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών, κατάφεραν να συγκεντρώσουν μέσα στο 2020 τα 25 ένσημα που απαιτούνται για το επίδομα ανεργίας.
Από τον Ιούλιο έως σήμερα, η κυβέρνηση επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ήδη δεινή θέση των χιλιάδων ξεκρέμαστων εργαζόμενων στον κλάδο, δίνοντας το πράσινο φως στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους του χώρου, να εντείνουν την εκμετάλλευση των καλλιτεχνών, προχωρώντας και σε απολύσεις.
Κι ενώ υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την εξασφάλιση της επιβίωσης των εργαζόμενων στον πολιτισμό, εύκολα βρίσκονται εκατομμύρια ευρώ για να διατεθούν σε επιχειρηματικούς ομίλους, που αντιμετωπίζουν την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία για να επιβάλλουν τρισχειρότερους όρους εργασίας στους εργαζόμενους.
Όσο για τις μικρές επιχειρήσεις του κλάδου, που στις σημερινές συνθήκες ανοίγματος των χώρων (θέατρα, συναυλιακοί χώροι κλπ.) παραμένουν αβοήθητες οικονομικά, αδυνατούν πλέον να σηκώσουν το βάρος των υποχρεώσεών τους.
Τα τεράστια αυτά προβλήματα των καλλιτεχνών, δεν αφορούν όμως μόνο τους καλλιτέχνες. Η απουσία ποιοτικής δια ζώσης πολιτιστικής δραστηριότητας, αποτελεί συνολικό κοινωνικό πρόβλημα. Όπως η μόρφωση και η υγεία είναι αναγκαία δικαιώματα, που το κράτος οφείλει να διασφαλίζει στον λαό, με τήρηση ασφαλώς όλων των απαραίτητων υγειονομικών πρωτοκόλλων και προστασία των εργασιακών όρων, το ίδιο αναγκαίο δικαίωμα όλων, είναι και ο πολιτισμός.
Επτά αφηγήσεις ανθρώπων της Τέχνης, φωτίζουν σήμερα από διαφορετικές γωνίες το ζήτημα της λειτουργίας των χώρων πολιτισμού, τις πολιτιστικές παραγωγές και τα μέτρα στήριξης δημιουργών, καλλιτεχνών, εργαζόμενων στο θέαμα - ακρόαμα.
«Πάντα γελαστοί και γελασμένοι»
Ελένη Ράντου - Ηθοποιός, σκηνοθέτης
Πολλούς μήνες τώρα που η πανδημία μας έχει βγάλει σαν κλάδο «εκτός θέματος» υπάρχει μια πολιτισμένη στάση εκ μέρους μας, τι χώρος πολιτισμού θα ήμασταν...; Μια στάση αξιοπρέπειας, γιατί στον πολιτισμό δεν αρμόζει να κλαίγεται και να επαιτεί.
- Ας μη γινόσασταν καλλιτέχνες βρε αδερφέ... Και τι χρειάζονται οι τέχνες τέτοιους καιρούς; Μεγάλη πολυτέλεια.
- Εμείς εκεί, στάση περηφάνειας και καλής πίστης στις εξαγγελίες, γιατί δεν θα ήθελε κανείς η πανδημία να χρησιμοποιηθεί για πολιτική αντιπαράθεση, στάση ευθύνης και συναίσθησης των δυσκολιών που ισχύουν για όλη την κοινωνία.
Για αυτήν την αδιαμαρτύρητη υπομονή και το τεράστιο κουράγιο -το μόνο βοήθημα που έχει δοθεί είναι 534 ευρώ τον Ιούλιο- έχουμε φτάσει να μας συμπονούν κι οι πιο αδιάφοροι, προς τον πολιτισμό, συμπολίτες μας. «Καλά ο δικός σας κλάδος αφανίστηκε», «τι τραβάτε ρε παιδιά», και παρόμοια...
Και φτάσαμε 6 και κάτι μήνες και πια έχουμε μπει σε επ αόριστον αναστολή με τις παραστατικές τέχνες, ενοχοποιημένες σαν άκρως μολυσματική δραστηριότητα χωρίς να έχει προκύψει ούτε μια μαρτυρία κρούσματος κι ακόμη η πολιτεία μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται αυτό που έχει καταλάβει κι ο τελευταίος περαστικός στον δρόμο... Και μας πετάνε ένα 30% πληρότητα χωρίς πλαφόν -πόσο γενναιόδωρο- ίσα για να τελειώνουν με οποιαδήποτε αποζημίωση, την ώρα που σε όλες τις χώρες το 50% είναι το μίνιμουμ πληρότητας, ακόμη κι όταν τα κρούσματα είναι εκατονταπλάσια, ίσα-ίσα για να ανακοινώσουν ότι οι χώροι πολιτισμού ανοίγουν και πάλι- ξέροντας ότι όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο κι αληθινό, αλλά ενοχοποιώντας κι άλλο το ζωντανό θέαμα σαν χώρο μόλυνσης.
