ΦΥΚΙ ΣΤΟ ΒΥΘΟ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 19/10/2018 13:09
Το έργο της Πένυς Φυλακτάκη "Φύκι στο Βυθό", σκηνοθετεί στο θέατρο Skrow ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο, το οποίο διακρίθηκε στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό θεατρικού έργου το 2017 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ "Αναλόγιο 2017".
Ένας πατέρας πεθαίνει και η μυστηριώδης διαθήκη του φέρνει στο πατρικό σπίτι δύο αδέρφια που έχουν να ειδωθούν 24 χρόνια. 86400, λέει η διαθήκη, θα κερδίσει, όποιο από τα δύο αδέρφια κρίνει ο συμβολαιογράφος-φίλος-εκτελεστής της διαθήκης του πατέρα ότι συνέλαβε την καλύτερη ιδέα επένδυσής τους, μέσα σε 24 ώρες από τη στιγμή που τους ενημέρωσε για τους όρους.
Η αδελφή καταφτάνει μόνη, τον αδελφό συνοδεύουν η γυναίκα και ο γιος του. Το σπίτι στην παραλία με τα φύκια, ξυπνάει αναμνήσεις και κοινές παιδικές και εφηβικές στιγμές, αλλά ο χρόνος στην κλεψύδρα των 24 ωρών κυλά αμείλικτος. Υπάρχουν αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν, μυστικά που χρειάζεται ν' αποκαλυφθούν, πληγές που χρήζουν επούλωσης και τα ψυχικά κενά 24 χρόνων που πρέπει να γεμίσουν. Οι σχέσεις και οι αντοχές τους δοκιμάζονται, η ανατροπή καραδοκεί στις εξελίξεις, η ανάδυση από το βυθό του παρελθόντος δεν είναι καθόλου εύκολη και ότι περνά δε γυρίζει πίσω.
Ένα κείμενο έξυπνο στη σύλληψή του, που αποκαλύπτει αργά και συχνά βασανιστικά τα ερωτήματά του και καλεί το θεατή να σκεφτεί για να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Τη δραματουργική επεξεργασία του έκανε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος αναλαμβάνει το σκηνοθετικό συντονισμό του εγχειρήματος, εμβαθύνοντας στα αδιέξοδα και τα τραύματα που άφησε το παρελθόν σε κάθε χαρακτήρα, σε μία κούρσα όπου ο χρόνος και τα συναισθήματα τρέχουν παράλληλα και όπου οι απαντήσεις μπορεί να είναι αμείλικτες. Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας με αρετές και αδυναμίες, αλλά και διακριτά χαρακτηριστικά, τρόπο σκέψης και αντίδρασης. Οι κοινές τους καταβολές είναι προφανείς, αλλά εξίσου φανερές είναι και οι μεταξύ τους αποστάσεις. Οι κόσμοι τους άλλοτε τέμνονται και άλλοτε απομακρύνονται. Η σκηνοθετική ματιά υπηρετεί το λόγο, τον κάνει εικόνα και κρατά μια ατμόσφαιρα αναμονής για την επόμενη ανατροπή. Το ενδιαφέρον του θεατή αγγίζει την ελεγχόμενη αγωνία, όσο ο μίτος του παρελθόντος ξετυλίγεται και οι πληγές του γίνονται ορατές. Ο ρυθμός αυξάνει τις εντάσεις του, όσο η άμμος της κλεψύδρας λιγοστεύει. Αυτό όμως που δεν επιτυγχάνεται (ίσως και λόγω του περιορισμένου διαθέσιμου χώρου σκηνικής δράσης) είναι η προοπτική της εικόνας που πλάθει ο λόγος. Αντιλαμβάνεσαι για παράδειγμα τη βόλτα στην παραλία, αλλά δεν τη νιώθεις σα θαλασσινή αύρα στο πρόσωπό σου. Καταλαβαίνεις τα αδιέξοδα που κόβουν την ανάσα των χαρακτήρων, αλλά δεν αισθάνεσαι να στεγνώνουν και το δικό σου λαιμό. Τα κάδρα δημιουργούνται, υπάρχουν, αλλά δε στέκονται ικανά πάντοτε να σε παρασύρουν στη δίνη τους. Οι ερμηνείες κινήθηκαν σε γενικά υψηλό επίπεδο, με ελάχιστες αρρυθμίες, πολύ καλή σκηνική συνεργασία και με τους ήρωες να διατηρούν στο ακέραιο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους.
