«2 ΑΔΕΛΦΕΣ, ΜΥΡΤΩ ΚΑΙ ΓΙΟΥΛΙΚΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 04/01/2022 18:26
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Η Μυρτώ και η Γιούλικα, δύο αδελφές, φέρονται σαν θεριά ανήμερα. Η ψυχή τους μαύρη όπως τα μαύρα ρούχα που φορούν. Τα λόγια τους στάζουν φαρμάκι. Λόγια ανείπωτα που ξεστομίζονται με τόση μανία και ορμή σαν πέλεκυς και όποιον πάρει ο χάρος. Ποτέ δε συμπάθησε η μία την άλλη, υπήρχε πάντα μίσος μεταξύ τους. Η Μυρτώ, η μεγάλη αδελφή, ήταν το καμάρι της οικογένειας, η πρωτότοκη κόρη που θριάμβευε σε όλους τους τομείς. Άριστη στην κολύμβηση τότε, άριστη ακαδημαϊκός τώρα, με πλούσια φιλανθρωπική δράση. Η Γιούλικα, η μικρότερη αδελφή, ήταν το μαύρο πρόβατο για όλους καθώς δεν πρέσβευε τα ιδανικά της οικογένειας. Στο περιθώριο, μια ζωή, δεν ένιωσε την ίδια αγάπη και αποδοχή ούτε από τους μορφωμένους γονείς της, ούτε από την αδελφή της. Κάθε πράξη της, μια αποτυχία κατά τα λεγόμενά της.
Τώρα, η Γιούλικα είναι εδώ, με μια βαλίτσα στο χέρι. Επέστρεψε από ένα δημιοσιογραφικό της ταξίδι και ζητάει εξηγήσεις από τη Μυρτώ. Θυμωμένη και πολύ πληγωμένη, επιτίθεται στην αντίπαλό της. Γιατί δεν ειδοποιήθηκε έγκαιρα για την κηδεία της μητέρας της;
Στην αίθουσα ομιλίας που διοργανώνει η Μυρτώ για τους χορηγούς του φιλανθρωπικού της έργου, στον επιμελώς τακτοποιημένο χώρο με τις χρωματιστές καρέκλες, θα παιχτεί ένα μεγάλο δράμα. Ένας πόλεμος λεκτικής βίας που τελειωμό δεν έχει. Βγαίνουν στη φόρα τα «άπλυτα» της καθεμιάς, που στόχο έχουν την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, το ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών, τον πόνο. Εφηβικές αναμνήσεις, μυστικά, φωνές, νευρικές κινήσεις, όλα στο ζενίθ. Το απόλυτο κρεσέντο με τις λέξεις να πέφτουν κατά ριπάς και τον θεατή να θέλει να φωνάξει: «Φτάνει πια κορίτσια, ειρήνη ημίν». Μόνο που ο πολυπόθητος συμβιβασμός δε θα έρθει ποτέ, αφού αυτός ο παραληρηματικός διάλογος τροφοδοτείται συνεχώς. Μόνη φωτεινή εξαίρεση, η στιγμή του χορού, υπό τους ήχους του «wonderful life» -ο τίτλος του τραγουδιού ... τι ειρωνεία!
Το «2 ΑΔΕΛΦΕΣ, ΜΥΡΤΩ ΚΑΙ ΓΙΟΥΛΙΚΑ» είναι το πόνημα του Γάλλου συγγράφεα Pascal Rambert, ο οποίος αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία του, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Δύσκολο έργο, βίαιο, σαρκοβόρο, που απαιτεί ψυχική και σωματική διαύγεια, ετοιμότητα, αμεσότητα, πειθαρχία, όπως των στρατιωτών στον πόλεμο. Τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτήν την παράσταση. Επίθεση – άμυνα, το συνεχές μοτίβο της, με διαρκή ένταση και ύφεση σχεδόν μηδενική. Η αδρεναλίνη, η εγρήγορση, το φορτισμένο τοπίο και η αίσθηση ακραίου ρεαλισμού, εκτινάσσουν τις δύο πρωταγωνίστριες σε αξιοζήλευτες ερμηνείες. Το δίδυμο Αλικάκη – Σκαφιδά, Σκαφιδά - Αλικάκη λειτουργεί υποδειγματικά. Μπαίνουν στο πετσί του ρόλου τους σαν ύαινες ετοιμοπόλεμες να κατασπαράξουν τις σάρκες τους. Πού ήταν κρυμμένη τόση συσσωρευμένη ενέργεια σε δύο λεπτά κορμάκια, αναρωτιέμαι πραγματικά. Πώς είναι δυνατόν να λένε, σχεδόν, απνευστί, τόσα πύρινα λόγια; Εκπληκτικές!
Μια ιδιαίτερη παράσταση, μία διαφορετική παράσταση που κάποιοι θα την ερωτευθούν και κάποιους θα τους ξενίσει, γιατί ελλοχεύουν συναισθήματα και αλήθειες που, ίσως, κάτι θυμίζουν.