ΛΙΝΑ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ: ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΓΚΡΟΤΕΣΚΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 23/10/2015 18:05
Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία, για όσα μας απελπίζουν, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, λέει η Λ. Ζαρκαδούλα και συνεχίζει.
Μια γιαπωνέζικη παροιμία λέει, να πέφτεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ. Αυτό δεν συμβαίνει άλλωστε σε όλη μας τη ζωή; Αυτό πραγματεύεται περίτεχνα ο Σκαραγκάς: το πώς τα καταματωμένα γόνατα και οι γεμάτοι εμπόδια δρόμοι δεν πρέπει να μας καθηλώσουν στη ματαίωση. Πρέπει ο καθένας να βρίσκει το κουράγιο και τη δύναμη, είτε μόνος είτε με τη βοήθεια κάποιου, να σταθεί ξανά στα πόδια του και να συνεχίσει να πορεύεται. Στην ''Εποχή του κυνηγιού'', αυτός που προσφέρει τη βοήθεια, είναι μια φανταστική φίλη.
Η Πόπη ( Φωτεινή Μπαξεβάνη) έπειτα από πολλές τρικλοποδιές της ζωής αποφασίζει να μη ξανασηκωθεί πια. Το έργο ξεκινά στη φάση εκείνη, όπου έχει απομονωθεί απ΄όλους και βυθίζεται στον ασφυκτικά περίκλειστο κόσμο της. Εκεί φυσικά έρχεται αντιμέτωπη με τα φαντάσματά της και με όλα όσα έχει επιμελώς αποφασίσει να κρύψει, καθώς φυσικά και με την μοναξιά, η οποία είναι ανελέητη.
Τότε ξεπηδά από τις σελίδες ενός βιβλίου η Πηνελόπη Δέλτα, όπως την πλάθει με τη δική της φαντασία, και αρχίζει ένα γεννιέται μια ιδιαίτερη και πολύ τρυφερή φιλία. Παρακολουθούμε στο σανίδι την πορεία αυτής της φιλίας αλλά συγχρόνως την πολύπλοκη σχέση της Πόπης με τον κακό της και τον καλό της εαυτό.
- Γιατί η κεντρική ηρωίδα , η Πόπη, φτάνει σε μια τέτοια κρίση;
Η Πόπη ασφυκτιά, αλλά δεν το δείχνει. Αντιθέτως μαθαίνει να θάβει από παιδί τα αισθήματά της και να ζει με το φόβο και τον πόνο. Η ζωή της έχει πάρει μια ρότα και δεν μπορεί να αισθανθεί καμία αυτοπεποίθηση. Έχει χάσει την περιουσία της στα δάνεια, είναι άνεργη και η προσωπική της ζωή είναι ένας μακρύς κατάλογος από σχέσεις με ακατάλληλους συντρόφους. Στην απελπισία της επινοεί την Πηνελόπη Δέλτα.
-Συνήθως φαντασιακούς φίλους έχουν τα παιδιά.... Προσπαθεί να επιστρέψει στην παιδικότητά της;
Νομίζω ότι η αχαρτογράφητη περιοχή της παιδικής μας ηλικίας, πάντα μας στοιχειώνει στην ενήλικη ζωή μας. Εγώ ως μοναχοπαίδι το έχω αισθανθεί αυτό, το να έχεις έναν δικό σου μυστικό φανταστικό κόσμο. Ο δικός μου δεν περιλάμβανε φανταστικούς φίλους, όπως στο έργο, αλλά κατανοώ την ανάγκη του να πλάσεις κάποιον σαν προέκτασή σου. Η Πόπη δεν επιστρέφει στην παιδικότητά της, αλλά μέσα από μια παιδικότητα που έχει να κάνει με την δημιουργική δύναμη του παιχνιδιού και των παραμυθιών, προσπαθεί να επουλώσει τραύματα παιδικά, που είναι η αρχή ενός ντόμινο, που φτάνει στο τωρινό της αδιέξοδο.
-Είναι αυτή η αντίδραση, μια διέξοδος στην κρίση;
Όσο σκληρή και να είναι η εποχή, είναι συγκινητικές αυτές οι μικρές, αλλόκοτες αντιδράσεις όλων μας να βρούμε λογική. Μας κάνουν δραματικούς αλλά συγχρόνως πιο ανθρώπινους και γενναιόδωρους.
- Η Πηνελόπη Δέλτα, πώς λειτουργεί στο έργο;
Δεν πρόκειται για την ιστορική εκδοχή της Πηνελόπης Δέλτα, αλλά όπως η Πόπη την έχει πλάσει με τη φαντασία της. Ο Γιάννης επέλεξε την Δέλτα, ως ένα σύμβολο. Μια γυναίκα που έζησε με τις λέξεις και τις ιστορίες, με τα πάθη και την αυτοκαταστροφή. Είναι ένα σύμβολο αυτοχειρίας και είναι η δασκάλα που θα μάθει στην ηρωίδα πώς να επινοήσει από την αρχή τη ζωή και τον εαυτό της. Η Πηνελόπη είναι ένας φύλακας άγγελος, που θα φέρει την Πόπη αντιμέτωπη με το ανείπωτο και θα την οδηγήσει ξανά στη μνήμη και τη λογική. Με απόλυτη δεξιοτεχνία, χτίζει μια σχέση καθηγητή-μαθητή, ανάμεσα στην Πηνελόπη και την Πόπη, με αφορμή την επιθυμία της τελευταίας να μάθει να αφηγείται ιστορίες, επομένως ζητά την καθοδήγηση της συγγραφέως, για να σπάσει τη σιωπή της, την απραξία και τη γενικότερη παραίτησή της, να αρθρώσει επιτέλους τη δική της ιστορία, την αληθινή δική της ιστορία, απαλλαγμένη από κάθε είδους ψέματα και διαστρεβλώσεις. Για να λυτρωθεί και να μπορέσει να ξαναβγεί στον πραγματικό κόσμο.
- Άρα στην παράσταση έχουμε δύο κόσμους: τον πραγματικό και τον φανταστικό. Πώς διαχειρίζεστε σκηνοθετικά αυτό το κράμα;
Βασικό μέλημα η χρυσή τομή στη σκηνική απόδοση της Πόπης μιας αποχρωματισμένης ηρωίδας και της Π. Δέλτα ενός αλλόκοτου πλάσματος της φαντασίας. Η συνύπαρξη δυο κόσμων άκρως διαφορετικών. αλλά αλληλεξαρτημένων . Το πάντρεμα ρεαλισμού, γκροτέσκο και ποίησης αποτελούν τους βασικούς σκοπέλους της σκηνοθετικής πλεύσης σ΄ ένα κείμενο τόσο απόλυτα ανοιχτό και ελεύθερο όπως είναι γενικότερα τα έργα του Γ. Σκαραγκά.
- Πώς βλέπετε το θεατρικό χειμώνα που έρχεται δεδομένης της κατάστασης;
Έχουμε επίγνωση όλοι μας για το ποσό δύσκολα είναι τα πράγματα στο χώρο μας εγώ θα ευχηθώ αυτό να μην μας καταβάλλει και να εξακολουθήσουμε να είμαστε μάχιμοι και δημιουργικοί.
- Τι άλλο σχεδιάζετε για αυτή τη χρονιά;
Εκτός από την «Εποχή του κυνηγιού» ενδέχεται να συνεχιστεί η παράσταση που σκηνοθέτησα το καλοκαίρι «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» του Γ. Σκαραγκά.
- Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
( Η φωτογραφία είναι της Κατερίνας Μαυράκη)