Αν δεν ήξερα πόσο αδιάφοροι είναι πραγματικά για τις τέχνες θα έλεγα ότι πρόκειται, πλέον, περί διωγμού.
Κι ανακοινώνουν ότι τα ενοίκια των χώρων θα αυτορυθμιστούν κατόπιν προσωπικής συμφωνίας και συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων διαρρέοντας σενάρια ανακούφισης , επιδότησης κενών θέσεων, που δεν πραγματοποιούνται, έτσι για να βάζουμε μια τζούρα ελπίδας στο αδιέξοδο.
Έτσι κι αλλιώς ο χώρος του ζωντανού θεάματος στην Ελλάδα πάντα με την ελπίδα ζούσε, πάντα ήταν μόνο για τους ρομαντικούς. Δεν έχουμε θέση στον εκλογικευμένο και «φιλελεύθερα» τακτοποιημένο σύγχρονο κόσμο μας.
Και παραμένουμε πολιτισμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι...
«Εκδικούνται τον πολιτισμό!»
Κώστας Καλδάρας - συνθέτης, συγγραφέας
Αφού με τα μικρόφωνα κολλάει ο Covid, θα πρέπει να τα καταργήσουν και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Θα πρότεινα να αρχίσουν με τα δελτία ειδήσεων. Δυστυχώς όμως αφήνοντας το χιούμορ, με αυτά τα αλλοπρόσαλλα μέτρα, όλοι βλέπουμε ότι συνεχίζει η κυβέρνηση να εκδικείται τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία ...όταν δεν είναι κατευθυνόμενη.
«Επιπολαιότητα ίσον παράταση προβλήματος»
Αργύρης Αγγέλου - Ηθοποιός
Έχουμε μπροστά μας έναν δύσκολο χειμώνα. Για όλους μας, αλλά κυρίως για τους παραγωγούς, που αποφάσισαν να ρισκάρουν τα χρήματά τους, ξέροντας ότι η πληρότητα που τους επιτρέπεται αγγίζει μόλις το 30% . Πιστεύω όμως, ότι το θέατρο οφείλει να δίνει το παρόν όπως έκανε πάντα. Η επιβολή της μάσκας και των μέτρων γενικότερα, είναι μία συνθήκη προσωρινή που θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον κίνδυνο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η ζωή δεν πρέπει να συνεχίζεται. Είναι όλα θέμα προσαρμογής. Μάθαμε να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ με μάσκα για να ικανοποιήσουμε τις υλικές ανάγκες μας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οφείλουμε να μάθουμε να τροφοδοτούμε και την ψυχή μας. Έχω παρακολουθήσει ο ίδιος ήδη δύο παραστάσεις με τη μάσκα μου. Πίστεψέ με δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αυτό όμως, που με φοβίζει περισσότερο αυτή την περίοδο, είναι η παραπληροφόρηση που υπάρχει στο διαδίκτυο και η επιπολαιότητα μερικών ανθρώπων, που ίσως κοστίσει την παράταση όλης αυτής της δυσάρεστης κατάστασης.
«Στηρίξτε το θέατρο και τους ανθρώπους του»
Ελένη Γκασούκα - συγγραφέας, σκηνοθέτης, χορογράφος
Καλό μας κοινό, όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου είμαστε απίστευτα χαρούμενοι που σας υποδεχόμαστε ξανά στις απόλυτα ασφαλείς αίθουσές μας. Ξέρουμε ότι το θέατρο σας έχει λείψει πολύ και ότι η παρουσία σας πια στις παραστάσεις, αποκτά ένα πολύτιμο νόημα και για εσάς και για τους καλλιτέχνες. Αν σκέφτεστε κάποιοι πως να βοηθήσετε περισσότερο, σε αυτήν τη δύσκολη, για όλους, κατάσταση σας λέω ότι είναι πολύ εύκολο, τρόπο θέλει όχι κόπο. Το θέατρο μέχρι στιγμής δεν είχε καταμετρημένα κρούσματα και έτσι πρέπει να συνεχίσει. Δεν πρέπει να ξεκινήσει μια παράσταση και μετά να κλείσει και να ευθύνεστε εσείς για αυτό. Όποτε θα σας προτείνω κάποια πράγματα που ήδη τα ξέρετε, αλλά δεν πειράζει να τα επαναλάβουμε.
