Ο ΨΑΡΡΑΣ, Ο ΠΕΤΣΟΣ, Ο ΠΕΡΛΕΓΚΑΣ ΚΙ ΕΓΩ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 19/10/2015 18:28
Καθοριστικό παράγοντα στη ζωή και την εξέλιξη ενός ηθοποιού παίζουν οι δάσκαλοί του. Ο νέος καλλιτέχνης είναι ένα παρθένο πεδίο και πάνω του εντυπώνεται η διδασκαλία των φωτισμένων ανθρώπων. Είχα την τύχη δύο τέτοιους ανθρώπους να έχω δασκάλους μου στη σχολή Βεάκη, όπου φοίτησα: τον Αλέκο Πέτσο και τον Ιάκωβο Ψαρρά. Αυτοί οι δύο προσπαθούσαν να μας μεταδώσουν τη χαρά και την αθωότητα που πρέπει να έχεις απέναντι σε αυτή τη δουλειά.
Περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί… Θυμάμαι ότι στην αυλή της σχολής υπήρχε μια νεραντζιά. Ο Ψαρράς λοιπόν πάντα ερχόταν στο μάθημα μ’ ένα νεράντζι που το έτριβε με τα χέρια του και μύριζε όλη η αίθουσα. Οι νέοι έχουν το συνήθειο να κάνουν συνέχεια πλάκα με τους καθηγητές τους και κάποια στιγμή τον ρωτήσαμε για το νεράντζι. Εκείνος με το χιούμορ που τον διέκρινε μας απάντησε: «Για να επαναφέρω τη φύση που χάνω μαζί σας».
Ο Πέτσος από την άλλη είχε μια βιτριολική αντιμετώπιση για το θέατρο, ένα σχεδόν βρετανικό φλέγμα. Μας μάθαινε πώς να υπονομεύουμε το κείμενο, υπηρετώντας το ταυτόχρονα. Ήταν ο καλύτερος ερμηνευτής του Μπέκετ, έλεγε ο Βολανάκης.
Ήμασταν μια γενιά που οι δάσκαλοί μας δούλευαν πολύ μαζί μας. Η διδασκαλία απαιτεί αφοσίωση. Τα παιδιά είναι μια γη άνυδρη που χρειάζονται τη σκέψη και την ενέργειά σου. Πρέπει να τα δίνεις όλα σε αυτά, όπως έκαναν κι εκείνοι. Ο καθηγητής πρέπει να ανοίξει ένα παράθυρο στο μαθητή, να τον κάνει να αγαπήσει το θέατρο, δεν φτάνει να του μεταδώσει μια τεχνική, πρέπει να του μάθει την ανάγνωση της δουλειάς. Μας έκαναν αυστηρή κριτική. Ειδικά όταν έβλεπαν ότι κάποιος έχει ταλέντο. Για να μην επαναπαυόμαστε στις ευκολίες να μην παίζουμε τα δεδομένα. Κι είχαν δίκιο, δεν μπορείς να παίζεις με τις ευκολίες σου, αυτές λειτουργούν θες δε θες. Εσύ όμως πρέπει να καλλιεργήσεις όλα τα υπόλοιπα…
Αυτοί ήταν οι δάσκαλοί μου, αλλά και στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα υπήρξαν άνθρωποι που μου έμαθαν πολλά και με βοήθησαν. Εμείς οι ηθοποιοί πρώτα κατακτάμε την εμπιστοσύνη των συναδέλφων μας και μετά το κοινό. Εγώ πάντως χρωστάω πολλά στους συνάδελφους μου, ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο. Ο Τίμος Περλέγκας ήταν ένας από αυτούς. Με βοήθησε πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πάντα με τον καλό τον λόγο, πολύ υποστηρικτικός, που βοηθούσε πολύ τους νέους. Γενικώς σε αυτή τη δουλειά χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας. Ο ανταγωνισμός είναι λάθος, η άμιλλα είναι η σωστή λέξη.