Ο Νίκος Παντελίδης είναι ο Αντρέας, ο αδερφός της οικογένειας, ένας τύπος που προσπαθεί απελπισμένα να μη βουλιάξει στα οικονομικά και προσωπικά του αδιέξοδα. Η εσωτερική του αγωνία αποτυπώνεται στο πρόσωπό του, τη νευρική του κίνηση, το κύρτωμα των ώμων. Συχνά δείχνει να μιλά, χωρίς να θέλει να ακούσει. Σε κάποιες σκηνές η εκφορά του λόγου του ήταν λίγο πιο γρήγορη και ελαφρά αγχωμένη, αλλά σχεδόν άμεσα έβρισκε και πάλι ρυθμό και ένταση. Η Θεοδώρα Σιάρκου ερμήνευσε την Αλεξάνδρα, την αδελφή του Αντρέα. Μια γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της, που δείχνει να ξέρει που πατά, κάτι που αποτυπώνεται στη σταθερότητα της φωνής της και στο συχνά άκαμπτο σκηνικό της στήσιμο. Τόσο ο λόγος, όσο και η κίνησή της κρύβουν μια λανθάνουσα αλαζονεία, που αποτελεί προϊόν μιας προσωπικής επιτυχημένης πορείας. Αποτυπώνει επιτυχημένα τον έτερο πόλο της οικογένειας, χωρίς να μπορεί να αποκρύψει πλήρως τις ανοιχτές της πληγές.
Η Νεκταρία Γιαννουδάκη υποδύεται τη Μάρθα, σύζυγο του Αντρέα, μια γυναίκα φοβική, σχεδόν καταπλακωμένη ψυχολογικά από αυτά που κρατά κρυμμένα από την οικογένειά της. Δείχνει χαμένη στις σκιές του παρελθόντος, η φωνή της κομπιάζει και ενίοτε σπάει, το σώμα της μοιάζει να πνίγεται στα ρούχα που φοράει, πλάθοντας έτσι με σαφείς γραμμές μια ηρωίδα πλήρως στερημένη από τις χαρές της ζωής.
Ο Γιώργος Σαββίδης παίζει το Νικόλα, το γιο της οικογένειας, ένα νεαρό με καλλιτεχνική φύση που δείχνει να μην ανήκει στο σύμπαν των άλλων και να βιώνει ένα άλλο (πιο φευγάτο) δικό του. Με έκφραση κοφτή, λόγο που δημιουργεί εικόνες, βλέμμα που συχνά μοιάζει να συναντά το άπειρο, σκιαγραφεί ένα γνήσια ανήσυχο πνεύμα που αγωνιά να ξεφύγει από το σώμα του και τις συμβάσεις των γύρω του.
Ο Ηλίας Ζερβός είναι η φωνή του συμβολαιογράφου-εντολοδόχου της διαθήκης, αόρατος, αλλά πανταχού παρών με το δεσμευτικό του λόγο.
Τα σκηνικά της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη ένιωσα συχνά να περιορίζουν το διαθέσιμο σκηνικό χώρο και να "προσγειώνουν" τη δυναμική της εικόνας που προσπαθούσε να δημιουργήσει ο λόγος.
Τα κοστούμια της Μαρίας Καραθάνου, διαφορετικά χρωματικά και σε γραμμή για κάθε χαρακτήρα, ανέδειξαν με σαφήνεια και επάρκεια τις ιδιαιτερότητες του καθενός.
Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου συνόδευσε και υπογράμμισε την εξέλιξη του λόγου και την ένταση των ανατροπών της ιστορίας.
Ο σχεδιασμός των φωτισμών από τη Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη βοήθησε στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας μυστηρίου και κρυμμένων μυστικών.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Skrow παρακολούθησα μια παράσταση ενός κειμένου σύγχρονου, το οποίο έχει δυναμική πλοκή και εξέλιξη που κρατά αμείωτο ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος. Η σκηνοθετική οπτική υπηρετεί το λόγο, σταχυολογεί την ουσία του και τη συνοδεύει με εικόνες. Αυτές έχουν ένταση, σαφήνεια, αλλά συχνά τους λείπει η προοπτική και δεν καταφέρνουν να αποτυπώσουν πλήρως το σύμπαν του κάθε ήρωα. Οι ερμηνείες σε υψηλό επίπεδο, με ελάχιστες αρρυθμίες και με τον κάθε ηθοποιό να χρησιμοποιεί τα εκφραστικά του μέσα με ένα προσωπικό τρόπο που άφησε το στίγμα του. Μία από τις καλές προτάσεις αυτού του θεατρικού χειμώνα.