1) Πάρτε 2 μάσκες μαζί σας στην περίπτωση που κοπούν τα λαστιχάκια της μιας όπως συνήθως συμβαίνει. Θα σας σπάσουν τα νεύρα αν την κρατάτε 2 ώρες με το χέρι, έτσι δε είναι;
2) Μπουκαλάκι με αντισηπτικό στην τσέπη για την απολύτως ανθρώπινη στιγμή που θα βάλετε στο στόμα μια καραμελίτσα ή θα χρειαστείτε τουαλέτα.
3) Δεν πάμε στα καμαρίνια για συγχαρητήρια ποτέ! Αν θέλουμε να συγχαρούμε τους ηθοποιούς της παράστασης θα περιμένουμε έξω από το θέατρο να βγουν, μόνο τότε τους μιλάμε.
4) Η πιο καλή κίνηση από μεριάς σας, αν σας άρεσαν, είναι να τους ευχαριστήσετε διαδικτυακά. Κάθε καλή κριτική ωφελεί πολύ μια παράσταση. Πείτε το στους φίλους σας και πείστε τους να την δουν και αυτοί!
5) Προσωπικά, αν πάω σε μια παράσταση αυτόν τον καιρό και έχει ακυρωθεί, δεν θα τρέξω στο ταμείο για να πάρω γρήγορα τα χρήματα μου πίσω. Πρώτα θα ρωτήσω εάν μπορώ να την δω άλλη ημέρα, με το ίδιο εισιτήριο. Αν όχι ή θα πάω κάποια στιγμή να τα πάρω ή θα σκεφτώ σοβαρά να τα αφήσω στο θέατρο, αν μπορώ. Δεν θα μας σώσουν 15 ευρώ τώρα! Δεν κάνω την υπεράνω. Το έχω κάνει και στους καλούς καιρούς αυτό.
6) Δε μου αρέσουν οι online παραστάσεις. Άντε τώρα σταματήστε τη γκρίνια και δείτε και τις διαδικτυακές παραστάσεις με 5 ευρώ δε θα πάθετε τίποτα! Αυτά τα χρήματα όμως, για τους καλλιτέχνες είναι σημαντικά!
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε και οι ίδιοι να σκαρφιστείτε για να βοηθήσετε το θέατρο. Μην ξεχάσετε όμως ποτέ, ότι οι ηθοποιοί στη σκηνή -οι οποίοι κάνουν υποχρεωτικά το τεστ συνέχεια- δε φοράνε μάσκες! Είστε λοιπόν υποχρεωμένοι να τους προστατέψετε τηρώντας ευλαβικά τα μέτρα
Υ.Γ: Όταν κάποιος έχει δέκατα ΔΕΝ πάει στο θέατρο!
«Όχι προσκλήσεις, μόνο εισιτήριο»
Παναγιώτης Μεντής - Συγγραφέας
Πάντα πίστευα πως στο θέατρο ο θεατής πρέπει να πληρώνει το εισιτήριό του. Επιλέγει τι θα δει και για να το δει καταβάλει το αντίτιμό του. Γι' αυτόν τον λόγο, με πολύ δυσκολία ζητούσα προσκλήσεις, όταν εργαζόμουν σαν ηθοποιός, αλλά κι αργότερα ως συγγραφέας. Πρώτα-πρώτα επειδή σκέφτομαι τον μόχθο και τα έξοδα των καλλιτεχνών που επέλεξαν το έργο μου. Από που κι ως που θα τους γεμίζω θέσεις με τζαμπατζήδες. Αλλά και όταν είχα την ευθύνη της διεύθυνσης ενός από τα ΔΗΠΕΘΕ της χώρας μας, πάλι στις προσκλήσεις ήμουν δύσκολος. Όπως σε όλες μας τις συναλλαγές, σε όλες μας τις αγορές, σε όλες μας τις υποχρεώσεις καταθέτουμε τον οβολό μας, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και στο θέατρο.
«Μαμά να γίνω ηθοποιός;»
Ευσταθία Τσαπαρέλλη - Ηθοποιός
Με ρώτησε ο γιος μου αν θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός. Μάθαινα λόγια για το έργο που κάνω πρόβες εδώ κι ένα μήνα. Πρόβες για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε θα γίνει, με ποιες συνθήκες, αν θα γίνει όντως κάποια στιγμή, η μισθοδοσία μου έχει σταματήσει από τον Μάρτη όταν ολοκληρώθηκε η προηγούμενη δουλειά μου και μαθαίνω πάλι να ζω με τα ελάχιστα.
Ο γιος μου δίπλα με άκουγε να παλεύω με τις ατάκες μου, άρχισε να με διορθώνει. Μην το πεις έτσι, πες το έτσι, ναι, μπράβο καλύτερα. Κοίτα να δεις, σκεφτόμουν, έχει αίσθηση ο μικρός και ακολουθούσα με ενθουσιασμό τις οδηγίες του. Έλεγα και ξανάλεγα μια φράση. Ξανά και ξανά.
Με αφορμή την ρημαδιασμένη ατάκα, μιλήσαμε για τον θυμό, τον καταπιεσμένο, των μεγάλων, που δεν λέγεται αλλά βρίσκει ανορθόδοξους τρόπους να ξεσπάσει, για την ειρωνεία που μπορεί να είναι ντυμένη με την πιο καλοσυνάτη ευγένεια, για την κοινωνική διαφορά, για τον πλούτο και πώς ένας φτωχός μπορεί να έχει διαβάσει 1002 βιβλία κι ένας πλούσιος μόνο δύο και πως καμιά φορά ο κόσμος είναι τρελός και οι περισσότεροι θαυμάζουν αυτόν που έχει πιο πολλά χρήματα και όχι πιο πολλή γνώση. Και πως καμιά φορά συμβαίνει και το εξής θλιβερό ακόμη και ο ίδιος ο διαβασμένος να νιώθει άσχημα και κατώτερος μπροστά στον «επιτυχημένο». Και πως μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει άπειρα βιβλία αλλά να μην έχει τίποτα μαλακώσει την ψυχή του και μέσα του να είναι πολύ φτωχότερος από κάποιον που μπορεί να μην ξέρει να διαβάζει αλλά ξέρει να φροντίζει, ξέρει να μοιράζεται και να αγαπάει και να συμπαραστέκεται στον πόνο του άλλου, όποιου και κάθε άλλου. Και όλα αυτά με αφορμή μία φράση.
Κάποια στιγμή με σταματάει και με ρωτάει:
- Μαμά πιστεύεις θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός; Κόκαλο εγώ. Με ρωτάει πρώτη φορά ο γιος μου, σήμερα, το 2020, εν μέσω Κοροναϊού, στην Ελλάδα, ενώ είμαι άφραγκη και σε απόλυτο μετεωρισμό, αν θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός. Κάρμα ιζ ε μπιτς δεν λένε;
Θυμήθηκα, μοιραία, τον πατέρα μου, που μου έλεγε είναι επάγγελμα αυτό; Και προσπαθούσε να με πείσει να πάω να δουλέψω σε μια σοβαρή δουλειά. Προσπάθησε ο καψερός με χίλιους τρόπους να με αποτρέψει. Μέχρι και υπεύθυνη σε ένα κατάστημα βρήκε άκρη να με στείλει. Τίποτα εγώ.
Και με κοιτούσε ο γιος μου. Και περίμενε την απάντηση στο «θα μπορούσα;» του. Και κοιτούσα κι εγώ τον εαυτό μου. Σαν να είμαι ο πατέρας μου. Με κοιτούσε ο πατέρας μου, «εμ Εφούλα μου στα έλεγα εγώ», θα μου έλεγε τώρα. Τον φαντάστηκα να κουνάει το κεφάλι με αυτόν τον επικριτικό τρόπο που κοιτούσε όταν πια είχε στερέψει από επιχειρήματα και υπομονή. Με εκείνον τον τρόπο που μου έλεγε δεν αξίζει πια ούτε το σάλιο μου να χαλάω.
Μόνο μια φορά έδωσε μια κάποια σημασία, ένιωσε οριακά περήφανος, όταν έπαιζα στο Κρατικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν χτυπιόμουν σε πρόβες στα υπόγεια, απλά επιβεβαίωνα το αφήγημα του χαμένου κορμιού. Και το μεγάλο μου παράπονο αυτό ήταν, τι να σε κάνω ρε πατέρα τώρα, στο υπόγειο σε χρειαζόμουν.
Με κοιτούσε ο γιος μου και με κοιτούσα κι εγώ. περίμενα κι εγώ να δω τι θα απαντήσω σε αυτό το οχτάχρονο πλάσμα.
Ο πατέρας μου με τις αναχρονιστικές απόψεις επιβεβαιώνεται. Ο αναχρονισμός θα είναι πάντα επίκαιρος σε αυτή τη χώρα. Κι αυτή η αντίφαση, η παραδοξότητα, η παραδοχή αυτής της αντίφασης με θυμώνει.
Στην Ελλάδα το να είσαι ηθοποιός, μουσικός, ζωγράφος, χορευτής, δεν νοείται ως κανονικό επάγγελμα. Μας το έχουν καταστήσει σαφές με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αυτό ίσχυε από τα χρόνια του πατέρα μου, σήμερα αν ζούσε θα ήταν 80 χρονών, ισχύει και σήμερα. Δεν κατάφερε αυτή η χώρα να δώσει στον πολιτισμό και στην τέχνη τον χώρο, το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι θα μπορούν με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό να κάνουν αυτό που ξέρουν κι αγαπούν: σε μια φράση να χωράνε τον θυμό, την θλίψη, την ελπίδα και την σαπίλα του ανθρώπου, σε έναν πίνακα το μεγαλείο ή τη συμφορά, σε μια φωνή το κοινό μας μυστικό, σε μια χορευτική κίνηση τον πόνο όλο, σε μια μελωδία τον παράδεισο.
Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη παιδιά που ρωτάνε τον εαυτό τους και την μητέρα τους αν θα μπορούσαν. Σε αυτή την ερώτηση καλούμαστε να απαντήσουμε. Σε αυτή την ερώτηση καλούνται να απαντήσουν αυτοί που «διευθύνουν» αυτή τη χώρα. Και αυτό αποτελεί καθαρά πολιτική πρωτοβουλία. Το να γυρίσει κάποια στιγμή ο/η Υπουργός Πολιτισμού αυτής της χώρας και να κοιτάξει προς τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Τώρα που η ανάγκη είναι τόσο επώδυνα επιτακτική.
«Μη μας βρίζετε, σεβαστείτε μας»
Βασίλης Μαζωμένος - Σκηνοθέτης
Έστειλα γράμμα προς τον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Έγραψα:
Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ. Λέγομαι Βασίλης Μαζωμένος και είμαι σκηνοθέτης εννέα μεγάλου μήκους ταινιών και παραγωγός τουλάχιστον 40 ταινιών. Μάλλον δικαιούμαι δια να ομιλώ και έχοντας διατελέσει αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου γνωρίζω τα προβλήματα του χώρου μας από μέσα.
Κύριε Μητσοτάκη αυτό που συμβαίνει με την πολιτική σας επιλογή στο ΥΠΠΟ δεν έχει προηγούμενο. Δεν είναι μόνο η άγνοια του χώρου και οι αστοχίες. Σε αυτά ήρθαν να προστεθούν και οι ύβρεις. Δεν υπάρχει προηγούμενο στη νεότερη ιστορία της χώρας που Υπουργός Πολιτισμού χαρακτηρίζει τους σκηνοθέτες και παραγωγούς φοροφυγάδες. Δηλαδή, η ηγεσία ενός ιδιαίτερου Υπουργείου που θα έπρεπε να κατανοεί το χώρο που διακονεί, όχι μόνο δεν κατανοεί, αλλά υβρίζει.
Η Τέχνη κύριε πρωθυπουργέ είναι ρήξη. Είναι μια πολύπλοκη και οδυνηρή διαδικασία πνευματικής και ψυχικής γέννας, που αν ο ίδιος δεν έχεις συνείδηση του γεγονότος, αντιμετωπίζεις τους φορείς της σαν κάποιους άεργους ψωνισμένους που τρώνε τα χρήματα των υπολοίπων φορολογουμένων αναίτια.
Μα ακριβώς το πείραμα, η αποτυχία, η συντριβή και όλα αυτά τα γνωστά σε μας, αλλά μάλλον στην κυρία Μενδώνη άγνωστα, την καθιστούν συναρπαστική.
Σας απευθύνομαι λοιπόν, χωρίς να σας γνωρίζω: διώξτε άμεσα τους υβριστές από τη θέση τους και τοποθετείστε ανθρώπους που μας σέβονται. Ο χώρος μας φέρνει στη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια απίστευτα βραβεία και διεθνείς διακρίσεις. Δεν μπορεί η κυβέρνηση δια στόματος Υπουργού να μας κατηγορεί για διακινητές μαύρου χρήματος.
Από τα χαρακώματα της υπομονής μας παρακαλώ πάρτε θέση.